Αναμνήσεις - Αδαλάκης Ελευθέριος

Γεννήθηκα το 1928 στο Καρά-Μπέη.  Ο πατέρας μου Χρυσόστομος (γεννήθηκε το 1887) και η μάνα μου Παναγιώτα το γένος Μπάρδου (γεννήθηκε το 1892) από την Καρυά της Ανατολικής Θράκης.  Ο πατέρας μου ήταν βοσκός (φυλούσε ξένα πρόβατα) η μητέρα μου αγρότισσα δούλευε εδώ κι εκεί στα χωράφια. Οι δικοί μου ήρθαν πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1914 ή 1918 δεν θυμάμαι ακριβώς ήρθαν στα Φάρσαλα (ένα γαλλικό καράβι τους πήρε από την Αίνο και τους έβγαλε στο Βόλο). Εκεί εργαζόταν στα χωράφια για να ζήσουν. Εκεί  απέκτησαν και τη συγχωρεμένη την αδερφή μου την Ουρανία το 1919.  Επέστρεψαν στην πατρίδα (Καρυά) το 1920.  Το  1922 εγκαταλείπουν οριστικά το χωριό και έρχονται εδώ, αρχικά στην Καβάλα, για ένα μικρό διάστημα, και μετά στο Καρυά- Μπέη γιατί εκεί  είχαν εγκατασταθεί οι περισσότεροι συγχωριανοί τους (1923). Έκαναν δικό τους σπίτι (δύο μεγάλα δωμάτια με βεράντα μπροστά) με κεραμίδια και πλιθιά. Στην άκρη του χωριού ανατολικά στο μαχαλά των Καρυωτών κοντά στο δρόμο για το Τόιλαρ. (Ήταν μακριά 1,5 χιλιόμετρο). Ασχολούταν με τα χωράφια. Το 1937 αγοράσανε πρόβατα. Πώς χωρούσαμε τόσα άτομα σε δύο δωμάτια! (6 παιδιά συνολικά).  Κοιμόμασταν στην ψάθα- στρωματσάδα. Στο χώμα δεν είχε πατωσιά. Σχολείο πήγα το 1934.
Ακριβώς 6 χρονών στο καινούριο κτίριο. Θυμάμαι το παλιό το σχολείο. Εκεί φοίτησαν η αδερφή μου η Ουρανία, ο αδερφός μου ο Θανάσης. Ήταν διώροφο, πέτρινο τουρκόσπιτο στην άκρη της πλατείας δίπλα στα καφενεία. Από κει και νότια ξεκινούσε ο μαχαλάς των Καραμπιωτών.  Το νέο σχολείο ήταν 3/τάξιο με 3 μεγάλες αίθουσες, η μια άνοιγε με ξύλινες πόρτες για τις γιορτές. Είχε ωραία πατωσιά. Είχε και υπόγειο. Άλλους δασκάλους που θυμάμαι εκείνη την εποχή, ο Ξυροτύρης Χρήστος, ο Σπανός Δημήτριος, ο Χριστόφορος, η Μαρίκα.  Όταν τελείωνα ήρθε η Πόπη η Ερμείδου. Και κάποιος Παπατσώτσος από Γραβούνα κοινοτικός δάσκαλος. Γράφαμε με το κοντύλι και την πλάκα. Εκτός από αναγνωστικό, άλλο βιβλίο δεν είχαμε. Ο δάσκαλος έγραφε το μάθημα στον πίνακα και όποιος προλάβαινε το αντέγραφε για το σπίτι. Καλύτερος δάσκαλος για μένα ήταν ο Σπανός. Αργότερα έφυγε για την Αθήνα. Ήμουν καλός μαθητής. Για τη γραφή είχαμε δύο πένες, μία για την καλλιγραφία και μια απλή.  Γιορτές εκτός από το χώρο του σχολείου, κάναμε στην πλατεία κάτω από μια μεγάλη μουριά. Εκδρομές πηγαίναμε έξω από το χωριό προς τα νότια στις περιοχές Λιβάδια  και Καραγάτσια (εκεί ήταν ο μύλος του Πουλουκτσή). Πίσω από του Δερμετζή το Καφενείο ήταν ο σχολικός κήπος (ανατολικά). Τελείωσα το σχολείο το 1940 πριν τον πόλεμο. Με το που τελείωσα το σχολείο ο πατέρας μου με έστειλε να φυλάω τα πρόβατα.  Είχαμε μαντρί στα Πεντακόσια. Μέχρι το 1946 φυλάω πρόβατα. Κοιμόμουν στο μαντρί. Εκεί είχε μαντρί ο Μουλατζής, ο Τσακίρης ο Κώστας, ο Αλμπάντης ο Λεωνίδας.

Βουλγαρική κατοχή...  Έρχοταν και ζητούσαν πρόβατα , αρνιά. Και οι Βούλγαροι και οι αντάρτες. Κάποια φορά μας μάζεψαν  στην πλατεία για να μας σκοτώσουν έτυχε και πήγα εκείνη τη μέρα. στήσανε πολυβόλα, μάλλον ήθελαν να μας φοβερίσουν για να παραδώσουν οι χωριανοί τα όπλα που είχαν στα σπίτια τους. Ήρθε κάποιος με μοτοσυκλέτα, κάτι είπαν στους υπεύθυνους και μας άφησαν ελεύθερους.

25η Μαρτίου το 1937 ,  Γ΄ τάξη.
 Δασκάλα η Τερψιθέα

Πλημμύρες γινόταν και πριν τον πόλεμο. Ξεχείλιζε το ποτάμι και κύκλωνε το χωριό χωρίς όμως να κάνει μεγάλες ζημιές. Και κατά τη διάρκεια της κατοχής είχαμε πλημμύρες. Το 1945 έγινε η μεγάλη πλημμύρα που πάτησε το χωριό. Την άνοιξη είχαμε περισσότερα προβλήματα. Όταν λιώναν τα χιόνια και φούσκωνε το ποτάμι. Το δικό μας σπίτι το πήρε από τα πρώτα. Πήγαμε σε ένα συγγενικό μας σπίτι που δεν το είχε χαλάσει το ποτάμι. Το δικό μας σπίτι το πήρε από τα πρώτα. Πήγαμε σε ένα συγγενικό μας σπίτι που δεν το είχε χαλάσει το ποτάμι. Μείναμε μετά στα Πεντακόσια γιατί κάναμε εκεί σπίτι. Αργήσαμε να έρθουμε στο νέο χωριό. Γύρω στο 1948 στα Πεντακόσια είχε  καμιά 30 σπίτια. Όσοι είχαν μαντριά πρώτοι αυτοί κάνανε σπίτια εκεί.  Το 1946με έστειλαν  στη Χρυσούπολη για να μάθω την τέχνη του ράφτη στον Αργυριάδη το Νίκο δίπλα. Έμενα εκεί στο μαγαζί. Κοιμόμουν κάτω από τον πάγκο. Το 1950 γύρισα στο χωριό. Παντρεύτηκα το 1954 στον Αϊ-Γιάννη  τη Βασιλική Κουτσομύτη Καρυώτισσα κι αυτή.

Ποδοσφαιρική μάδα... Αναγνωρισμένη ομάδα ποδοσφαίρου στο παλιό χωριό δεν υπήρχε. Παίζανε όμως μαχαλάς με μαχαλά.  Για γήπεδο είχαν κοντά στον μύλο στον φαρδύ δρόμο (αγελαριά) στήναμε δύο πασσάλους και μια τριχιά για οριζόντιο και παίζανε μπάλα χωρίς διαιτητή και αν διαφωνούσαν πλακώνονταν και στο ξύλο. Σε τούτο το χωριό αποκτήσαμε κανονική ομάδα τον Αχιλλέα. Το γήπεδο  ήταν πίσω από την σημερινή εκκλησία μετά εκεί μετά εκεί που είναι σήμερα με άλλο προσανατολισμό. Διετέλεσα και ένα χρόνο πρόεδρος της ομάδας. Κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίες του '60 διαλύθηκε η ομάδα.  Ο Εθνικός έγινε το 1968. Το '67  ήρθε στο σχολείο ως δάσκαλος ο Κουρατζής ο Χρήστος. Παλιός ποδοσφαιριστής του Εθνικού Αλεξανδρούπολης. Ενδιαφέρθηκε, ήταν γείτονάς μου,  να γίνει ομάδα και μαζί ιδρύσαμε την νέα ομάδα που υπάρχει μέχρι σήμερα.

Αδαλάκης Ελευθέριος