Αναμνήσεις - Τζανετάκης Αθανάσιος

      Γεννήθηκα το 1934 στο Καράμπεη. Ο πατέρας μου, Ιωάννης, γεννηθείς το 1905, και η μητέρα μου, Ζουμπουλιά το γένος Πουλουκτσή, γεννηθείς το 1908, ήταν από την Καρυά της Ανατολικής Θράκης. Η μητέρα μου ήταν κόρη του πατέρα – Απόστολου Πουλουκτσή, ο οποίος γεννήθηκε το 1884. Οι γονείς μου ήρθαν το 1914 στην Καβάλα, όπου έμεναν σε σκηνές για ένα διάστημα. Μαζί τους είχε έρθει και ο πατερ – Απόστολος, ο οποίος ακόμη δεν είχε χειροτονηθεί ιερέας. Έπειτα τα αδέρφια του πατέρα μου πήγαν στο Καράμπεη, αλλά εκείνος έμεινε στην Καβάλα ως βοηθός σε μια πλούσια οικογένεια. Με το που ήρθαν  οι Βούλγαροι, έφυγαν για λίγο στο Βόλο. Το 1920 γύρισαν πίσω στην Καρυά της Ανατολικής Θράκης. Εκεί ο παππούς μου χειροτονήθηκε ιερέας από τον παππα- Γιάννη. Μετά  το 1922 ήρθαν στο Καράμπεη.

  Τ α πρώτα χρόνια, προτού χτιστεί η εκκλησία, υπήρχε μία μικρή πίσω από το καφενείο του Γρηγόρη Καφετζόπουλου, που μάλλον ήταν αφιερωμένη στον Αϊ – Γιάννη.

Σχολείο πήγα  στην Α΄ Τάξη το 1940, αλλά μόνο για ένα μήνα. Το δάσκαλό μου δε τον θυμάμαι καλά. Όταν ήρθαν οι Βούλγαροι, μας επιστράτευσαν τα άλογα που είχαμε. Ο πρόεδρός τους, ο Τσιτάκωφ, έμενε στο σπίτι μας. Είχε επιτάξει ένα δωμάτιο του σπιτιού και την κουζίνα τη χρησιμοποιούσαμε από κοινού. Ήταν πολύ καλός. Θυμάμαι μια φορά που οι Βούλγαροι έκαναν έρευνα για περίσσια τρόφιμα και έψαχναν τους αχυρώνες, ο πρόεδρος μας είπε να κρύψουμε δύο τρία τσουβάλια για μας στο δωμάτιό του, πίσω από την πόρτα. Δεν φρόντιζε όμως μόνο με την οικογένειά μου, αλλά και όλο το χωριό. Είχε τόσο καλές σχέσεις με τους κατοίκους που όταν ήταν να φύγει πήγε στο δάσος και χαιρέτησε τους αντάρτες. Το 1944 πήγα ξανά σχολείο, πάλι στην Α΄ Τάξη. Δασκάλους θυμάμαι τον Παπατσώτσο και το Χαλβατζόγλου. Μέσα στο χρόνο έφυγε ο Χαλβατζόγλου, γιατί βρήκε δουλειά στην εφορία στην Καβάλα, και στη θέση του ήρθε ο κ. Γανίτης ο Αριστείδης, που έκανε δάσκαλος από τα τέλη του 1944 μέχρι τις αρχές του 1947. Όταν μέναμε ακόμη στο παλιό χωριό είχε ιδρύσει τον Προσκοπισμό. Θυμάμαι τις εκδρομές που κάναμε, όταν ήμουν «λυκόπουλο». Μέναμε μία εβδομάδα. Στο μέσο της χρονιάς πήγα στη Β΄ Τάξη. Την επόμενη χρονιά, 1945 – 1946, στην Γ΄ Τάξη, είχα δασκάλα την κ. Πόπη.

    Πλημμύρες γινόταν συχνά και το χωριό «έφευγε» κατά τμήματα. Το σπίτι μας δεν είχε ακόμη καταστραφεί, αλλά το ρίχναμε για να σώσουμε τα υλικά και να χτίσουμε άλλο σπίτι πιο πέρα, γι’ αυτό μας φιλοξενούσαν προσωρινά στο σπίτι του Πέτρου του Παλιάτσου μαζί με τον Πασχάλη τον Καπουνά. Στο μέσο της χρονιάς μετακομίσαμε στο νέο χωριό, αλλά πηγαίναμε με τα πόδια στο σχολείο στο παλιό χωριό. Όμως το καλοκαίρι του 1946 μοίρασαν τα οικόπεδα στο νέο χωριό και εγκατασταθήκαμε οριστικά εκεί. Το 1946 – 1947 πήγα σχολείο στο νέο οικισμό σε πρόχειρο σχολείο με λεπτές βεργιές από ιτιά, που τις έπλεκαν, τις γέμιζαν με τσατμά και τις σοβάτιζαν. Ήταν ένα πρόχειρο κτίριο, μία καλύβα, με στέγη από κεραμίδια. Ουσιαστικά ήταν μία μεγάλη αίθουσα με ένα γραφείο. Το πάτωμα είχε χώμα. Το έφτιαξαν οι κάτοικοι. Επειδή τα χέρια του κ. Γανίτη έπιαναν στα ξυλουργικά, κατασκεύαζε ο ίδιος θρανία και καρέκλες για τους μαθητές με τάβλες και πασσάλους. Παντρεύτηκε την αδερφή της μητέρας μου, τη Δήμητρα, την κόρη του παπα – Αποστόλη, ο οποίος πέθανε το 1957 και τον έθαψαν πίσω από το ιερό. Επειδή παντρεύτηκε τη θεία μου του δώσαμε ένα σπίτι. Το σπίτι του ήταν πάνω από το δρόμο. Μετά πήγε στην Καβάλα και δούλευε στο Μουσείο. Θυμάμαι που από την Αμερική μας έστελναν κιβώτια με σοκολάτες. Τότε τα έσοδα της κοινότητας ήταν μόνο «τα δέκατα» των γεωργών, γιατί δεν έπαιρνε επιχορήγηση από το κράτος. Την επόμενη χρονιά αποφοίτησα και το 1948 πήγα στο Γυμνάσιο. Έμενα στη Χρυσούπολη σε σπίτι που νοικιάζαμε με τον Δεληγιάννη και τον Νταβή. Όσον αφορά την πάλη, ο πρώτος παλαιστής ήταν ο Ζαμάνης. Θυμάμαι που έρχονταν από όλα τα χωριά με τα κάρα και έμεναν γύρω από την εκκλησία και στις αυλές των σπιτιών για τρεις μέρες.  

Καβάλα 18 Ιανουαρίου 2014

Τζανετάκης Αθανάσιος