Αναμνήσεις - Αδαλάκης Ελευθέριος

Νέα Καρυά 24 Μαΐου 2012

    Oνομάζομαι Αδαλάκης Ελευθέριος, γεννήθηκα το 1928 στο παλιό χωριό. Πήγα στο σχολείο σε ηλικία 6 χρονών. Το πρώτο σχολείο στο παλιό χωριό λειτουργούσε στα τουρκικά σπίτια. Εγώ φοίτησα στο καινούριο σχολείο το 1934.Ο πρώτος μου δάσκαλος ονομαζόταν Σπανός και καταγόταν από την Αθήνα. Ήταν πολύ καλός δάσκαλος, μας φρόντιζε και ήθελε πολύ να μάθουμε γράμματα. Ο δάσκαλος που είχα ονομαζόταν Ξηροτύρης και καταγόταν από την Πελοπόννησο. Θυμάμαι ότι ήταν πολύ αυστηρός, έφαγα πολύ ξύλο, ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Είχα και τρεις δασκάλες, τη Μαρίκα, την Τερψιθέα και την Ερμίδου Πόπη. Η μνήμη μου δε με βοηθάει να θυμηθώ το επίθετό της Μαρίκας και της Τερψιθέας. Εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Βιβλία δεν είχαμε γράφαμε τα μαθήματα μας στην πλάκα με κιμωλία. Ο δάσκαλος έγραφε το μάθημα στον πίνακα και εμείς το αντιγράφαμε για να το διαβάσουμε στο σπίτι.

folk songs and dances - Πολωνική παρουσίαση

Η παρουσίαση της πολωνικής ομάδας με θέμα: folk songs and dances ( Παραδοσιακά τραγούδια και χοροί ) κατά τη συνάντηση των εταίρων στην Ελλάδα. Μια άρτια δουλειά, πολύ έξυπνα στημένη. Συγχαρητήρια Μόνικα!

Παρουσιάσεις των Εταίρων - Comemius

Την Πέμπτη 7-6-2012 μετά τις αθλητικές εκδηλώσεις στην αυλή του σχολείου, όλοι μαζί πήγαμε στην αίθουσα της κοινότητας, όπου προβλήθηκαν τα βίντεο με τους παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια των αλλοδαπών εταίρων. Όλοι διαπίστωσαν τις ομοιότητες και διαφορές που έχουμε μεταξύ μας. Οι διαφορές με τους βορειοευρωπαίους Πολωνούς και τους Ίβηρες Ισπανούς, σαφώς μεγαλύτερες απ' ότι με τους γείτονές μας Τούρκους.

Αναμνήσεις - Φάνης Γεωργιάδης και Χρυσούλα Γεωργιάδη-Χαψιάδου (δάσκαλοι)

Nιώθουμε βαθιά συγκίνηση που επιχειρούμε να εκφράσουμε κάποιες σκέψεις για τα χρόνια της δεκαετίας του ’60 που υπηρετούσαμε στο Δημοτικό Σχολείο Νέας Καρυάς.

     Οι συνθήκες εργασίας ήταν δύσκολες, κυρίως γιατί υπήρχε ένα κτίριο σε κακή κατάσταση και ήμασταν υποχρεωμένοι να εργαζόμαστε τρεις τάξεις το πρωί και τρεις το απόγευμα.

  Δεν ήταν και λίγες οι φορές που  κινδυνεύαμε – δάσκαλοι και μαθητές- από τους ετοιμόρροπους σοβάδες της οροφής. Όλοι οι δάσκαλοι: ο Σταύρος ,η Κική ,ο Γιώργος, η Ελένη, ο Στάθης, ο Χρήστος, η Έφη, η Άλκη. εμείς, δίναμε καθημερινά τον καλύτερο μας εαυτό, για να κάνουμε το σχολικό περιβάλλον πιο χαρούμενο, πιο ευχάριστο και να δώσουμε στους μαθητές μας εκείνα τα εφόδια που θα τους ανέβαζαν ψηλότερα, για να γίνουν, αυτό που λέει ο λαός μας, καλοί άνθρωποι.

Και τα παιδιά μας ανταποκρίνονταν  στην προσπάθεια αυτή και παίρναμε κουράγιο και δύναμη από τη δική τους προσπάθεια και τη δική τους πρόοδο. Οι μαθητές εκείνοι είναι κάτι παραπάνω από αξιέπαινοι, γιατί με την επιμονή και την υπομονή κατάφεραν να ξεπεράσουν τις αντίξοες συνθήκες μιας αντιφατικής  καθόλα  εποχής και να γίνουν τίμιοι επαγγελματίες, σπουδαίοι επιστήμονες, καλοί οικογενειάρχες. Πολλές φορές διερωτόμαστε: «Τι προσφέραμε άραγε στα παιδιά εκείνα;» Πραγματικά δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ακριβώς τι δώσαμε στους μαθητές μας.

Διαπιστώνουμε όμως πως, όταν βλέπουμε τις φωτογραφίες από τη μαθητική ζωή, ξεπηδάει μέσα από τις μορφές τους ένα πλατύ χαμόγελο και συγκινούμαστε από τις εκδηλώσεις αγάπης και σεβασμού προς το πρόσωπό μας ,κατά τις συναντήσεις μας.

    Μας ικανοποιεί η αίσθηση ότι προσφέραμε την απαραίτητη αγωγή, η οποία καθιερώνει τον άνθρωπο μέσα στην κοινωνία ως ολοκληρωμένη προσωπικότητα.

 Φάνης Γεωργιάδης και 

Χρυσούλα Γεωργιάδη-Χαψιάδου