Αξιότιμε κύριε Διευθυντά,
Εκ των προτέρων σας ζητώ
συγγνώμη, που άργησα τόσο πολύ να ανταποκριθώ σε παλαιότερο αίτημα σας να γράψω
λίγα λόγια για το σχολείο του χωριού μας. Στο «μας» συγκαταλέγω και εσάς
βεβαίως , διότι ο τρόπος με τον οποίο ασκείτε το διοικητικό και ευρύτερα
κοινωνικό έργο, που απαιτεί η θέση σας ως Διευθυντή του Δημοτικού σχολείου ,
δικαιωματικά σας καθιστά επίτιμο δημότη του χωριού.
Δε γνωρίζω
ποιο είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθώ, γι’ αυτό, αν τα σχόλια
μου δεν είναι ορθά δομημένα δείξτε κατανόηση.
Είμαι κι
εγώ ένα από τα παιδιά, που φοίτησαν πριν από μισό αιώνα (!) σ’ αυτό το σχολείο.
Κλείνω τα
μάτια και αγγίζω το χερούλι της αυλόπορτας. Ένας φαρδύς λιθόστρωτος διάδρομος
από την αυλόπορτα ως την είσοδο σχεδόν του κτιρίου. Στις δύο πλευρές του,
πέτρινα πεζούλια ύψους μισού περίπου μέτρου, που στα διαλείμματα λειτουργούν
και ως παγκάκια. Στη δεξιά πλευρά ο πράσινος λαχανόκηπος, διαιρεμένος σε μικρά
παρτέρια 2χ2 για τον καθένα μας, με καρτελάκι του ιδιοκτήτη μαθητή. Γραμμές
ευθείες, ίσιο χώμα, απόλυτα όμοια τετραγωνάκια, σαν μια τεράστια σοκολάτα.
Ακόμη και τα απογεύματα είμαστε εκεί για να τον φροντίσουμε. Στο τέλος της
χρονιάς ο διαγωνισμός για το καλύτερο παρτέρι. Το κτίριο άβαφο, φτωχό, τόσο
μόνο για τα απαραίτητα. Μπαίνοντας στο σχολείο ένας διάδρομος πέρα – πέρα. Αριστερά
το ένα και μοναδικό γραφείο των δασκάλων και απέναντι στη σειρά οι αίθουσες. Επιπλέον
στο διάδρομο και ένα μεγάλο παραβάν της καθαρίστριας με τα σύνεργα καθαρισμού.
Η καθαρίστρια! Η κα Δέσποινα. Πόσες φουρνιές μαθητών καθάρισε. Φιγούρα
μυθιστορηματική. Εμβληματική. Μεγαλόσωμη, σκουρόχρωμη με ένα ελαφρύ, αλλά
πεισματάρικο μουστάκι, ύφος αυστηρό και φωνή δυνατή. Ο φόβος και ο τρόμος των
παιδιών. (συνεπικουρούσε και στις εφημερίδες). Την προσωπικότητα της συμπλήρωνε
η φήμη ότι κρατάει μία οικογένεια με γνώσεις πολλές και δημοκρατικό φρόνημα. Οι
απόγονοι της ζουν στο χωριό μας και συνεχίζουν επάξια στα χνάρια της γιαγιάς
τους.
Η
διευθύντρια μας, η περιβόητη (ή διαβόητη) κα Πόπη. Ογκώδης, με προγούλι, μαλλί
σκούρο, κοντό, περμανάντ, βλέμμα άγριο και φωνή τύπου Σαπφώς Νοταρά. Δεν νομίζω
να υπάρχει κανείς που να μη δέχτηκε στο σώμα του την παιδαγωγική ικανότητα της
βέργας της. Το χειρότερο ήταν όταν την εκσφενδόνιζε από την έδρα…