Δημοτικό Σχολείο Ν. Καρυάς 1996-2002
Πολλά παιδιά, ένα μεγάλο προαύλιο,
χρωματιστές αίθουσες και χαμογελαστά πρόσωπα να μας περιμένουν κάθε πρωί. Αυτές
ήταν οι πρώτες εικόνες που μου ήρθαν στο μυαλό, όταν μου ζητήθηκε να θυμηθώ τα
χρόνια μου στο Δημοτικό.
Πρώτη μέρα στο σχολείο πιστεύω
κάνεις δεν την ξεχνάει. Έτσι κι εγώ, «πρωτάκι» καθώς ήμουν βρέθηκα σε μια
μεγάλη αυλή, με πολλά παιδιά, τα περισσότερα άγνωστα και μεγαλύτερα.
Ανυπομονούσα να δω την τάξη μου, τα θρανία, τις καρέκλες, τη δασκάλα μου,
ανυπομονούσα να μάθω νέα πράγματα, είχα πολύ όρεξη.
Θυμάμαι, τα χρόνια που ήμουν
μαθήτρια στο Δημοτικό είχε γίνει και η μεγάλη αλλαγή στην αυλή. Από όλα τα
σχολεία της περιοχής η δικιά μας ήταν η πιο μεγάλη, με τα περισσότερα δέντρα,
τα γήπεδα μπάσκετ, ποδοσφαίρου, βόλεϊ και το μεγάλο σκάμμα. Παγκάκια παντού,
σκιά από τα δέντρα, πάρα πολλές κάμπιες από τα δέντρα, ποιος μπορεί να τις
ξεχάσει αυτές, και φυσικά σε αυτή τη μεγάλη αυλή υπήρχαν και πολλά παιδιά, κάτι
που σε σύγκριση με τώρα δεν ισχύει. Και η αυλή μας από τεράστια έμεινε μισή για
να γίνει το μουσείο! Δάσκαλοι και μαθητές βάλαμε τα δυνατά μας για να φτιάξουμε
την αυλή και πάλι όπως πρέπει. Ακόμη και τώρα υπάρχουν τα χρωματιστά κουτσό που
είχαμε φτιάξει σε ένα μέρος της αυλής, τα γήπεδα από τρία γίνανε δύο, αλλά τα
παιδιά πάντα βρίσκουν τρόπους να περνάνε καλά ακόμη και σε μικρότερες αυλές
Οι αλλαγές ευτυχώς δεν επηρέασαν το
εσωτερικό του σχολείου τουλάχιστον, που όλοι μας το αγαπούσαμε ιδιαίτερα. Οι
μεγάλες αίθουσες πάντα ήταν καθαρές με πολύχρωμους τοίχους και κατασκευές δικές
μας να υπάρχουν παντού. Τότε ακόμη λειτουργούσε και το κυλικείο του σχολείου
μας. Ουρά από παιδιά πάντα περίμενε στο μεγάλο διάλειμμα για να αγοράσει το
πρωινό. Θυμάμαι, πάντα ζητούσαμε από τον δάσκαλο μας να μας αφήσει πέντε λεπτά
νωρίτερα, πριν χτυπήσει το κουδούνι για να προλάβουμε να πάρουμε σειρά, πριν
βγουν οι «μεγαλύτεροι». Η κ. Γεωργία Καπουνά πάντα στη θέση της, της ζητούσαμε
καμιά φορά να μας κρατήσει το αγαπημένο μας φαγητό.