Αναμνήσεις - Καμμένος Νίκος

Η Νέα Καρυά είναι το  χωριό όπου γεννήθηκα και έζησα μέχρι τα δεκαεννιά  μου. Σχολείο πήγα τη σχολική χρονιά 1953-1954. Το σχολείο που φοίτησα αν το συγκρίνω με τα σημερινά , μπορώ να πω άφοβα ότι ήταν πολυτελέστατο, χτισμένο με συμπαγή τούβλα και ξύλινα πατώματα, με πέτρινα θεμέλια ένα μέτρο πάνω από τη γη. Θυμάμαι όταν μπαίναμε στις αίθουσες ανεβαίναμε τουλάχιστον έξι σκαλιά.  Η σκεπή ήταν με κεραμίδια και άκρη απ' άκρη είχε εγκατάσταση αλεξικέραυνου. Σε μια άκρη είχε πολλές βρύσες να πίνουμε νερό και στην ανατολική πλευρά της αυλής ήταν οι τουαλέτες. Ο εδαφικός χώρος που καταλάμβανε το σχολείο μας είναι ακριβώς ο ίδιος όπου υπάρχει και σήμερα το σύγχρονο διδακτήριο. Η έκταση της αυλής ήταν περίπου 5 στρέμματα και ολόγυρα ήταν φραγμένη με πετρότοιχο ύψους ενός μέτρου και πλάτους 80 εκατοστών περίπου, με πέτρινες κολόνες ανά μικρά διαστήματα. Το κτίριο κάπως έτσι ήταν όπως φαίνεται παρακάτω:

Σχετικά με τους δασκάλους μου, αν προσπαθήσω να τους συγκρίνω με τους σημερινούς, για μερικούς θα πω ότι ίσως δεν υπάρχει μέτρο σύγκριση, γιατί ήταν κάτι άλλο παρά δάσκαλοι - παιδαγωγοί μικρών παιδιών. Για τους δε άλλους, θέλω να πω ότι μας μαθαίνανε ανάγνωση, αριθμητική και ιστορία, αλλά ήταν τόσο ψυχροί και απόμακροι, ενώ σήμερα το παιδί το δάσκαλό του τον έχει φίλο.

Τρεις δασκάλους θυμάμαι στο δημοτικό σχολείο, θυμάμαι τα πρόσωπά τους και τα μικρά τους ονόματα .

 Στην Α΄ και Β΄ τάξη είχα δάσκαλο το Σασάκη , έτσι το λέγανε,. Ήταν οτιδήποτε άλλο παρά δάσκαλος. Ενδιαφέρονταν μόνο αν φέραμε ξύλα για τη σόμπα και για το φαγητό του. Τότε οι γονείς των παιδιών κάθε μέρα με τη σειρά μερικούς δασκάλους τους ταΐζανε. Τον υποτιθέμενο αυτό δάσκαλο μετά από 25 χρόνια  τον συνάντησα στα ΕΛΤΑ της Καβάλας όπου εργάζονταν ως ταχυδρομικός υπάλληλος.

Στη Γ΄ και Δ΄ τάξη είχα δασκάλα την κυρία Πόπη. Δεν ήταν από τα μέρη μας, αλλά από κάπου μακριά. Η κυρία αυτή δεν ξέρω ούτε θέλησα ποτέ να μάθω, αν όντως ήταν δασκάλα ή την έβαλαν να κάνει τη δασκάλα. Καθόταν στην έδρα και τις περισσότερες φορές έπλεκε και έτρωγε το κολατσιό εν ώρα μαθήματος, βάζοντας εμάς να διαβάζουμε με τη σειρά το μάθημα. Όποτε νόμιζε αυτή, φώναζε από την έδρα  "ο άλλος"  και πολλές φορές συνέβαινε ένας μαθητής να διαβάζει μία σελίδα και ο επόμενος να διαβάζει δύο σειρές.

Ακόμη ένα άσχημο με τους δασκάλους τότε ήταν ότι είχαν την ευχέρεια  με το παραμικρό να χαστουκίζουν τα παιδιά και να τα χτυπούν με τη βέργα, να τους τραβούν τα αφτιά ή τα μαλλιά σε βαθμό βαρβαρότητας.

Στην Ε΄ και ΣΤ΄ τάξη είχα δάσκαλο τον κύριο Χρήστο, καταγόμενος από την Πελοπόννησο, απ' ότι έλεγαν. Αυτός φαινόταν για δάσκαλος και από τον τρόπο διδασκαλίας και από τη μόρφωσή του. Ήταν όμως κι αυτός ψυχρός και απλησίαστος και αν δεν ήξερες το μάθημα, σου 'ριχνε τις ξυλιές σου με τη βέργα, που πάντοτε κρατούσε στα χέρια του.

Θυμήθηκα για λίγο τα παιδικά μου χρόνια μέσα στο χωριό, που μετά τα 20 μου χρόνια έφυγα κι έζησα μακριά του μέχρι σήμερα.

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 24- 2013

Νίκος Καμμένος