Αναμνήσεις - Φροσύνη Παπούλα-Καμίλη

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Αναμνήσεις των σχολικών μου χρόνων 1961 - 1967

Γεννήθηκα το 1955. Είμαι 57 ετών τώρα. Ήμουν περίπου πέντε ετών και θυμάμαι που έλεγα της μαμάς μου: "Θέλω να πάω στο σχολείο!". Και αυτό γιατί η αδερφή μου πήγαινε σχολείο, που είναι τρία χρόνια μεγαλύτερή μου.

Με έστειλαν σαν νήπιο, γιατί η δασκάλα της πρώτης με αγάπησε και με πήρε. Η κύρια Δέσποινα,  αυτή ήταν η δασκάλα, η οποία με είχε μετά και στην πρώτη τάξη. Ζούσε μέχρι πριν δυο χρόνια. Τη συνάντησα πολλές φορές και με θυμόταν, όπως έλεγε.

Στη δευτέρα τάξη ήρθε μια καινούρια δασκάλα, η κυρία Χρυσούλα. Ήταν και αυτή πολύ καλή σαν δασκάλα και σαν άνθρωπος. Θυμάμαι όταν πήγα να γραφτώ με το ενδεικτικό για την τρίτη τάξη, μου είπε: "Μόνο έναν τόνο σου έβαλα στο 10'! Έπρεπε να σου βάλω δύο τόνους!"

Στην τρίτη τάξη κάναμε μαζί με την τετάρτη, με τον κύριο Κοπανάκη. Στην τετάρτη μας πήρε η κυρία Αγγελική, η οποία γέννησε εκείνη τη χρονιά ένα κοριτσάκι.

Στην πέμπτη είχαμε τον κύριο Κωνσταντινίδη ο οποίος ήταν καλός δάσκαλος, αλλά πολύ αυστηρός. Στην έκτη μας είχε ο κύριος Σταύρος, ένας πολύ ψηλός που ήταν από την Πελοπόννησο. Ήταν ο σύζυγος της κυρίας Αγγελικής.

Το σχολείο ήτανε τριθέσιο, αλλά νοικιάζανε και το παλιό ιατρείο που είχε άλλες δύο αίθουσες. Στη δευτέρα τάξη ήμουνα με την κυρία Χρυσούλα σε μια από αυτές. Θυμάμαι τη χρονιά εκείνη έκανε μια μεγάλη κακοκαιρία. Άνεμοι φυσούσανε πάρα πολύ δυνατοί. Έριξε χαλάζι και όλα αυτά για πολλή ώρα. Η δασκάλα μάς ανέβασε πάνω στα θρανία, γιατί από τη σκεπή έμπαινε νερό. Όλοι μαζί κάναμε το σταυρό μας και κλαίγαμε.

Το σχολείο μας μου άρεσε, γιατί είχε μεγάλα μακρόστενα παράθυρα και το φως ήτανε άπλετο. Είχε και κάτι πελώριες πόρτες που χωρίζανε τις δυο αίθουσες. Αυτές ανοίγανε κάθε φορά που γινότανε γιορτή. Κάναμε πολλά σκετς με ποιήματα στις γιορτές.

Γινόταν στολισμός με σημαίες και με κάδρα που είχανε τους ήρωες του 1821 ή με ήρωες του 1940.

Σε μια γωνιά της αυλής είχανε κάνει ένα μικρό κτίσμα. Εκεί πηγαίναμε και παίρναμε γάλα κάθε πρωί.

Το μόνο που θυμάμαι και είναι δυσάρεστο ήταν ότι η τιμωρία συνήθως γινότανε με ξυλιές στις παλάμες. Όταν κάποιος ατακτούσε και η τάξη δεν μαρτυρούσε ποιος το έκανε, ο δάσκαλος έλεγε: "Όλοι τα χέρια στο θρανίο επάνω και οι παλάμες ανοιχτές." Περνούσε και μας χτύπαγε έναν έναν και αρκετά δυνατά με τη βίτσα. Το κακό είναι ότι τις βίτσες τις φέρναμε εμείς οι ίδιοι, γιατί το έλεγε ο δάσκαλος.

Στην πέμπτη τάξη μας δίνανε και καλλιεργούσαμε κήπους. Τα μεν αγόρια τον λαχανόκηπο και τα δε κορίτσια τον ανθόκηπο. Ο ανθόκηπος ήταν χωρισμένος σε πολλά μικρά παρτέρια. Κάθε παιδί είχε το δικό του. Φυσικά ο καθένας προσπαθούσε να το έχει καλύτερο από τον άλλον. Όλα είχανε τριανταφυλλιές και μικρότερα λουλούδια εποχής. Είχαμε φυτέψει πολλά πεύκα κοντά στον αυλόγυρο του σχολείου. Νομίζω ότι σώζονται μερικά. Το δικό μου ήτανε δίπλα στην τουαλέτα η οποία βρισκότανε στο κέντρο της αυλής, εκεί που τώρα τα παιδιά βάζουν τα ποδήλατά τους και προς το ιατρείο.

Οι καλύτερες αναμνήσεις και πιο ευχάριστες είναι από τις γυμναστικές επιδείξεις. Γινότανε κάθε τέλος της χρονιάς. Περιείχαν αγωνίσματα, επιδείξεις γυμναστικής και πολλά παιχνίδια, όπως " τσουβαλοδρομία", "το αυγό με το κουτάλι", "το γιαούρτι με δεμένα χέρια και τα μάτια"...  Εκεί γινόταν και η απονομή των ενδεικτικών ή απολυτηρίων από επίσημα πρόσωπα.

Μπορώ να πω ότι οι σχολικές αναμνήσεις δε συγκρίνονται με τίποτα! Νομίζω ότι είναι και θα είναι οι πιο γλυκιές και όμορφες.

                                  Από την Παπούλα Φροσύνη (τώρα)

                                       ή Καμίλη Φροσύνη (τότε)