Νέα Καρυά 24 Μαΐου 2012
Oνομάζομαι Αδαλάκης Ελευθέριος, γεννήθηκα το 1928 στο παλιό χωριό. Πήγα στο σχολείο σε ηλικία 6 χρονών. Το πρώτο σχολείο στο παλιό χωριό λειτουργούσε στα τουρκικά σπίτια. Εγώ φοίτησα στο καινούριο σχολείο το 1934.Ο πρώτος μου δάσκαλος ονομαζόταν Σπανός και καταγόταν από την Αθήνα. Ήταν πολύ καλός δάσκαλος, μας φρόντιζε και ήθελε πολύ να μάθουμε γράμματα. Ο δάσκαλος που είχα ονομαζόταν Ξηροτύρης και καταγόταν από την Πελοπόννησο. Θυμάμαι ότι ήταν πολύ αυστηρός, έφαγα πολύ ξύλο, ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Είχα και τρεις δασκάλες, τη Μαρίκα, την Τερψιθέα και την Ερμίδου Πόπη. Η μνήμη μου δε με βοηθάει να θυμηθώ το επίθετό της Μαρίκας και της Τερψιθέας. Εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Βιβλία δεν είχαμε γράφαμε τα μαθήματα μας στην πλάκα με κιμωλία. Ο δάσκαλος έγραφε το μάθημα στον πίνακα και εμείς το αντιγράφαμε για να το διαβάσουμε στο σπίτι.
Το χειμώνα κάθε μαθητής κουβαλούσε από το σπίτι του ένα κομμάτι ξύλο για να το
ρίξουμε στη σόμπα. Κάθε Κυριακή είχαμε υποχρέωση να πάμε στην εκκλησία. Σαν
χθες θυμάμαι πως μια Κυριακή δεν μπόρεσα να πάω στην εκκλησία γιατί δεν είχα
παπούτσια και τη Δευτέρα το πρωί ο δάσκαλος με χτύπησε με τη βέργα. Εκείνα τα
χρόνια ήταν πολύ αυστηρά. Τα κορίτσια φορούσαν ποδιές, σεβόμασταν τους
δασκάλους μας, ο λόγος τους ήταν διαταγή.
Ηλεκτρικό ρεύμα δεν υπήρχε. Το βράδυ διαβάζαμε με γκαζόλαμπα. Θυμάμαι το σοφρά της μάνας μου, η γκαζόλαμπα στη μέση , και εμείς τα έξι αδέρφια να προσπαθούμε να διαβάσουμε. Η γραφή μας γινόταν με κοντυλοφόρο και μελανοδοχείο. Θυμάμαι κάποιες συμμαθήτριες μου που έντυναν τα μελανοδοχεία τους με δαντέλα και τα κρεμούσαν στις τσάντες τους. Τις τσάντες μας τις έραβαν οι μάνες μας από βαμβακερό ύφασμα.
Με πολλές δυσκολίες τον Ιούνιο του 1940 τελείωσα το δημοτικό σχολείο. Τον Οκτώβριο κηρύχτηκε ο πόλεμος και έτσι δεν μπόρεσα να συνεχίσω στο Γυμνάσιο.
Σας ευχαριστώ ιδιαίτερα που μου δώσατε την ευκαιρία να γυρίσω στα παιδικά μου χρόνια και να θυμηθώ πολλές δύσκολες αλλά ταυτόχρονα και όμορφες στιγμές.
Με εκτίμηση,
Αδαλάκης Ελευθέριος
Ηλεκτρικό ρεύμα δεν υπήρχε. Το βράδυ διαβάζαμε με γκαζόλαμπα. Θυμάμαι το σοφρά της μάνας μου, η γκαζόλαμπα στη μέση , και εμείς τα έξι αδέρφια να προσπαθούμε να διαβάσουμε. Η γραφή μας γινόταν με κοντυλοφόρο και μελανοδοχείο. Θυμάμαι κάποιες συμμαθήτριες μου που έντυναν τα μελανοδοχεία τους με δαντέλα και τα κρεμούσαν στις τσάντες τους. Τις τσάντες μας τις έραβαν οι μάνες μας από βαμβακερό ύφασμα.
Με πολλές δυσκολίες τον Ιούνιο του 1940 τελείωσα το δημοτικό σχολείο. Τον Οκτώβριο κηρύχτηκε ο πόλεμος και έτσι δεν μπόρεσα να συνεχίσω στο Γυμνάσιο.
Σας ευχαριστώ ιδιαίτερα που μου δώσατε την ευκαιρία να γυρίσω στα παιδικά μου χρόνια και να θυμηθώ πολλές δύσκολες αλλά ταυτόχρονα και όμορφες στιγμές.
Με εκτίμηση,
Αδαλάκης Ελευθέριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου