Nιώθουμε βαθιά συγκίνηση που επιχειρούμε να εκφράσουμε κάποιες σκέψεις για τα χρόνια της δεκαετίας του ’60 που υπηρετούσαμε στο Δημοτικό Σχολείο Νέας Καρυάς.
Οι συνθήκες εργασίας ήταν δύσκολες, κυρίως γιατί υπήρχε
ένα κτίριο σε κακή κατάσταση και ήμασταν υποχρεωμένοι να εργαζόμαστε τρεις
τάξεις το πρωί και τρεις το απόγευμα.
Δεν ήταν και λίγες οι φορές που κινδυνεύαμε – δάσκαλοι και μαθητές- από τους ετοιμόρροπους σοβάδες της
οροφής. Όλοι οι δάσκαλοι: ο Σταύρος ,η Κική ,ο Γιώργος, η Ελένη, ο Στάθης, ο
Χρήστος, η Έφη, η Άλκη. εμείς, δίναμε καθημερινά τον καλύτερο μας εαυτό, για να
κάνουμε το σχολικό περιβάλλον πιο χαρούμενο, πιο ευχάριστο και να δώσουμε στους
μαθητές μας εκείνα τα εφόδια που θα τους ανέβαζαν ψηλότερα, για να γίνουν, αυτό
που λέει ο λαός μας, καλοί άνθρωποι.
Και τα παιδιά μας
ανταποκρίνονταν στην
προσπάθεια αυτή και παίρναμε κουράγιο και δύναμη από τη δική τους προσπάθεια
και τη δική τους πρόοδο. Οι μαθητές εκείνοι είναι κάτι παραπάνω από αξιέπαινοι,
γιατί με την επιμονή και την υπομονή κατάφεραν να ξεπεράσουν τις αντίξοες
συνθήκες μιας αντιφατικής
καθόλα εποχής και να γίνουν τίμιοι επαγγελματίες, σπουδαίοι
επιστήμονες, καλοί οικογενειάρχες. Πολλές φορές διερωτόμαστε: «Τι προσφέραμε
άραγε στα παιδιά εκείνα;» Πραγματικά δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ακριβώς τι
δώσαμε στους μαθητές μας.
Διαπιστώνουμε όμως
πως, όταν βλέπουμε τις φωτογραφίες από τη μαθητική ζωή, ξεπηδάει μέσα από τις
μορφές τους ένα πλατύ χαμόγελο και συγκινούμαστε από τις εκδηλώσεις αγάπης και
σεβασμού προς το πρόσωπό μας ,κατά τις συναντήσεις μας.
Μας ικανοποιεί η αίσθηση ότι προσφέραμε την απαραίτητη
αγωγή, η οποία καθιερώνει τον άνθρωπο μέσα στην κοινωνία ως ολοκληρωμένη
προσωπικότητα.
Φάνης Γεωργιάδης και
Χρυσούλα
Γεωργιάδη-Χαψιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου