Ο παππούς μου ήρθε εδώ μια κι έξω το 1922 πρόσφυγας από την
Ανατολική Θράκη. παρέμεινε εκεί στους διάφορους διωγμούς που είχαν προηγηθεί.
Διετέλεσε και πρόεδρος στο Καρλίκιο(Ψαθιά η ελληνική ονομασία, γιατί έκαναν
ψάθες από τα σάζια από μια παρακείμενη λίμνη). Ο προπάππος, από της μάνας μου
το σόι ονομαζόταν Χρυσόπουλος και ήταν κι αυτός Καρλικιώτης, όπως και οι
Τσιγγαίοι στη Χρυσούπολη. Κανονικά το επώνυμο του παππού μου ήταν Γιοβάνης. Επειδή
ήταν μελαμψός έγινε Καραγιοβάννης. Υπάρχει σόι που ακόμη και σήμερα, στο Σέλινο
στην Ξάνθη, κρατούν το όνομα Γιοβάνης (σόι από του πατέρα μου τα αδέρφια).
Από το παλιό χωριό θυμάμαι πολλά πράγματα. Θυμάμαι το παλιό
σχολείο (γκρεμίστηκε γύρω στο 1970)και πολλά σπίτια. Ακριβώς πίσω από το σχολείο
υπήρχε το διώροφο του Ζιγνέλη του Στυλιανού. Μετά ήταν του Τσάλδα του δασάρχη.
Πιο κάτω ήταν το σπίτι και τα μαντριά του Ελευθεράκη του μπαρμπα-Στρατή. Θυμάμαι
του στάβλους (κοινοτικοί) όπου είχαν τους μπουγάδες για αναπαραγωγή. Τα
κεραμίδια από τους στάβλους χρησιμοποιήθηκαν για να σκεπαστεί η μεγάλη
εκκλησία. Οι μαθητές της Ε΄ και ΣΤ΄ τάξης
βοήθησαν να βγουν τα κεραμίδια και να μεταφερθούν στο νέο οικισμό. Εκεί που
υπάρχει σήμερα η στραγγιστική υπήρχε ένα ποταμάκι με καθαρό νερό, γεμάτες βδέλλες
όπου τα πιτσιρίκια έκαναν μπάνιο. Εκεί μάθαμε μπάνιο.
Στο νέο οικισμό ήρθαμε από τους πρώτους, αφού το σπίτι μας
καταστράφηκε. Οι δικοί μου έμειναν προσωρινά σε κάτι παράγκες που είχε
κατασκευάσει το κράτος. Μετά εγκατασταθήκαμε σε σπίτι του εποικισμού. Το
γκρεμίσαμε κοντά στο 1980 για να χτίσουμε νέο σπίτι.
Κάποιες οικογένειες που δεν καταστράφηκαν τα σπίτια τους
στο παλιό χωριό, καλοκαίρι έμενα εκεί ( είχαν τις δουλειές τους εκεί -
κτηνοτρόφοι κυρίως), το υπόλοιπο διάστημα εδώ στο νέο οικισμό.
Σχολείο πήγα το 1955. Στην Α΄ τάξη είχα δασκάλα τη κ. Στέλλα,
μπορεί να κάνω λάθος το όνομα. Στη Β΄ τάξη είχαμε την κ. Πόπη. Αν κάναμε καμιά
φορά μάθημα μέσα, μόνον όταν ο καιρός δεν ήταν καλός. Συνήθως κάναμε έξω από
την τάξη, στα σκαλιά, κάτω από τα δέντρα στον μπροστινό αυλοντούβαρο ( δεν είχε
κάγκελα τότε), στην κουζίνα του σπιτιού της.. Δεν υπήρχε αίθουσα. Την επόμενη
χρονιά νοίκιασαν ένα καφενείο. Η Πρώτη και η Δευτέρα τάξη ήταν χώρια, η
Τρίτη και η Τετάρτη μαζί, η Πέμπτη και η Έκτη μαζί. Στην Γ΄ και Δ΄ τάξη είχαμε
την κυρία κ. Ασημακοπούλου, πολύ καλή δασκάλα, μάθαμε αρκετά γράμματα. Στην Ε΄
τάξη ξεκινήσανε με τον Κασσάρα και συνεχίσαμε με τον κ. Καρυοφύλλη ( το
παρατσούκλι που του είχαμε κολλήσει ήταν "Γάτος"). Είχε πάρει
μετάθεση στο Χρυσοχώρι και ξαναγύρισε.
Στην ΣΤ΄ τάξη είχαμε τον κ. Καρτσιδήμα.
Ο "Γάτος" για εμάς τα παιδιά ήταν
"κακός", γιατί γύριζε τα μεσημέρια με τη βέργα για να μην παίζουμε,
αλλά να διαβάζουμε. Εκ των υστέρων όμως αποδείχτηκε πως ήταν ο καλύτερος στα
δικά μας χρόνια. Εξαιτίας του πολλοί στράφηκαν στα γράμματα και σπούδασαν. Μέσα
στην αίθουσα συζητούσε πολύ με τους μαθητές του. Έκανε πραγματικά σπουδαίο
έργο.
Κάθε πρωί μας περίμενε στην είσοδο η καθαρίστρια του
σχολείου , η κυρία Δέσποινα, και της δίναμε το ξύλο που είχαμε φέρει για τη
σόμπα.
Εκδρομές με λεωφορείο όπου μέναμε για μια βραδιά πάντα
πηγαίναμε στη Μαΐστρο. Η μάνα μου εκεί
είχε δεκατρία πρώτα ξαδέρφια .Μόλις κατεβαίναμε από το λεωφορείο ο κόσμος μας
άρπαζε και μάλωνε ποιος θα μας πρωτοφιλοξενήσει.
Το χωριό τότε είχε πολλή λάσπη, γιατί όλοι οι δρόμοι ήταν
χωματόδρομοι. Ήταν από τα πρώτα όμως που οι δρόμοι του ασφαλτοστρώθηκαν. Στο
χωριό μας τότε έμεναν και πολλοί από το Μοναστηράκι. Πολλά παιδιά πήγαιναν και
στο σχολείο μας. Το '55 επέστρεψαν και οι τελευταίοι στο χωριό τους, είχε
εκλείψει ο κίνδυνος των πλημμυρών πια.
Εδώ που είναι η πλατεία, ακριβώς στη μέση, υπήρχε μια
μεγάλη τουλούμπα. Η Νομαρχία χτύπησε τη γεώτρηση σε μεγάλο βάθος για να βρει
πόσιμο νερό. Όλο το χωριό από εδώ έπαιρνε νερό. Βέβαια υπήρχαν και τουλούμπες
στις αυλές μας σε κάθε σπίτι, αλλά το βάθος της γεώτρησης ήταν 2-3 μέτρα
κατάλληλο για όλες τις άλλες χρήσεις. Γύρω στο 1957 ξεκίνησε να χτίζεται το
πρώτο υδραγωγείο. Σταδιακά όλοι συνδεθήκαμε με το δίκτυο ύδρευσης. ολοκληρώθηκε
μετά το 1960.
Πρόλαβα τον παπα-Αποστόλη τον Πουλουκτσή. Θυμάμαι πως τρέχαμε
να του φιλήσουμε το χέρι γιατί έβγαζε από την τσέπη του καραμέλες και μας
έδινε. Όταν πάθανε ήμουν μαθητής στις
πρώτες τάξεις. Τον διαδέχθηκε ο Κερανόπουλος Ιωάννης από τις Πηγές.
Είχαμε μπακάλικο από το 1957 για πολλά χρόνια. Ήταν από τα
καλύτερα της περιοχής.
Νέα Καρυά 27-4-2014
Καραγιοβάνης Κωνσταντίνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου