Αναμνήσεις - Αναστασιάδης Ηλίας

Αναμνήσεις από το δημοτικό…

Η πρώτη μου ανάμνηση από το τότε, μου έρχεται ως μαθητή της Α’ δημοτικού, στην οποία είχαμε δασκάλα την κ. Ολυμπία. Αυτό που θυμάμαι καλά είναι, ότι όλα τις πρώτες μέρες μού φαινόταν τόσο μεγάλα και διαφορετικά, τόσο πρωτόγνωρα και ασυνήθιστα, κάθε ημέρα ανακάλυπτα καινούρια μέρη εντός και εκτός του σχολείου. Για αρχή ο αγιασμός στο σχολείο, οι τόσο μεγάλες αίθουσας, τα βιβλία μας, η πρωινή προσευχή (στην οποία εκεί πάνω ψηλά στεκόταν οι δάσκαλοι, ο διευθυντής και ένας μαθητής από τις μεγάλες τάξεις). Εδώ πρέπει να σας εξομολογηθώ κάτι.  Όταν ήταν τις πρώτες φορές να πω εγώ το πάτερ ημών έλλειπα πάντα γιατί φοβόμουν μην το πω λάθος και με μαλώσεις ο διευθυντής. Αυτό δεν έγινε ποτέ,  γιατί όταν κάποια στιγμή δεν γλίτωσα και ανέβηκα εκεί ψηλά, τα κατάφερα και το είπα τέλεια. Χμμ, δεν ξεχνώ την κ. Ολυμπία. Μια μαυρομάλλα, μικροκαμωμένη μα και καλοσυνάτη κυρία, να στέκεται μπροστά στον πίνακα και να μας μαθαίνει τα πρώτα γράμματα του αλφαβήτου. Εμείς βέβαια ως παιδιά να είμαστε μέσα στην ανησυχία και ανυπομονησία για να βγούμε έξω να παίξουμε. Γιατί βλέπετε καλό και πρωτόγνωρο το μάθημα αλλά και ποιο παιδί παραγκωνίζει το παιχνίδι με τους συμμαθητές του. Οι επόμενες αναμνήσεις μου μού έρχονται και πάλι από την δασκάλα μου στην Β΄ δημοτικού, από την κ. Λένα.

 Η οποία για εμένα μεταξύ όλων τον δασκάλων ήταν η πιο αγαπητή, ήταν αυτή που θαύμαζα και αγαπούσα ως παιδί. Ήταν αυτή που θα εμπιστευόμουν σε κάθε μου πρόβλημα, ήταν όμως και ο παιδικός μου έρωτας! Αφού για να φανταστείτε έλπιζα μέχρι να μεγαλώσω να μην παντρευτεί κανέναν. Μια όμορφη ανάμνηση από αυτήν είναι όταν με αφορμή ενός μαθήματος μάς έφερε να φάμε φρεσκοψημένο ψωμί. Ήταν ζεστό ακόμη την ώρα που το τρώγαμε, το είχαμε περιχύσει με ελαιόλαδο από παραγωγό, αλάτι και ρίγανη. Εάν το σκεφτεί κανείς δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, όμως για εμάς ήταν κάτι διαφορετικό από το κλασικό, παγιωμένο και κάποιες φορές μονόχνοτο μάθημα. 

Τώρα μου ήρθαν οι εικόνες κάτω από την παχιά σκιά των πεύκων, εκεί δίπλα στις μουριές, οι οποίες πριν καλά καλά βγάλουν καρπούς, εμείς μαλώναμε και σκαρφαλώναμε στα κάγκελα να τους φάμε. Τώρα μου ήρθε και το γερμένο πεύκο, εκεί στην γωνία, απέναντι από τα καφενεία, στο οποίο όλοι ανεβοκατεβαίναμε θέλοντας να βλέπουμε τα πάντα από ψηλά. Το μυαλό μου πλημμυρίζει ώρα με την ώρα περισσότερες εικόνες του τότε, εικόνες ανωνυμίας, ξεγνοιασιάς και αθωότητας. Εκεί, εκεί μπροστά, απέναντι από την παλιά δεξαμενή, κάτω από τα πανέμορφα πεύκα, μοιραζόμασταν τις τότε όμορφες στιγμές του διαλλείματος. Πώς μπορώ να ξεχάσω το δασύλλιο δίπλα στις τουαλέτες, το οποίο ενώ ήταν τόσο κοινό έκρυβε μέσα του ένα μυστήριο, είχε κάτι το διαφορετικό, ήταν για εμάς πάντα κάτι το άγνωστο. Πλέον τετάρτη δημοτικού. Ο κύριος Ρούφος, ο οποίος, εάν θυμάμαι καλά, ήταν κάπου από τον ακριτικό Έβρο. Ένας δάσκαλος, ήρεμος, καλοσυνάτος και ευγενικός, ένας δάσκαλος, ο οποίος έκανε την δουλεία του με πολύ αγάπη και το έδειχνε κάθε ημέρα. Ακόμη μπορώ να σκιαγραφήσω το πρόσωπο του: σχήμα ωοειδές, χρώμα ματιών γαλάζια, τα οποία βρισκόταν πίσω από δυο τετράγωνους οπτικούς φακούς, το δε μαλλί, ίσιο με χωρίστρα, αν και το χρώμα του μου διαφεύγει. Εγώ τότε ατίθασος και αντιδραστικός.

Εκείνη την χρονιά ήταν που παίξαμε το θέατρο, την κωμωδία του Αριστοφάνη, την  "Λυσιστράτη". Όμορφες στιγμές, πρωτόγνωρες, στιγμές αγωνίας, γέλιου και ανυπομονησίας. Βλέπεις επάνω στην σκηνή θα μας έβλεπαν όλοι! Με θυμάμαι στην πρεμιέρα πίσω από το παρασκήνιο, την ώρα που περιμέναμε να βγούμε. Όλοι νευρικοί και φοβισμένοι, αλλά ταυτόχρονα ευτυχισμένοι και περήφανοι. Τα χειροκροτήματα ηχούν ακόμη στα αυτιά μου. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία στιγμή που είδα την παράσταση μας στο βίντεο, όμορφη παράσταση, ούτε καν ερασιτεχνική, όμως αθώα, παιδική και ειλικρινής προσπάθεια από μερικά όμορφα παιδικά προσωπάκια. Και τώρα στην αίθουσα που πρωτοξεκινήσαμε να έχουμε χελωνάκια. Αχ πως δεινοπάθησαν τα καημένα, είτε δίνοντας τους πολύ τροφή, είτε παίζοντας μαζί τους, είτε ξεχνώντας τα πάνω από το καλοριφέρ… Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω τα παιδιά να στέκονται μπροστά στο κυλικείο, μια τεράστια ουρά και εννοείτε ότι οι μεγάλες τάξεις πάντα μπροστά! Το θυμάμαι, ήταν από ξύλινη κατασκευή, η οποία από το μισό και πάνω ήταν  από γυαλί, ενώ το κάτω μέρος της από ξύλο, σε απόχρωση σκούρο. Η κ. Μαρία και ο μπάρμπα-Σπύρος..! Αυτοί είχαν το κυλικείο. Ο μπάρμπα-Σπύρος βέβαια ήταν και ο κηπουρός του σχολείου μας, τον οποίο φοβόμασταν όλοι οι μικροί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το πρόσωπο του, ανέκφραστο, σοβαρό αλλά και επιβλητικό,  αντίθετα από την κ. Μαρία, η οποία ήταν πάντα καλοσυνάτη και γλυκομίλητη. Ο χρόνος περνά γρήγορα και να το τέλος της τρίτης τάξης ήρθε. Το περιμέναμε όλοι,  πως και πως, για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί θα άρχιζαν οι καλοκαιρινές διακοπές και δεύτερον, γιατί την τελευταία ημέρα θα παίζαμε διάφορα παιχνίδια όλες οι τάξεις μαζί. Αφού τελειώναμε με τα παιχνίδια θα παίζαμε πρώτα μπουγέλο και μετά θα κάναμε μπάνιο στο σιντριβάνι στην πλατεία! Το ένα καλύτερο από το άλλο! Δεν θα ξεχάσω το παιχνίδι με το κουβάλημα του αυγού. Θυμάμαι ακόμη, ότι ήμουν στην ίδια ομάδα με τον ξάδελφο μου τον Τάσο, ο οποίος δεν τα κατάφερνε και τόσο καλά σε αυτά τα παιχνίδια.  Σεπτέμβριος και το σφύριγμα του ανέμου μας υπενθύμιζε ότι σε λίγες μέρες θα κρούσει και πάλι ο κώδωνας του σχολείου.

Βέβαια τα μαθήματα γινόταν πιο ενδιαφέροντα, γιατί εμβαθύναμε περισσότερο και γι’ αυτό ήταν κατάλληλος ο κ. Παναγιώτης, ο τελευταίος μας δάσκαλος από το δημοτικό. Ένας δάσκαλος σκληρός και αυστηρός, αλλά κατά βάθος καλός. Ακόμη και η φωνή του συνέβαλλε να δείχνει έτσι. Όταν μας έκανε μάθημα δεν τολμούσε κανείς να κάνει την παραμικρή φασαρία, αν και αυτό ίσχυε τον πρώτο καιρό, γιατί όταν του πήραμε τον αέρα κάναμε και από καμιά αταξία.  Δεν μπορώ να παραλείψω και την κ. Δήμητρα,  την αγγλικού μας, μια κοπέλα γεμάτη ευεξία και καλή διάθεση. Ήξερε να κάνει το μάθημα της ενδιαφέρον, αν και εμένα τα αγγλικά δεν μου άρεζαν ποτέ! Όταν κλείνω τα μάτια μου θυμάμαι την αίθουσα μας, όπως τότε που ανοίγαμε την πόρτα και μπαίναμε για μάθημα. Επίσης εκείνη η χαρακτηριστική μυρωδιά του σχολείου είναι βαθειά χαραγμένη στο μυαλό μου, μια μυρωδιά περίεργη και ασυνήθιστη! Να και η έκτη τάξη έφτασε. Επιτέλους οι μεγαλύτεροι του σχολείου! Κανείς δεν τα έβαζε μαζί μας! Βέβαια δάσκαλος μας και πάλι ο κ. Παναγιώτης.

Και όσο για την αίθουσα...θα την χαρακτήριζα ως την καλύτερη αίθουσα που ήμουν μέχρι τώρα. Και αυτό γιατί;  Ίσως γιατί απλά ήταν η τελευταία αίθουσα πριν αποχαιρετίσουμε το δημοτικό μας! Ίσως γιατί εκεί έχω τις πιο έντονες αναμνήσεις, ή ίσως και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Έξω από τις μπροστινές τάξεις υπήρχα παρτέρια, τα οποία είχαν μερικά ωραία, πυκνά πεύκα και κάτω ένα ωραίο καταπράσινο γρασίδι. Το καλύτερο βέβαια από αυτά ήταν αυτό από την έκτη τάξη, εκεί που ήμουν εγώ τώρα. Εκεί περνούσαμε τις ώρες όταν είχαμε εκδρομή. Εγώ ως καπετάν-Ηλίας και το παρτέρι μας ως πλοίο. Στρώναμε τα μπουφάν μας στο γρασίδι και πότε καθόμασταν εκεί χαζολογώντας, πότε τρέχαμε μέσα στο παρτέρι, πότε πηγαίναμε στις μουριές και στο τέλος της μέρας γυρνούσαμε στο σπίτι χαρούμενοι, μα και κουρασμένοι, ταυτοχρόνως. Κάπως έτσι τελείωσε και η δική μου διαδρομή στο 6/θέσιο Δημοτικό Ν. Καρυάς. Μια διαδρομή χαράς, εκμάθησης και διασκέδασης. Μια διαδρομή γεμάτη ευχάριστες και όμορφες στιγμές, πλην μικρών εξαιρέσεων, οι οποίες υπάρχουν λίγο πολύ παντού. Ελπίζω να μην σας κούρασα, αλλά να σας έδωσα μια μικρή και απαλή γεύση από το Δημοτικό Σχολείο Ν. Καρυάς του 1993-98.

25 Φεβρουαρίου 2014

Με εκτίμηση

Ηλίας Αναστασιάδης