Αναμνήσεις Τσακίρη - Καμπούρη Μαριέτα

Θα ήθελα και εγώ να συμβάλλω στη συγκέντρωση στοιχείων για το σχολειό του χωριού μας. Γεννήθηκα το 1951 και το 1957 πήγα  πρώτη τάξη. Το σχολείο μας ήταν χτισμένο με τούβλα. Στο ένα μέτρο πάνω από τη γη ήταν κτισμένο με πέτρα. Η πρώτη αίθουσα με την δεύτερη χωριζόταν με πόρτες για ν’ ανοίγει όταν γινόταν εκδηλώσεις, όπως θέατρο, ποιήματα για τις γιορτές της 28^ης  Οκτωβρίου και της 25^ης Μαρτίου. Βέβαια κάναμε πρόβες για παρελάσεις στην αυλή του σχολείου.

Η είσοδος για το σχολείο ήταν από το πίσω μέρος της αυλής με τέσσερα σκαλιά. Έμπαινες στον διάδρομο απέναντι στην είσοδο ήταν το γραφείο, αριστερά ήταν οι αίθουσες. Οι δάσκαλοί μας ήταν ο Χρήστος Καρυοφύλλης, ο Σταύρος, η Καίτη , η Πόπη , η Χρυσούλα, ο Φάνης, η Φωτεινή Μπεϊκάκη.

Ο αυλόγυρος ήταν πέτρινος από την είσοδο αριστερά και δεξιά είχε μικρά παρτέρια με πέτρινα χωρίσματα. Δεξιά σπέρναμε ντομάτες, αρακά, μελιτζάνες, πιπεριές και άλλα. Τα δέντρα που ήταν φυτεμένα ήταν ροδακινιές. Στο τέλος του μπαχτσέ ήταν οι τουαλέτες (ή καμπινέδες). Αριστερά ήταν το σκάμμα, το μονόζυγο. Το σχολείο μας ήταν ένας παράδεισος.

Οι δάσκαλοι επειδή  οι περισσότεροι ερχόταν από μακριά, Πελοπόννησο και από άλλες περιοχές έμεναν στο χωριό όπου οι κάτοικοι τους πήγαιναν απ’ όλα. Αυγά, κρέας και πολλές φορές τους φιλοξενούσαν στο σπίτι τους.

Κάθε Κυριακή πηγαίναμε στην εκκλησία με το σχολείο. Επίσης το Σάββατο ήταν απαραίτητο το κατηχητικό και βέβαια υπήρχε περιορισμός στις εξόδους μας, πριν βασιλέψει ο ήλιος ήμασταν στο σπίτι. Υπήρχαν μεγαλύτεροι μαθητές της έκτης τάξης και έδιναν αναφορές στους δασκάλους. Οι δάσκαλοι ήταν αυστηροί με διάφορες τιμωρίες, όπως  και οι  γονείς, με βέργα από κρανιά χτύπημα στα χέρια, τιμωρία όρθιοι στην έδρα, βέβαια δούλευαν πολύ και μερικά παιδιά που ήταν αδυναμία τους έκαναν φροντιστήριο δίχως να πληρώνονται. Για θέρμανση είχαμε ξυλόσομπες και κάθε παιδί καθημερινά έφερνε ένα ξύλο την ημέρα.

Δεν θα παραλείψω να πω, πως  κάναμε οικοκυρική (μαθαίναμε κέντημα, ραπτική) ,στην φυτολογία βγαίναμε και συγκεντρώναμε διάφορα φυτά, γινόταν αξιολόγηση και τα βάζαμε στο φυτολόγιο. Τα αγόρια έκαναν χειροτεχνίες. Εκδρομές πηγαίναμε με τα πόδια σ’ όλα τα χωριά και στο παλιό χωριό. Τα παιδιά ήταν πάρα πολλά. Κάθε τάξη είχε 40 παιδιά. Επίσης αυτά τα παιδιά που δεν τελείωναν το σχολείο είχε το νυχτερινό.   

Αμυδρά θυμάμαι μια χρονιά ίσως ήμουν στην πρώτη τάξη, το συσσίτιο. Είχε πρωινό γάλα, ψωμί και κασέρι κίτρινο. Επίσης έφερναν ρούχα και παπούτσια από την Ούντρα και τα έδιναν σε άπορες οικογένειες. Ξέχασα να αναφερθώ πως έπρεπε να φοράμε οπωσδήποτε την ποδιά με τον άσπρο γιακά.

Ο γάμος των γονιών μου
1943-Ναός στο παλιό χωριό

Σχετικά με την καταγωγή των δικών μου, ο παππούς μου λεγόταν Κων/νος Κατσανάς, ήταν από την Καρυά της Ανατολικής Θράκης, όμως τον φυγάδεψε ο πατέρας του και άλλαξε το επίθετό του σε Τσακίρης. Έκανε μία στάση στα Κιμέρια Ξάνθης και από εκεί πήγε στην Μπόριανη (Αγ. Αθανάσιο Δράμας). Παντρεύτηκε τη γιαγιά μου, που και αυτή βρέθηκε στον Άγιο Αθανάσιο και ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Καρυά. Η γιαγιά μου ήταν γηγενής Ξανθιώτισσα από τα Κιμέρια.

Το 1940 ο πατέρας μου ήρθε στην Καρυά όπου παντρεύτηκε τη μητέρα μου, Ελένη Κεφαλά του Αναστασίου και της Μαριέτας από τα Κιμέρια Ξάνθης. Ο γάμος έγινε το 1943 στην Καρυά, στην εκκλησία του χωριού.

Το 1945 γέννησε τον αδελφό μου στο παλιό χωριό και το 1947, αφού ο Νέστος ποταμός κατέστρεψε όλο το χωριό, ήρθαν στη Νέα Καρυά.  Μέχρι το 1954 μέναμε στην Χρυσούπολη και μετά ήρθαμε στη Νέα Καρυά. Ο πατέρας μου ονομαζόταν Τσακίρης Δημήτριος. Γεννήθηκε το 1920 και είχε άλλα τρία αδέλφια, την Κυριακή την Ευαγγελία και τον Αθανάσιο.

Τσακίρη - Καμπούρη Μαριέτα