Η ομιλία της κ. Σοΐδου Ανδρομάχης, εκπαιδευτικού Φυσικής Αγωγής του σχολείου, στην πλατεία του χωρίου κατά την επέτειο της 25ης Μαρτίου.
Κάθε φορά που
πλησιάζει η επέτειος της εθνικής μας επανάστασης του 1821 τρέχουμε να
ξεσκονίσουμε τη μνήμη μας, να θυμηθούμε εκείνα που συνέβησαν τότε για να
αλλάξει ο ρους της ιστορίας μας. Φοράμε την φορεσιά της αγάπης στην πατρίδα,
κρεμάμε στο στήθος μας τα στολίδια της συγκίνησης, ασκούμε το μυαλό και το λόγο
μας σε λόγους εθνικής περηφάνιας και στεκόμαστε δίπλα σε κείνους που πολέμησαν
για να μας χαρίσουν τη λευτεριά μετρώντας το μπόι μας δίπλα στο δικό τους.
Έπειτα, βάζουμε ξανά τις φορεσιές της ψυχής μας στη ντουλάπα της λήθης και
βιαστικά ξαναχωνόμαστε στα ρούχα της καθημερινότητας. Μεγάλοι λόγοι, μικρά ή καθόλου έργα. Ιδανικά που
ξέμειναν απελπιστικά άδειες λέξεις.
Ίσως γι' αυτό στις μέρες μας βαλθήκαμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πως οι πατεράδες μας, οι άνθρωποι που γέννησαν, που πραγμάτωσαν το 21 δεν ήταν στ' αλήθεια τίποτε διαφορετικό από το κακομοίρικο παρόν μας. Ωστόσο είχαν μια θεμελιώδη διαφορά απ' όλους όσοι παραμένουν απλοί καθημερινοί άνθρωποι μακριά από το ηρωικό πνεύμα. Είχαν μια διαφορά που ναι μεν δεν εξαφανίζει τα ανθρώπινα πάθη και τις αδυναμίες τους τις υπερβαίνει ωστόσο σε βαθμό που στην πράξη να τις καθιστά ασήμαντες. Ποια είναι αυτή η διαφορά; Ότι την κρίσιμη στιγμή, της στιγμή της αλήθειας, τη μεγάλη ώρα κατά τον ποιητή, βάζουν στην άκρη όλα αυτά τα πάθη, όλες τις αδυναμίες, όλες τις ευτέλειες και προτάσσουν το κοινό καλό, το μείζον έναντι του ελάσσονος, τη λευτεριά αντί της ζωής. Όπως, λέει ο Μακρυγιάννης: " Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοι και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός " εγώ"; Όταν αγωνιστεί μόνος του να φκειάσει ή να χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάσουν, τότε να λένε "εμείς". Είμαστε εις το "εμείς" κι όχι εις το "εγώ". Αυτή η υπέρβαση έστω και στιγμιαία, έστω και περιοδική τους δίνει επάξια το στεφάνι του ήρωα, τους καταξιώνει ως όντα υπέροχα και εξαιρετικά, ως άξιους τιμής και σεβασμού στους αιώνες. Να λοιπόν ποιοι ήταν οι ήρωές μας του 21. Άνθρωποι σαν κι εμάς μα άνθρωποι που κάποια στιγμή έβαλαν πρώτους εμάς και μετά τους εαυτούς τους. Σκέφτηκαν τις γενιές που θα 'ρθουν όχι τη δική τους τη βολή. Να γιατί ο αγώνας του '21 παραμένει διαχρονικός κι επίκαιρος για μας τους Νεοέλληνες. Η ελευθερία θέλει αρετή και τόλμη, θέλει θυσίες για να την αποκτήσουμε και προπαντός για να τη διατηρήσουμε. Τους χρειαζόμαστε ψηλά τους ήρωες όχι τόσο γι αυτό που τελικά πέτυχαν. τους χρειαζόμαστε για να μας δείχνουν τι μπορούμε κι εμείς να πετύχουμε. Όχι για να επιζήσουμε αλλά για να μη ζήσουμε μάταια.
Ίσως γι' αυτό στις μέρες μας βαλθήκαμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πως οι πατεράδες μας, οι άνθρωποι που γέννησαν, που πραγμάτωσαν το 21 δεν ήταν στ' αλήθεια τίποτε διαφορετικό από το κακομοίρικο παρόν μας. Ωστόσο είχαν μια θεμελιώδη διαφορά απ' όλους όσοι παραμένουν απλοί καθημερινοί άνθρωποι μακριά από το ηρωικό πνεύμα. Είχαν μια διαφορά που ναι μεν δεν εξαφανίζει τα ανθρώπινα πάθη και τις αδυναμίες τους τις υπερβαίνει ωστόσο σε βαθμό που στην πράξη να τις καθιστά ασήμαντες. Ποια είναι αυτή η διαφορά; Ότι την κρίσιμη στιγμή, της στιγμή της αλήθειας, τη μεγάλη ώρα κατά τον ποιητή, βάζουν στην άκρη όλα αυτά τα πάθη, όλες τις αδυναμίες, όλες τις ευτέλειες και προτάσσουν το κοινό καλό, το μείζον έναντι του ελάσσονος, τη λευτεριά αντί της ζωής. Όπως, λέει ο Μακρυγιάννης: " Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοι και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός " εγώ"; Όταν αγωνιστεί μόνος του να φκειάσει ή να χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάσουν, τότε να λένε "εμείς". Είμαστε εις το "εμείς" κι όχι εις το "εγώ". Αυτή η υπέρβαση έστω και στιγμιαία, έστω και περιοδική τους δίνει επάξια το στεφάνι του ήρωα, τους καταξιώνει ως όντα υπέροχα και εξαιρετικά, ως άξιους τιμής και σεβασμού στους αιώνες. Να λοιπόν ποιοι ήταν οι ήρωές μας του 21. Άνθρωποι σαν κι εμάς μα άνθρωποι που κάποια στιγμή έβαλαν πρώτους εμάς και μετά τους εαυτούς τους. Σκέφτηκαν τις γενιές που θα 'ρθουν όχι τη δική τους τη βολή. Να γιατί ο αγώνας του '21 παραμένει διαχρονικός κι επίκαιρος για μας τους Νεοέλληνες. Η ελευθερία θέλει αρετή και τόλμη, θέλει θυσίες για να την αποκτήσουμε και προπαντός για να τη διατηρήσουμε. Τους χρειαζόμαστε ψηλά τους ήρωες όχι τόσο γι αυτό που τελικά πέτυχαν. τους χρειαζόμαστε για να μας δείχνουν τι μπορούμε κι εμείς να πετύχουμε. Όχι για να επιζήσουμε αλλά για να μη ζήσουμε μάταια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου