Γεννήθηκα το 1947 στο Καρά-Μπέη μετά την καταστροφική
πλημμύρα του Νέστου. Ο πατέρας μου Δημήτριος κατάγονταν από την Μαΐστρο και η μητέρα μου Γεωργία Τζερτζελίδου από την
Κεσάνη, και οι δυο τους από την Ανατολική
Θράκη. Μετά τον ξεριζωμό, οι συγγενείς του πατέρα μου έμειναν στη Μαΐστρο, στο
χωριό δίπλα στην Αλεξανδρούπολη, αυτοί ήρθαν εδώ στο Καρά-Μπέη, όταν ήταν ακόμη
μωρό. Μείνανε στη γειτονιά των Καραμπιωτών. δεν πρόλαβα το σπίτι τους, είχε
γκρεμιστεί. Από το παλιό Καρά-Μπέη δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα, άλλωστε μεγάλωσα εδώ στο νέο χωριό. Ο αδερφός μου
Βασίλης είναι μεγαλύτερος, γεννήθηκε το 1937, θυμάται πολύ περισσότερα.
Οι γονείς μου, σπίτι
έφτιαξαν εδώ στο νέο οικισμό, στην αρχή μικρό και αργότερα ένα άλλο
μεγάλο. Το μικρό το σπίτι το θυμάμαι, γιατί εκεί μεγάλωσα. Μωρό με φέρανε εδώ στο καινούριο χωριό.
Το σπίτι μας στο παλιό χωριό δεν το πήρε το ποτάμι. Τα νερά
είχαν φτάσει οριακά αλλά δεν πειράχτηκε. Έτσι ήρθαν εδώ αργότερα από πολλούς άλλους. Έφυγαν αναγκαστικά, γιατί δεν έμεινε κανείς
εκεί πια. Ό,τι θυμάμαι από το παλιό
χωριό ήταν, όταν κοπέλα πια, το επισκεπτόμασταν. Το σχολείο υπήρχε ανέπαφο για
χρόνια. Νομίζω πως για κάποια χρόνια λειτουργούσε εκεί τυροκομείο. Υπήρχε και η
εκκλησία. Όλα τα άλλα είχαν γίνει χωράφια πια. Ως μαθήτρια πηγαίναμε συχνά
εκδρομή εκεί.
Σχολείο φυσικά πήγα το 1953 σε αυτό το χωριό, στο κτίριο
που υπήρχε πριν το σημερινό. Ήταν τριτάξιο, τρεις αίθουσες, δυο δυο τάξεις
μαζί. Ήταν καινούριο και ωραίο. Στην Α'
τάξη είχα το Σασάκη, αναπληρωματικός δάσκαλος, κοινοτικός αλλιώς. Ήταν
πολύ καλός με τα παιδιά. Ήταν αυστηρός όταν έπρεπε, κυρίως με τα αγόρια.
θυμάμαι με τη σειρά οι μαθητές του έφερναν το καθημερινό του φαγητό. Το σχολείο τότε ήταν πρωινό και κάποιες ώρες
το απόγευμα εκτός Τετάρτη και Σάββατο. Στη Β΄ τάξη δασκάλα μα ς ήταν η κυρία
Τούλα, από την Πελοπόννησο. Πολύ ευχάριστος άνθρωπος, ήταν πολύ δεμένη και με
τους γονείς. Έρχονταν στο σπίτι μα μετά την εκκλησία για καφέ. Είχαμε σχέσεις.
Στη Γ΄ και στη Δ΄ είχαμε την κυρία Πόπη, διευθύντρια του σχολείου, ο άντρας της
ήταν ο γραμματέας του χωριού. Ήταν επιβλητική γυναίκα, αντρογυναίκα. Μας
παρέδιδε το μάθημα και μετά μας άφηνε μόνους, αυτή έπλεκε... Αν κάποιος μαθητής
φώναζε " Κυρία..." , απάντηση ήταν κεριά και λιβάνια. συνήθως έστελνε τα μεγαλύτερα παιδιά να
κάνουν δουλειές στην αυλή της. Το σπίτι της ήταν πίσω από το σχολείο. Ήταν
αυστηρή.
Στην Ε΄ και ΣΤ΄ δάσκαλο είχαμε το Καρυοφύλλη Χρήστο. Ήταν λίγο αυστηρός, αλλά πολύ καλός
δάσκαλος. Ό,τι έμαθα το έμαθα από αυτόν. Μάζευε τους γονείς μας, συζητούσε,
ρωτούσε, βοηθούσε , ήταν πολύ κοντά στα παιδιά. Σαν να ήταν φίλος μας. Μας
έμαθε γράμματα. Σε όλα ήταν καλός, κυρίως όμως στα μαθηματικά ήταν εξαιρετικός,
το κάτι άλλο. Λυπηθήκαμε όταν τελειώσαμε το σχολείο, οι μαθητές του τον
λάτρευαν. Όταν ήταν να φύγουμε από το δημοτικό, να αποχαιρετιστούμε, μαζέψαμε λεφτά,
από το χαρτζιλίκι μας, να του πάρουμε δώρο. με δάκρυα αποχωριστήκαμε. Του
κάναμε δώρο μια γραβάτα. Ήταν πάντα κουστουμαρισμένος , με τη γραβάτα, κομψός.
Ο αγαπημένος μου δάσκαλος και όλων των παιδιών. ήθελε όλα τα παιδιά να
σπουδάσουν. Κάλεσε τον πατέρα μου στο σχολείο και του είπε να με στείλει στο
γυμνάσιο, να μην με αδικήσει. Το δημοτικό το τελείωσα με εννιά. δέκα δεν
έπαιρνε κανείς. μαζί με τη Γεωργουλά Γιαννούλα οι καλύτερες μαθήτριες. Δεν πήγα
όμως στο γυμνάσιο, γιατί ήθελα να πάω στην οικοκυρική σχολή στην Κεραμωτή.
Πάλη... Ο πατέρας μου ήταν πεχλιβάνης, ήταν πολύ δυνατός.
Τον θυμάμαι να παλεύει σε μια αλάνα προς το γήπεδο, στο πανηγύρι τη δεύτερη
μέρα. Πάλευε με πιο μεγαλόσωμους άντρες, αλλά κατάφερνε πάντα να νικάει. Πάλευε
μαζί με τον Κώστα Μπουσδρούκη και το
Ζαμάνη το Γιώργο, ήταν οι νταήδες του χωριού.
Θυμάμαι ότι αλείφονταν με λάδι για να γλιστράνε. Φορούσαν το κιοσπέτι
και πάλευαν. Μαζεύονταν πολύς κόσμος, χαμός γινόταν. Τη δεύτερη μέρα του
πανηγυριού είχε περισσότερο κόσμο από την πρώτη. Έρχονταν απ' όλα τα χωριά.
Νέα Καρυά
5 Δεκεμβρίου 2013
Ζιγνέλη
Ευδοκία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου