Αναμνήσεις - Γεωργουλά Γιαννούλα

Θα ήθελα και εγώ να καταθέσω τις εμπειρίες μου ως παλαιά μαθήτρια του σχολείου. Γεννηθείς το 1947, πήγα στο σχολείο σε ηλικία 7 ετών, το 1954. Σκαλίζοντας τη μνήμη μου ανασύρω όμορφες και έντονες αναμνήσεις.

Θυμάμαι τα παιχνίδια μας στην αυλή μπροστά στο ασοβάτιστο κτήριο, κυνηγητό, κρυφτό, σχοινάκι, κουτσό, μηλάκια, τσιλίκια… αλλά και τις κούνιες που κρεμούσαμε στα δέντρα.

Στο σχολείο πηγαίναμε έξι μέρες την εβδομάδα και για 2 ώρες το απόγευμα, εκτός Τετάρτης και Σαββάτου. Φυσικά ο εκκλησιασμός της Κυριακής ήταν υποχρεωτικός. Φορούσαμε ποδιές και, αν δεν με απατά η μνήμη μου, των κοριτσιών ήταν μαύρες. Το σχολείο ήταν τότε τριθέσιο. Στην Α΄ Τάξη δασκάλα μου ήταν η κα. Τούλα από την Πελοπόννησο. Στη Β΄ Τάξη είχα τον κ. Τάσο Σασάκη, που τοποθετήθηκε από την κοινότητα, λόγω έλλειψης δασκάλων. (Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως τα παιδιά τού πηγαίναμε φαγητό.) Όμως από το 1960 και έπειτα ερχόταν μόνο δάσκαλοι απόφοιτοι Ακαδημιών. Στις Γ΄και Δ΄ Τάξεις είχα δασκάλα την κα. Πόπη Ερμείδου, ενώ στις δύο τελευταίες τον κ. Καρυοφύλλη Χρήστο.

Βέβαια τότε δεν ήταν όλα και τόσο ρόδινα! Τα χαστούκια, η βέργα, το ξύλο, παιδιά να μένουν στάσιμα ακόμη και 2 χρονιές… ήταν η καθημερινότητά μας. Εγώ και οι συμμαθήτριες/τές μου, η Μένη Καραμτσιώτη, η Λαλίδου Αθανασία, η Καμίλη Αλεξάνδρα, ο Άγγελος Φλιάρκος, ο Στέλιος Λίτσος και τόσοι άλλοι, μάθαμε να ζούμε με αυτά, αλλά και να προσπαθούμε διαρκώς για το καλύτερο, καθώς σε κάθε τάξη κρινόταν τόσο οι βαθμοί όσο και η διαγωγή μας.

Τα μαθήματα ήταν λίγο πολύ τα ίδια, Γραμματική, Ελληνικά, Γεωγραφία… Αυτό όμως που θα μου μείνει αλησμόνητο είναι οι χειροτεχνίες που κάναμε καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς (τα κορίτσια ασχολούμασταν με το κέντημα, ενώ τα αγόρια με ξυλοτεχνήματα). Στο τέλος της χρονιάς γινόταν μία εκδήλωση παρουσία γονέων, όπου εκθέταμε τα έργα μας και το καλύτερο βραβευόταν με έπαινο.

Τα χρόνια μπορεί να ήταν φτωχικά, οι μαθητές φέρναμε ξύλα στο σχολείο για να υπάρχει η υποτυπώδη θέρμανση, αλλά η διάθεση δασκάλων και μαθητών ήταν μεγάλη. Εκδρομές στα γύρω χωριά, παρελάσεις, γυμναστικές επιδείξεις (στους σχολικούς αγώνες έπαιρναν μέρος μαθητές από όλα τα τριγύρω χωριά, στο ύψος, στο τρέξιμο, στη  σκυταλοδρομία…),, σχολικές γιορτές με χορευτικά από τις μαθήτριες των μικρότερων τάξεων με φορεσιές φτιαγμένες από γκοφρέ, αλλά και θεατρικά και ποιήματα από τους μαθητές των μεγαλύτερων τάξεων (υπεύθυνος γι’ αυτά ήταν συνήθως ο κ. Καριοφύλλης) διάνθιζαν τη δύσκολη πραγματικότητα.

Όσον αφορά τις υπόλοιπες δραστηριότητες μου, ήταν ο προσκοπισμός, στον οποίο πήγα για 12 χρόνια, από το 1952 μέχρι το 1964, και το κατηχητικό σχολείο, όπου στη Γ΄ και στη Δ΄ Τάξη είχα δασκάλα την κα. Μπεϊκάκη Φωτεινή.

Όλα αυτά ανήκουν στο κεφάλαιο της ζωής μου όπου στο σχολείο φοιτούσα με την ιδιότητα της μαθήτριας. Έπειτα κατάφερα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα και να ανοίξω ένα καινούριο κεφάλαιο στη ζωή μου, όπου στα σχολεία υπηρετούσα πλέον με την ιδιότητα της δασκάλας. Σε αυτό με ώθησε τόσο η μεγάλη μου αγάπη για τα παιδιά όσο και οι πολύτιμες εμπειρίες των μαθητικών μου χρόνων.