Τόκας Χαράλαμπος - Αναμνήσεις

     Το 1997, μετά από ένα χρόνο στο Νηπιαγωγείο, πήγα στο Δημοτικό Σχολείο στην Α’ Τάξη. Είχα δασκάλα την κ. Φωτεινή Μορφοπούλου. Θυμάμαι πως η κυρία Φωτεινή είχε ασχοληθεί πολύ μαζί μου, γιατί δεν τα έπαιρνα τα γράμματα. Μου έδινε λίγη περισσότερη σημασία γιατί έβλεπε πως αδυνατώ και στη Γλώσσα και στα Μαθηματικά. Επειδή δυσκολευόμουν στα μαθήματα, δεν ήθελα να έρχομαι στο σχολείο και έκανα αρκετές απουσίες.

   Όταν η κ. Φωτεινή με έβλεπε έξω, μου έλεγε: «Γιατί δεν έρχεσαι σχολείο; Έχεις δυνατότητα να πας μπροστά». Τελικά, εκείνη τη χρονιά έμεινα από απουσίες και επανέλαβα την Α’ τάξη. Άρχισα να έρχομαι τακτικά, κάθε μέρα, να προσπαθώ περισσότερο να τα καταφέρνω και να μου αρέσει και να αγαπώ το σχολείο. Και τη χρονιά αυτή είχα δασκάλα την κ. Φωτεινή. Έτσι από εκεί και πέρα, συνέχισα κανονικά το σχολείο. Την κ. Φωτεινή την είχα και στη Β’ τάξη, συνολικά 3 χρόνια. Στις πρώτες τάξεις θυμάμαι πως, όταν είχαμε γενέθλια ή την ονομαστική μας γιορτή, το δώρο των συμμαθητών μας ήταν από 1 ζωγραφιά από τον καθένα. Είναι κάτι που θυμάμαι πολύ ευχάριστα. Στη Γ’ τάξη είχα δάσκαλο τον κ. Αργύρη Ασημίδη. Στη Δ’ τάξη είχα την κ. Χρυσούλα Αλμπανοπούλου. Πολύ την αγαπώ ακόμη και σήμερα, τη σέβομαι και όπου τη βλέπω, την χαιρετώ. Ήταν πάρα πολύ καλή μαζί μου, μου έδειχνε πολλή αγάπη και όλο αυτό με έκανε να γίνω καλύτερος μαθητής.

    Στη Δ’ τάξη δεν έκανα καμία απουσία. Οι πρώτοι βαθμοί ήταν όλοι Α’. Αυτό με έκανε να χαρώ ιδιαίτερα και περισσότερο τον πατέρα μου. Στην Ε’ και ΣΤ’ τάξη είχα την κ. Κορίνα Βογιατζή, μια δασκάλα νέα, όμορφη με πολλή όρεξη και θέληση για δουλειά. Από την Ε’ τάξη και μετά, εμένα άλλαξε όλη μου η ζωή λόγω της απώλειας του πατέρα μου. Η φοίτησή μου στο σχολείο ήταν πολύ πιο αραιή. Χαρακτηριστικά θυμάμαι, όταν η κ. Κορίνα στην Ε’ τάξη μας ρώτησε πώς περάσαμε το καλοκαίρι, εγώ απάντησα πολύ άσχημα γιατί είχα χάσει τον πατέρα μου και εκείνη τη στιγμή δάκρυσα.

Άρχισα να κάνω παρέα με πολύ πιο μεγάλους από εμένα και έπαιρνα το μηχανάκι και το αυτοκίνητο και έφευγα βόλτες. Από εκεί και πέρα δεν είχε νόημα να προσπαθώ στο σχολείο, γιατί δεν υπήρχε η φωνή του πατέρα μου να με ξυπνάει κάθε πρωί και να με παρακινεί να γίνω κάτι και να σπουδάσω.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, τελειώνοντας το Δημοτικό, να μη συνεχίσω στο Γυμνάσιο, πράγμα για το οποίο έχω μετανιώσει πολύ.

Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, σίγουρα θα ήθελα να έχω σπουδάσει, να έχω περισσότερες εμπειρίες και παραστάσεις,  όπως οι περισσότεροι που έχουν σπουδάσει. Θέλω να πω στα νέα παιδιά που ξεκινάνε, να κυνηγούν τα όνειρά τους και να μην τα παρατάνε ποτέ.

Νέα Καρυά 20/06/2019