Αναμνήσεις - Καφετζοπούλου Περιστέρα

    Όταν μου ζητήθηκε απ' τους φίλους και αγαπητούς συναδέλφους πριν κάποιους μήνες να γράψω τις αναμνήσεις και τις σκέψεις μου απ' το Δημοτικό Σχολείο της Ν. Καρυάς όταν πριν αρκετά χρόνια - η αλήθεια είναι ότι είναι κάμποσες δεκαετίες που με χωρίζουν απ' εκείνη την εποχή που μικρό κοριτσάκι με τη μπλε ποδιά και τον κολλαριστό άσπρο γιακά φοιτούσα στο σχολείο - δυσκολεύτηκα να το κάνω.

    Δυσκολεύτηκα ν' ανασύρω στη μνήμη εικόνες αλλά και μορφές απ' τις πρώτες τάξεις του σχολείου. Αποτυπωμένη έμεινε απ' αυτή την περίοδο μόνο η γλυκιά μορφή της πρώτης μου δασκάλας της κας. Πέπης. Η ήρεμη κάπως μπάσα και αργόσυρτη φωνή της που συνοδευόταν απ' τις κινήσεις των χεριών της με τα μακριά και λεπτά δάκτυλα. - Περίεργο πάντως τι μπορεί να αποτυπωθεί στη μνήμη ενός μικρού παιδιού για μια απ' τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής του όπως αυτής της πρώτης επαφής με το σχολείο, τη γραφή, την ανάγνωση.

    Σαν σε σύννεφο αχνό ανασύρω την εικόνα του σχολείου μου στις πρώτες τάξεις. Ήταν θαρρώ τότε που χρησιμοποιούνταν ως τάξεις νοικιασμένοι χώροι γύρω απ' την πλατεία του χωριού, μια που χτίζονταν το καινούργιο σχολείο, αυτό που υπάρχει μέχρι σήμερα.

    Ρομαντικές και γραφικές εικόνες μιας άλλης εποχής σε εκείνες τις αίθουσες με την ξυλόσομπα σε κάποιο σημείο της και τριγύρω τις παιδικές αγνές ψυχές στριμωγμένες - μια που οι τάξεις ήταν πολυπληθείς - στα παλιά  εκείνα αγαπημένα θρανία με ενιαίο το καθισματάκι και χωρίς στήριγμα για την πλάτη.

    Ανεξίτηλη στη μνήμη μου έμεινε η εικόνα μιας ημέρας σ' εκείνη την αίθουσα, ενώ είμαι στον πίνακα γράφοντας, πιθανόν λύνοντας μια άσκηση, να ακούγονται έντρομες οι φωνές των συμμαθητών μου φωνάζοντας με να προστατευθώ γιατί το μπουρί της σόμπας είχε πάρει  "θέση προσγείωσης" προς το πάτωμα, στο σημείο που βρισκόμουν. Περιττό να πω ότι το μάθημα είχε τελειώσει για εκείνη την ώρα. Άλλο που δε θέλουμε βέβαια.

    Ανατρέχοντας στις φωτογραφίες εκείνης της εποχής ως ερέθισμα ανασύρθηκαν κι άλλες θύμισες, γλυκές, αγαπημένες.

    Έτσι λοιπόν μου 'ρθε στο νου η περίοδος λίγο πριν το καλοκαίρι και το τέλος της σχολικής χρονιάς όπου γινόταν οι λεγόμενες "γυμναστικές επιδείξεις".

    Αγόρια και κορίτσια ντυμένα με τις κατάλευκες φορεσιές μας - άσπρη πλισέ φούστα και άσπρο μπλουζάκι για τα αγόρια, συγκεντρωνόμασταν  στην πλατεία του χωριού και με φόντο το υδραγωγείο επιδιδόμαστε σε αθλητικές δραστηριότητες και παιχνίδια με ευλαβική προσήλωση και πειθαρχία.

    Οι δάσκαλοί μας καλοντυμένοι, περιποιημένοι δίπλα μας να μας καθοδηγούν, οι δε γονείς μας το ίδιο περιποιημένοι παραδίπλα μας να μας καμαρώνουν και να μας επευφημούν. Ήταν βλέπετε κάτι σα γιορτή για το χωριό, μια ξεχωριστή μέρα για όλους και όχι μόνο για τους μαθητές.

    Στον ίδιο αυτό χώρο της πλατείας του χωριού ολοκληρώνονταν στις μέρες της Αποκριάς - δε θυμάμαι αν ήταν Τσικνοπέμπτη ή την Παρασκευή πριν την καθαρά Δευτέρα - και το αποκριάτικο γλέντι, που βέβαια ξεκινούσε στο χώρο του σχολείου, όπου παρουσιαζόμασταν με τις "πρωτότυπες" και εντυπωσιακές στολές μας. Αστειεύομαι φυσικά. Η πλειοψηφία των αγοριών ήταν ή καουμπόηδες με αυτοσχέδιες βέβαια στολές απ' τις αγαπημένες μανούλες (κάτι ραμμένα συρίτια στα πλαϊνά των παντελονιών, μία θήκη με πιστόλι γύρω απ' τη μέση κι ένα καουμπόικο καπέλο στο κεφάλι, ήταν όλο κι όλο) ή Ζορό στην καλύτερη περίπτωση.

   Τα δε κορίτσια... πόσο μας άρεσε να φοράμε τα φουστάνια των μανάδων μας και κυρίως τα ψηλοτάκουνα παπούτσια τους, να ρίχνουμε την τσάντα τους στον ώμο, κανένα σκούφο ή καπέλο και κυρίως να βάζουμε τα απαγορευμένα (για μας) κραγιόν και κοκκινάδια!!! και να παριστάνουμε τις κυρίες!!

   Τι ωραίες εποχές!

    Και ερχόμαστε στις τρεις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου. Στο καινούργιο πλέον κτίσμα, πρωτοποριακό για την εποχή του και απίστευτα λειτουργικό μια που αποτελείται από ένα μόνο όροφο.

    Η τέταρτη τάξη ξεκινάει και ήδη κυκλοφορεί η φήμη ενός νέου δασκάλου που πρώτη φορά έρχεται στο σχολείο μας νέου άλλα αυστηρού.

    Μιλάμε βέβαια για εποχές όπου ο δάσκαλος και το εκπαιδευτικό σύστημα ήταν τέτοιο που του επέτρεπε - αν όχι του επέβαλε - να χρησιμοποιεί μεθόδους και μέσα όχι και τόσο παιδαγωγικά για τα σημερινά δεδομένα, ωστόσο αποδεκτά την εποχή εκείνη τόσο απ' το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας, όσο κι απ' τους γονείς.

    Ο νέος δάσκαλος λοιπόν αυτός, με καταγωγή απ' τον Έβρο, έγινε ο δάσκαλος μου γι' αυτή και για τις επόμενες δύο χρονιές.

    Για μένα - και όχι μόνο πιστεύω - όταν ανατρέχω σε εκείνη την περίοδο της μαθητικής μου ζωής προβάλλει αβίαστα μπροστά μου η μορφή του αγαπημένου μου δάσκαλου : του κύριου Κώστα Χασιρτζόγλου.

    Χαίρομαι γιατί μέσω αυτής της επιστολής μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω για το δάσκαλό μου. Η εκτίμηση και ο σεβασμός που τρέφω στο πρόσωπο του πιστεύω ότι είναι αντιληπτά στον ίδιο, κάθε φορά που τον συναντώ.

Ωστόσο θαρρώ είναι σημαντικό για τον ίδιο, όπως για κάθε άνθρωπο που έχει διαγράψει μια πορεία στο χώρο του, να δει αποτυπωμένα στο χαρτί τις σκέψεις και τα συναισθήματα μιας απ' τις μαθήτριες του πριν πολλά - πολλά χρόνια. Εξάλλου τα λόγια περνούν τα γραπτά όμως μένουν και γλυκαίνουν την ψυχή κάθε φορά που αυτή το 'χει ανάγκη.

    Δεν θυμάμαι αν ήμουν "καλή" ή "όχι καλή" μαθήτρια στις πρώτες τάξεις του σχολείου, αν μου άρεσε να διαβάζω ή όχι... θυμάμαι όμως ότι όταν ξεκίνησε η Τετάρτη τάξη ούτε εγώ, ούτε η τάξη ξέραμε όλη την προπαίδεια. Κι εκεί ήρθε ο καινούργιος δάσκαλος να επιβεβαιώσει τη φήμη του: μέσα σε λίγο καιρό όλοι ή τουλάχιστον η πλειοψηφία της τάξης έπαιζε στα δάχτυλα την προπαίδεια. Χρειάστηκε βέβαια να επιστρατεύσει ένα κοντό και χοντρό ξυλάκι για την επίτευξη του στόχου που, περισσότερο ως πρόσχημα απ' τη μεριά του, μια που το σύστημα το απαιτούσε, όπως ανέφερα.

    Απ' εκεί και πέρα με θυμάμαι ως μαθήτρια που βάζει στόχους και προσπαθεί να πραγματοποιήσει, να μάθει πράγματα, να είναι καθημερινά καλά προετοιμασμένη, όχι μόνο στο καθημερινό πρόγραμμα, αλλά να πάει και πιο πέρα... Ο δάσκαλός μου, μου έδωσε το κίνητρο που χρειαζόμουν με τον τρόπο του, τη συμπεριφορά το, τις μεθόδους του που για την εποχή εκείνη ήταν διαφοροποιημένες απ' την κατεστημένη διδασκαλία.

    Κατέβηκε απ' την έδρα κυριολεκτικά και μεταφορικά, μειώνοντας έτσι την απόσταση μεταξύ δασκάλου και μαθητή ενθαρρύνοντας μας όπου χρειαζόταν, εμπλούτισε τη διδασκαλία του με τη μουσική - ακόμη ηχεί στα αυτιά μου η υπέροχη φωνή του όταν τραγουδούσε - και τη ζωγραφική αποφορτίζοντας τη και κάνοντας τη ελκυστική για μας, έγινε έτσι κι ο ίδιος προσιτός και οικείος σε μας και προπαντός έγινε:

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΑΣ

    Αγαπημένε μου δάσκαλε, εύχομαι να 'σαι πάντα καλά και θέλω να σου πω μόνο... ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Ελπίζω, εύχομαι και προσπαθώ να μείνω κι εγώ στο μυαλό και στην ψυχή όσων περισσότερων παιδιών μου γίνεται ως η : ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥΣ

    Συνειδητοποιώ τώρα γιατί ποτέ δε θέλησα να βρεθώ στο σχολείο της Ν. Καρυάς απ' την "άλλη μεριά" απ' την μεριά του γραφείου. Είναι γιατί θέλω το "μουσικό κουτί" των παιδικών μου χρόνων που απόθεσα σε μια γωνιά της ψυχής μου να το ανασύρω... να το ξεκλειδώνω κάθε φορά που το έχω ανάγκη κι η ψυχή μου ν' αγαλλιάζει με τους ήχους του.

    Εύχομαι στους ξεχωριστούς και αγαπητούς δασκάλους του σχολείου μου να συνεχίζουν να δημιουργούν και να εναποθέτουν "μουσικά κουτιά" και στις ψυχές των παιδιών των αδελφών μου, των ξαδέλφων μου, των φίλων και συμμαθητών μου, των γειτόνων μου... των αγαπημένων μου ανθρώπων.

Με εκτίμηση και σεβασμό

Περιστέρα Καφετζοπούλου.