Αναμνήσεις - Ασημακοπούλου Καίτη (δασκάλα)

Οκτώβρης 1957

"Κατόπιν διαταγής της 'Α Επιθεώρησης Δημοτικής Εκπαίδευσης διορίζεστε αναπληρώτρια δασκάλα στο 4θέσιο Δημοτικό Σχολείο Νέας Καρυάς"

    Τη Νέα Καρυά την ήξερα. Περνούσαμε από το χωριό όταν πηγαίναμε στην Κεραμωτή όπου ζούσαν όλοι οι συγγενείς και οι παιδικοί μου φίλοι. Ετοίμασα τα ελάχιστα πράγματα μου και παρουσιάστηκα στην υπηρεσία. Η διευθύντρια, κ. Πόπη Ερμείδου, σύζυγος του γραμματέα της κοινότητας, έκανε τις συστάσεις: "Η δεσποινίδα Ασημακοπούλου, η νέα συνάδελφος". Η αμηχανία μου ήταν μεγάλη όταν χαιρέτισα τον κ. Καρυοφίλλη. Έπρεπε να του απευθυνθώ ως συνάδελφος η ως πρώην μαθήτρια; "Θα πάρεις τις δύο τάξεις, Γ' και Δ'" είπε η κ. Πόπη.

    Αφού τακτοποιήθηκα στο φιλόξενο σπίτι του μπάρμπα Θανάση του Αλμπέρη, ξεκίνησα την επόμενη μέρα για το σχολείο έτοιμη να... μεταλαμπαδεύσω τις γνώσεις που είχα αποκτήσει πριν δύο χρόνια στην Ακαδημία. Με πήρε από το χέρι η διευθύντρια και με σύστησε στην τάξη: "Η νέα σας δασκάλα, η δεσποινίδα Ασημακοπούλου. Καλή σχολική χρονιά".

    Έκλεισε την πόρτα κι εγώ τρομαγμένη είδα 72  προσωπάκια να με κοιτούν γελαστά. Στα θρανία καθόταν 4-4 στριμωγμένοι οι μαθητές. "Τώρα Καίτη τι κανείς;" αναρωτήθηκα. Που είστε κ. Παρασκευόπουλε και κ. Ρούσκα που μας φλομώνατε με θεωρίες και άχρηστες γνώσεις;  Ήξερα ότι η πρώτη μισή ώρα σε κάνει δάσκαλο σωστό στα μάτια των παιδιών. Τους χαμογέλασα και κατάλαβα ότι εμφανισιακά τους είχα κερδίσει. Κύλησε η χρονιά. Την επόμενη πήρα την Ά τάξη. Ότι είχα μάθει για διδακτική και ψυχολογία δε μου χρησίμευσαν. "Δάσκαλος γίνεσαι μέσα στην τάξη" μου έλεγαν συχνά ο πατέρας μου και η θεία μου, παλαίμαχοι δάσκαλοι και οι δύο.

    Αρχές Γενάρη, λίγο μετά τις γιορτές, ήρθε στο σχολείο ο επιθεωρητής Παπαθεοδώρου, ένας βουνίσιος ρουμελιώτης. Η τακτική του ήταν να βαθμολογήσει με χαμηλό βαθμό κάθε νέα δασκάλα ακόμα κι αν ήταν η Μοντεσόρι. Για μένα ήταν η πρώτη επιθεώρηση. Ανησυχούσα αν έμεινε ευχαριστημένος. Προς το τέλος της ώρας ρωτάει: "Τι σας είπε η δασκάλα σας για τις γιορτές των Χριστουγέννων;" Τα παιδιά έμεναν σιωπηλά. Η επίπληξη έπεσε άγρια: "Δεν τους μίλησες μωρέ για τη Γέννηση του Χριστού;" Έστεκα παγωμένη. Σαν από μηχανής Θεός σήκωσε το χεράκι του ο μεγαλύτερος γιος του Αρβανιτίδη και είπε στους συμμαθητές του:  "Δεν μας είπε η κυρία ότι η Παναγίτσα γέννησε τον Χριστούλη στο νταμ;" Τα παιδιά ζωήρεψαν και άρχισαν να διηγούνται ότι τους είχα πει.

   Η ζωή μου στο σχολείο της Νέας Καρυάς ήταν το βάπτισμα του πυρός για να συνεχίσω άλλα 30 χρόνια, από τα οποία 3 στον Παλαιό Ξεριά και 11 στο Χρυσοχώρι. Στα δύο αυτά χωριά έγινα πνευματική μητέρα δύο εξαιρετικών παιδιών και χαίρομαι για την πρόοδο τους. Του Παύλου Τσάφα και της Θωμαής Στρεβρενίδου.

    Η σχέση μου με τους χωριανούς ήταν παραπάνω από φιλική. Πήγαινα στις χαρές τους, συμμετείχα στις λύπες τους. Αλησμόνητα θα μου μείνουν τα νυχτέρια τους όπου άκουγα λαίμαργα τις ιστορίες από την "πατρίδα". Ήταν παρόμοιες με τις ιστορίες των δικών μου, που στην ανατολική Θράκη ήταν κοντοχωριανοί τους. Για το λόγο αυτό οι Καρυώτες με θεωρούσαν συγγενή και η αγάπη τους ήταν έκδηλη.

    Τι να πρωτογράψω γι' αυτά τα δύο χρόνια στη Νέα Καρυά, που είναι γεμάτα ευχάριστες αναμνήσεις; Με χαρά μαθαίνω για την προκοπή του χωριού. Οι κάτοικοι του, απόγονοι των προσφύγων της ανταλλαγής, ξεπέρασαν τους προγόνους τους σε δουλειά και προκοπή. Μαθητές δε θυμάμαι πολλούς. Εκείνοι όμως, όλοι στην ηλικία του γιου μου και λίγο μεγαλύτεροι φαντάζομαι να με θυμούνται.

    Ευχαριστώ τους δασκάλους του σχολείου για την όμορφη ευκαιρία που μου χάρισαν να αναπολήσω τις πρώτες εμπειρίες της δασκαλικής μου ζωής, η οποία ολοκληρώθηκε στο 6θέσιο δημοτικό σχολείο Αιγάλεω Αττικής απ' τη θέση της διευθύντριας.

    Ονομάζομαι Αικατερίνη Ασημακοπούλου. Γεννήθηκα το 1936 στην Κεραμωτή όπου ο πατέρας μου Αθανάσιος Ασημακόπουλος ήταν δάσκαλος. Καταγόταν από τον Πύργο Ηλείας. Την εποχή εκείνη πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι έρχονταν στη Βόρεια Ελλάδα διότι δεν υπήρχαν κατάλληλοι ντόπιοι για να διορισθούν. Τα χρόνια ήταν πολύ κοντινά στους διωγμούς και όσοι είχαν γλιτώσει πάλευαν να επιβιώσουν.

    Η πρώτη δασκάλα που εργάστηκε σε σχολείο του κάμπου ήταν η θεία μου Αφεντούλα, το γένος Καζάκη, αδελφή της μητέρας μου Μαρίκας. Ήταν από τους πρώτους που κατοίκησαν στην Κεραμωτή, ένα βαλτότοπο, όπου θέριζε η ελονοσία. Εκεί γεννήθηκα και πήγα στο σχολείο του χωριού έχοντας δάσκαλο τον πατέρα μου που δούλευε στο μονοθέσιο με 150 μαθητές. Εκεί δέχτηκα και τη μοναδική επίπληξη από τον μπαμπά μου επειδή "δεν έπρεπε να διαφέρω από τους άλλους μαθητές".

    Στη Ζαρίφειο Παιδαγωγική Ακαδημία γνώρισα τ σύζυγο μου Ζαφείρη Αλεξιάδη επίσης δάσκαλο, παιδί προσφύγων από την Καπαδοκία. Μαζί δουλέψαμε στον Ξεριά όπου αποκτήσαμε τον γιο μας Τρύφωνα και στο Χρυσοχώρι όπου γεννήθηκε η κόρη μας Αθανασία. Τα παιδιά μας νιώθουν Καβαλιώτες αφού μεγάλωσαν εκεί και έχουν αγαπημένες αναμνήσεις αλλά και επειδή ακούν από μας τα καλύτερα λόγια.

    Κατοικούμε στον Κορυδαλλό Αττικής και με τον σύζυγο μου συχνά αναπολούμε τα χρόνια στη Νέα Καρυά και τρυφερά τα διηγούμαστε στα εγγόνια μας Κατερίνα, Ευδοκία και Ζαφείρη.