Αναμνήσεις - Λεπίδα Αναστασία

Δημοτικό Σχολείο Ν. Καρυάς 1996-2002

 Πολλά παιδιά, ένα μεγάλο προαύλιο, χρωματιστές αίθουσες και χαμογελαστά πρόσωπα να μας περιμένουν κάθε πρωί. Αυτές ήταν οι πρώτες εικόνες που μου ήρθαν στο μυαλό, όταν μου ζητήθηκε να θυμηθώ τα χρόνια μου στο Δημοτικό.

   Πρώτη μέρα στο σχολείο πιστεύω κάνεις δεν την ξεχνάει. Έτσι κι εγώ, «πρωτάκι» καθώς ήμουν βρέθηκα σε μια μεγάλη αυλή, με πολλά παιδιά, τα περισσότερα άγνωστα και μεγαλύτερα. Ανυπομονούσα να δω την τάξη μου, τα θρανία, τις καρέκλες, τη δασκάλα μου, ανυπομονούσα να μάθω νέα πράγματα, είχα πολύ όρεξη.

    Θυμάμαι, τα χρόνια που ήμουν μαθήτρια στο Δημοτικό είχε γίνει και η μεγάλη αλλαγή στην αυλή. Από όλα τα σχολεία της περιοχής η δικιά μας ήταν η πιο μεγάλη, με τα περισσότερα δέντρα, τα γήπεδα μπάσκετ, ποδοσφαίρου, βόλεϊ και το μεγάλο σκάμμα. Παγκάκια παντού, σκιά από τα δέντρα, πάρα πολλές κάμπιες από τα δέντρα, ποιος μπορεί να τις ξεχάσει αυτές, και φυσικά σε αυτή τη μεγάλη αυλή υπήρχαν και πολλά παιδιά, κάτι που σε σύγκριση με τώρα δεν ισχύει. Και η αυλή μας από τεράστια έμεινε μισή για να γίνει το μουσείο! Δάσκαλοι και μαθητές βάλαμε τα δυνατά μας για να φτιάξουμε την αυλή και πάλι όπως πρέπει. Ακόμη και τώρα υπάρχουν τα χρωματιστά κουτσό που είχαμε φτιάξει σε ένα μέρος της αυλής, τα γήπεδα από τρία γίνανε δύο, αλλά τα παιδιά πάντα βρίσκουν τρόπους να περνάνε καλά ακόμη και σε μικρότερες αυλές

    Οι αλλαγές ευτυχώς δεν επηρέασαν το εσωτερικό του σχολείου τουλάχιστον, που όλοι μας το αγαπούσαμε ιδιαίτερα. Οι μεγάλες αίθουσες πάντα ήταν καθαρές με πολύχρωμους τοίχους και κατασκευές δικές μας να υπάρχουν παντού. Τότε ακόμη λειτουργούσε και το κυλικείο του σχολείου μας. Ουρά από παιδιά πάντα περίμενε στο μεγάλο διάλειμμα για να αγοράσει το πρωινό. Θυμάμαι, πάντα ζητούσαμε από τον δάσκαλο μας να μας αφήσει πέντε λεπτά νωρίτερα, πριν χτυπήσει το κουδούνι για να προλάβουμε να πάρουμε σειρά, πριν βγουν οι «μεγαλύτεροι». Η κ. Γεωργία Καπουνά πάντα στη θέση της, της ζητούσαμε καμιά φορά να μας κρατήσει το αγαπημένο μας φαγητό.

   Τις πιο ξεχωριστές αναμνήσεις όμως, τις έχω από ανθρώπους ξεχωριστούς που γνώρισα στο σχολείο μου, από ανθρώπους που με μεγάλωσαν με τον δικό τους τρόπο, από ανθρώπους που με δίδαξαν, που μου μετέδωσαν τις γνώσεις και τις αξίες τους, που στεκόντουσαν δίπλα μου καθημερινά σαν γονείς και φυσικά σαν δάσκαλοι. Ανθρώπους που θα ευγνωμονώ γι’ αυτό που έγινα σήμερα με τις γνώσεις των ίδιων και τη συμπαράσταση των γονιών μου.

Α’ Δημοτικού (1996-1997)

Πρώτη τάξη, πρώτη χρονιά στο σχολείο, νέες εμπειρίες, καινούρια καθημερινότητα και σε όλα αυτά ήμουν τυχερή γιατί είχα δίπλα μου την καλύτερη δασκάλα του κόσμου, όπως συνήθιζα να την λέω από τότε ακόμη. Η κ. Κατερίνα Ουστά άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης με έκανε να αγαπήσω από τη πρώτη στιγμή το σχολείο, το διάβασμα, το καθετί καινούριο μάθαινα. Είναι πολύ σημαντικό τελικά σε κάθε σου ξεκίνημα να έχεις τους κατάλληλους ανθρώπους δίπλα σου.

Εκείνη τη χρονιά η Α’ τάξη είχε χωριστεί σε δύο τμήματα. Ήμουν από τους τυχερούς που είχαν την κ. Κατερίνα για δασκάλα στη πιο μικρή αίθουσα του σχολείου, με λίγα παιδιά, όλοι μια οικογένεια, έτσι μοιάζαμε. Ποτέ δεν μας μάλωνε, πάντα έβρισκε έστω και λίγο χρόνο για να παίξουμε, ήταν πάντα εκεί να μας συμβουλεύει. Χαρακτηριστικά θυμάμαι να μας μιλάει για το πόσο σημαντικό είναι ένας άνθρωπος να μορφωθεί, έτσι απλά μας τα έλεγε πάντα. Μας περιέγραφε στιγμές από τις δικές της σπουδές, μάθαμε τι είναι πανεπιστήμιο και αν και Α’ τάξη τα όνειρα άρχισαν σίγα σιγά να δημιουργούνται στο μυαλό μας. Ήθελα τόσο πολύ να της μοιάσω και μια μέρα να γίνω σαν κι αυτή. Πάντα την είχα σαν πρότυπο!

Η αναμνήσεις σε αυτή τη τάξη μπορεί να μην αφορούν παιχνίδια δραστηριότητες και όλα τα σχετικά αλλά αφορούν το ξεκίνημα στο «μεγάλο σχολείο» για εμάς τα «πρωτάκια».

Β’ Δημοτικού (1997-1998)

Αυτή τη χρονιά για δασκάλα μας είχαμε τη «μοντέρνα» κ. Χρύσα Μέρμυγκα. Ξανθιά, αδύνατη, όμορφη πάντα περιποιημένη. Το πρόβλημα με αυτή τη δασκάλα ήταν ότι την ενδιέφερε παραπάνω η εμφάνισή της από τη δουλειά της. Ίσως να φαινόταν έτσι στα δικά μας μάτια, γιατί ήταν η δασκάλα που πήρε τη θέση της κ. Κατερίνας, οπότε δεν χρειάζεται να εξηγήσω τους λόγους «αντιπάθειας». Εκείνη τη χρονιά θυμάμαι ότι το σχολείο ετοίμαζε ένα θεατρικό, Ο Μάγος με τα Χρώματα, στο οποίο φυσικά εμείς τα μικρά δεν συμμετείχαμε. Θυμάμαι αυτά τα θεατρικά πάντα τα παίζαμε στην Κοινότητα του χωριού, όπου ο χώρος είναι διαμορφωμένος για τέτοιες περιστάσεις.

Γ’ & Δ’ Δημοτικού (1998-2000)

Πλέον κατατασσόμαστε στις ομάδες των μεγαλύτερων παιδιών του σχολείου. Μαζί με εμάς αλλάζει και ο δάσκαλος τον οποίο είχαμε για δύο χρονιές, τον κ. Θανάση Μπαλκούρη. Αυστηρός στην όψη, το ίδιο και στον χαρακτήρα. Ντυμένος πάντα με αυστηρά σακάκια και πουκάμισα, να γράφει στον πίνακα με κιμωλίες, τις οποίες πάντα τις έβαζε σε ένα εξάρτημα σαν στυλό το οποίο ακόμη θυμάμαι!

Ο κατάλληλος δάσκαλος για τις κατάλληλες τάξης. Απαιτητικός όπως και τα μαθήματα μας, που δεν μας έδινε πολλά περιθώρια για λάθη, με διαγωνίσματα απροειδοποίητα, τα γνωστά Κριτήρια Αξιολόγησης που ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλων μας. Θα είχα πολλές καλές αναμνήσεις από τον ίδιο αν δεν συγκρατούσα την πιο άσχημη. Δ’ τάξη ήμουν όταν είχαμε βγει διάλειμμα και χρειάστηκα το μπουφάν μου, που είχα αφήσει στη τάξη. Τότε σε κάθε τάξη υπήρχαν οι επιμελητές, οι οποίοι όμως στη δική μου τάξη είχαν αφήσει να μπουν στην ώρα του διαλειμματος πολλά παιδιά και να κάνουν ζημιές. Για κακή μας τύχη εμφανίστηκε ο κ. Θανάσης αρκετά θυμωμένος και άρχισε να φωνάζει. Όλοι έτρεξαν να φύγουν, εγώ όμως που είχα μπει για άλλο λόγο στη τάξη, έμεινα τελευταία με αποτέλεσμα να την πληρώσω εγώ. Έφαγα το πρώτο και μοναδικό χαστούκι σαν μαθήτρια κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ, όσο κι αν δεν θέλω να το θυμάμαι. Πάντως η αλληλεγγύη μεταξύ των μαθητών είναι σπουδαίο πράγμα, μιας και όλοι οι συμμαθητές μου με υπερασπίστηκαν βλέποντας το «άδικο» της υπόθεσης.

Ε’ Δημοτικού (2000-2001)

Δύσκολη τάξη μας έλεγαν… Θα δυσκολευτείτε μας έλεγαν… Πρέπει να διαβάζετε πολύ μας έλεγαν… αλλά εμείς και πάλι ήμασταν τυχεροί. Είχαμε δίπλα μας έναν ξεχωριστό άνθρωπο και έναν σπουδαίο δάσκαλο. Ο κ. Δημήτρης Καρακεχαγιόγλου είχε τον δικό του τρόπο. Δεν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε το διάλειμμα από το μάθημα. Κάναμε μάθημα μαζί του όπως δεν είχαμε κάνει ποτέ με κανέναν. Τέσσερις ομάδες μες τη τάξη, όλες με τον ίδιο σκοπό. Να μαζέψουν τους περισσότερους πόντους κάθε βδομάδα ανάλογα με τις εργασίες που είχαμε στο σπίτι, με τις εργασίες που κάναμε στη τάξη σαν ομάδα, με το πόσο διαβασμένοι ήμασταν. Όλο αυτό για μας ήταν ένα παιχνίδι, έτσι φαινόταν, στην ουσία όμως ο ίδιος πετύχαινε το σκοπό του με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο.

Θυμάμαι ακόμη, να καθόμαστε στο σχολείο, αφού είχαμε σχολάσει για να μας δείξει επιπλέον πράγματα ή να κάνουμε επαναλήψεις για να βοηθήσουμε με αυτό τον τρόπο την ομάδα μας. Ο ίδιος πάντα με τεράστια υπομονή μας δίδαξε πολλές αξίες τις οποίες τώρα μετά από χρόνια αντιλαμβάνομαι ότι μας τις καλλιεργούσε με τον καλύτερο τρόπο. Εκείνη τη χρονιά, τα Χριστούγεννα είχαμε ετοιμάσει και μια παράσταση που πρωταγωνιστές ήμασταν φυσικά εμείς και που φυσικά την ανεβάσαμε και στην κοινότητα με μεγάλη μας χαρά. Τέλος, κάτι που θυμάμαι χαρακτηριστικά, είναι ότι πριν τις διακοπές του Πάσχα, όλοι μας ξέραμε το τροπάριο «Τη Υπερμάχω» κι αυτό στα πλαίσια των ομάδων που κάναμε.

ΣΤ’ Δημοτικού (2001-2002)

και έφτασε και η τελευταία μας χρονιά στο Δημοτικό και πλέον ήμασταν οι «μεγάλοι» του σχολείου. Δάσκαλός μας ήταν ο κ. Θανάσης Τσολάκης από την Έδεσσα. Ο διάδοχος του κ. Δημήτρη της πέμπτης τάξης. Δεν έχω να θυμάμαι κάτι ιδιαίτερο από τον ίδιο. Αυτή η χρονιά ήταν για μας και μόνο, για τους τελειόφοιτους του σχολείου. Ήμασταν μια πολύ ενωμένη τάξη, σπάνια μαλώναμε μεταξύ μας, ακόμη και στα διαλείμματα κορίτσι αγόρια τα περνούσαμε μαζί και οργανώναμε την τελευταία μέρα του σχολείου και τις εκδηλώσεις που θα κάναμε.

Το σχολείο είχε καθιερώσει, όπως συνεχίζει να συμβαίνει, την τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς να ετοιμάζουν κάποιες εκδηλώσεις. Εμείς εκείνη τη χρονιά είχαμε ετοιμάσει χορευτικά που θα τα παρουσιάζαμε εκείνη τη μέρα, η προετοιμασία των οποίων γινόταν πολλούς μήνες πριν. Επίσης κάναμε διάφορους αγώνες όπως τσουβαλοδρομίες, γιαουρτοπόλεμο, αγώνες με αυγά. Το καλύτερο όλων όμως ήταν το καθιερωμένο μπουγέλο στη πλατεία του χωριού. Αφού πήραμε το απολυτήριο μας αλλάζαμε ρούχα και τρέχαμε στα σιντριβάνια της πλατείας μπαίναμε μέσα και παίζαμε μπουγέλο.            

 Αξέχαστες στιγμές !!!!

            Από το 1996 μέχρι και το 2002 το Δημοτικό σχολείο της Νέας Καρυάς μας χάρισε γνώσεις, φίλους, δασκάλους-γονείς, ένα δεύτερο σπίτι, αξίες, χαμόγελα, αναμνήσεις, μας προετοίμασε για το μέλλον και τουλάχιστον δέκα χρόνια μετά παίρνοντας όλα αυτά που είχε να μου δώσει και αξιοποιώντας κατάλληλα, μου έδωσε την ευκαιρία να γυρίσω πάλι εκεί πίσω, αυτή τη φορά όμως όχι σαν παιδί, όχι σαν μαθήτρια, αλλά ως εργαζόμενη σε αυτό. Γιατί τελικά η ζωή κάνει κύκλους και πολλές φορές σου δίνει την ευκαιρία να μη ξεχάσεις από πού ξεκίνησες, σου δίνει την ευκαιρία να ευχαριστήσεις, να μη ξεχάσεις και να είσαι πάντα ευγνώμον. 

           

                                                                                                Λεπίδα Αναστασία