Αναμνήσεις - Ζουρνατζή Μουμίν

Νέα Καρυά 2-4-2015

Ονομάζομαι Ζουρνατζή Μουμίν του Χασάν και της Φατμέ. Γεννήθηκα στην Νέα Καρυά (το σημερινό χωριό) το 1949. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στο Καράμπεη (παλιό χωριό, αν θυμάμαι καλά το 1930. Στο ίδιο χωριό γεννήθηκε και η μητέρα μου πιο μετά, ήταν μικρότερη.  Τα χρόνια εκείνα έξι - εφτά οικογένειες μουσουλμάνων   έμεναν στο τσιγγενέ μαχαλά, όπως των λέγαμε εμείς, ήταν πίσω από την πλατεία, κάτω από το σχολείο προς τη μεριά του Νέστου, δυτικά του χωριού. Μένανε σε καλυβάκια, φτιαγμένα με κλαδιά και για σκεπή είχαν σάζια.  

Οι πρόγονοί  μου έμεναν  από παλιά σε αυτή την περιοχή, ήταν εργάτες στο τσιφλίκι του Καρά Μπέη, δούλευαν στα χωράφια του. Στο παλιό χωριό ο μαχαλάς μας είχε σαν αρχηγό τον μπαρμπα- Ασίμ (Αντάρτ-Ασίμ). Σε όλη την περιοχή αυτός μας πρόσεχε. Οι δικοί μας δεν είχαν δικά τους χωράφια, δούλευαν ως εργάτες στα χωράφια, στα ζώα, όπου έβρισκαν.

Οι παππούδες μου, πολύ παλιά, έμεναν και δούλευαν έμεναν και δούλευα στο Σαρίσαμπαν (Χρυσούπολη), αργότερα ήρθαν εδώ στα τσιφλίκια του Καρά Μπέη. Το Μπιλάλαγα πρέπει να  ήταν προς το Χρυσοχώρι, γιατί αυτά τα παρατσούκλια τα έχουν εκεί.

Στις πλημμύρες, ο Νέστος κατέστρεψε τα σπίτια μας, το ποτάμι πήρε και το δικό μας μαχαλά. Το κράτος μας έδωσε οικόπεδα σε χώρο πίσω από τις παράγκες, για να φτιάξουμε τα σπίτια μας. Καθένας στην αρχή από μόνος του έφτιαξε ένα καλυβάκι και σιγά σιγά κάναμε τα σπίτια μας.

Σχολείο φυσικά δεν πήγα, γιατί φυλούσα αγελάδια και πρόβατα. Κάποιοι ήταν και γανωτήδες. Τα περισσότερα σκεύη που χρησιμοποιούσαν οι νοικοκυρές για τις καθημερινές ανάγκες, κυρίως στη μαγειρική, ήταν χάλκινα (μπακιρένια). Με τον καιρό και  σκούριαζαν. Γι’ αυτό έπρεπε να γανωθούν, δηλαδή να καλυφθεί η επιφάνεια τους μ’ ένα στρώμα κασσίτερου (καλάι) για να τα κάνει ακίνδυνα από την οξείδωση.

 Στη γειτονιά μας εδώ στο νέο χωριό, στην αρχή ήμασταν λίγοι. Αργότερα ήρθαν και άλλοι από άλλα μέρη και γίναμε περισσότεροι.  Από το παλιό χωριό οι περισσότερες οικογένειες βαφτίστηκαν και άλλαξαν όνομα και επώνυμο (Τόκας, Ζαμάνης, Κούκος,Καριώτης). Δεν τους ανάγκασε κανείς, οι ίδιοι το θέλανε. Όλα πια τα παιδιά τους είναι βαφτισμένα.

Η δική μου οικογένεια δεν βαφτίστηκε, γιατί ήθελε να κρατήσει την παράδοση, τη θρησκεία της. Έτσι κι αλλιώς δεν θα άλλαζε η θέση μας, η κατάστασή μας, αν γινόμασταν χριστιανοί. Και αυτοί που βαφτίστηκαν, οι υπόλοιποι δεν άλλαξαν αντιμετώπιση. Γύφτους τους έλεγαν, ακόμη και σήμερα γύφτους τους φωνάζουν. Το "γύφτος" για μας είναι κάτι σαν βρισιά. Όταν οι μουσουλμάνοι έφυγαν με την ανταλλαγή στην Τουρκία, ήθελαν τους δικούς μου να τους πάρουν μαζί τους, αλλά οι δικοί μου δεν ήθελαν, έμειναν εδώ. Το ίδιο έγινε και με τους μουσουλμάνους στο Κινέζ (Προάστειο).

Στο σχολείο αυτή τη στιγμή έχω δύο εγγόνια, τον Οκάν και την Σαμιέ. Στο γυμνάσιο 2 εγγονές, την Ουρφέτ και τη Μααβίς. Χαίρομαι που πάνε σχολείο. Εγώ δεν μπόρεσα να πάω. ¨Έχω 4 παιδιά, μια κόρη και τέσσερις γιους. Όλα τα έστειλα σχολείο.