Χρυσούπολη, 12 Μαΐου 2012
Τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μας είναι τα "μικράτα" μας. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα παιχνίδια μας (κουτσό, κρυφτό, τσιλίκι…) στις αυλές και στις αλάνες, την καμπάνα του σχολείου, που όταν χτυπούσε τρέχαμε να μπούμε στις γραμμές και να κάνουμε την πρωινή προσευχή μας;
Όμορφα χρόνια. Κάθε πρωί φορούσαμε τις ποδιές μας, τις λευκές κορδέλες μας
στα καλοχτενισμένα μαλλιά μας, παίρναμε την τσάντα μας, η οποία ήταν ραμμένη από τη μάνα μας, και ξεκινούσαμε γεμάτοι
όρεξη να πάμε στο σχολείο μας.
Τα βιβλία και τα τετράδια ήταν λιγοστά (αναγνωστικό,
αριθμητική, ιστορία), αλλά τα διαβάζαμε με τόση όρεξη. Το σχολείο μου ήταν
3/θέσιο με μεγάλα παράθυρα για να το λούζει το φως του ήλιου. Ήταν στο κέντρο
του χωριού, απέναντι από την πλατεία και είχε μια τεράστια αυλή και λίγα δέντρα
στις άκρες.
Τα παιδιά εκείνα τα χρόνια ήταν πολλά σε κάθε τάξη, περίπου τριάντα με σαράντα μαθητές.
Δύσκολα χρόνια τότε, 1953-1959, αλλά και όμορφα συγχρόνως. Οι χειμώνες με πολύ
κρύο και χιόνια. Κάθε πρωί που ξεκινούσαμε για το σχολείο μας, παίρναμε κι ένα
ξύλο για να ανάψει η δασκάλα μας τη σόμπα. Δεν υπήρχαν χρήματα τότε ούτε για
θέρμανση ούτε για σχολικά είδη.
Η πρώτη μου δασκάλα στην Α’ και Β’ τάξη (1953-1954) ήταν η κ. Τούλα. Τη
θυμάμαι με πολλή αγάπη. Είχε για όλους μας ένα ζεστό χαμόγελο και μια μεγάλη
αγκαλιά. Λάτρευε τη δουλειά της. Μας έμαθε τόσα πολλά και χρήσιμα πράγματα. Στη
Γ’ και Δ’ τάξη είχαμε δασκάλα την κ. Πόπη, που ήταν σύζυγος του γραμματέα του
χωριού.
Στις δύο τελευταίες τάξεις, Ε’ και ΣΤ’, είχαμε έναν καταπληκτικό δάσκαλο,
τον κ. Χρήστο Καρυοφύλλη, ο οποίος καταγόταν από τη νότια Ελλάδα (παλιολλαδίτη
τον λέγανε). Μάθαμε τόσα πολλά κοντά του, κλάσματα, διαιρέσεις, ιστορία,
γραμματική. Τον θυμάμαι με πολλή εκτίμηση και απέραντο σεβασμό. Τους δασκάλους
μας τους σεβόμασταν και τους φοβόμασταν συγχρόνως. Οι πολύ ζωηροί μαθητές είχαν και τις ανάλογες τιμωρίες. Ξυλιές στο χέρι,
όρθιοι πίσω από την πόρτα σαν τους πελαργούς.
Στις Εθνικές Γιορτές παίζαμε σκετσάκια, στολίζαμε το σχολείο μας με
σημαίες και δάφνες. Οι πιο ωραίες αναμνήσεις είναι οι γυμναστικές επιδείξεις
που γινόταν στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Ντυμένοι όλοι ομοιόμορφα, κρατώντας
καλαθάκια και παίζοντας πολλά παιχνίδια (τσουβαλοδρομίες, σκυταλοδρομίες,
"μάτια κλειστά"…). Οι γονείς καθισμένοι καμάρωναν τα μικρά βλαστάρια
τους.
Αυτά τα έξι πρώτα χρόνια του Δημοτικού Σχολείου μου φέρνουν μόνο ευχάριστες
θύμησες. Σας ευχαριστώ ου μου δώσατε την ευκαιρία να γυρίσω τόσο πίσω και να τα
ξαναθυμηθώ.
Ευδοκία Ζιγνέλη
Μαθήτρια του 3/θέσιου Δημοτικού Σχολείου
Νέας
Καρυάς (1953-1959)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου