Αναμνήσεις - Δημητριάδου Αναστασία

Δράμα, 10 Αυγούστου 2012

Ονομάζομαι Αναστασία Δημητριάδου. Παρ' όλο που ζω εδώ και πολλά χρόνια στη Δράμα με την οικογένειά μου, δεν ξεχνώ τον τόπο όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Όταν πληροφορήθηκα για το λεύκωμα των αναμνήσεων που έχει δημιουργηθεί, θέλησα με ιδιαίτερη χαρά να μοιραστώ μαζί σας και εγώ τις δικές μου εμπειρίες και αναμνήσεις ως μαθήτρια του Δημοτικού Σχολείου της Νέας Καρυάς.

Φοίτησα στην Α΄ τάξη του Δημοτικού Σχολείου το 1950. Διευθύντρια είχαμε την κα. Πόπη Ερμίδου, τη γυναίκα του Γραμματέα της Κοινότητας, και δασκάλους τον κ. Χρήστο Καρυοφύλλη, εξαιρετικός δάσκαλος, και την κα. Τούλα Χατζηγιάννη από την Τρίπολη.  Το σχολείο ήταν χτισμένο με τούβλα (μπορεί και με τσατμά, δεν μπορώ να το θυμηθώ με βεβαιότητα) και ασοβάτιστο απ' έξω. Ήταν τριθέσιο.

Μάλιστα, όταν ήμουν στη Β΄ τάξη, επειδή ο αριθμός των παιδιών ήταν μεγάλος, κάναμε μάθημα στην Εκκλησία του χωριού. Τις γιορτές τις κάναμε στο χώρο του σχολείου. Ανοίγαμε το χώρισμα που υπήρχε ανάμεσα σε δύο αίθουσες και έτσι σχηματιζόταν ένας μεγάλος ενιαίος χώρος. Εκεί γιορτάζαμε τις εθνικές επετείους με ποιήματα, θεατρικά και χορούς. Στο σχολείο πηγαίναμε καθημερινά, φορώντας τις ποδιές μας, ακόμα και το Σάββατο. Ο εκκλησιασμός της Κυριακής ήταν υποχρεωτικός.  Κάθε μέρα μας πρόσφεραν συσσίτιο (σχέδιο Μάρσαλ). Επίσης κομμάτι της καθημερινότητα μας ήταν η βέργα, το ξύλο και οι τιμωρίες. Οι επιμελητές των τάξεων ήταν υπεύθυνοι για το άναμμα της σόμπας τον χειμώνα, και τον αερισμό και την τακτοποίηση  της τάξης στα διαλείμματα. Στα δέντρα της αυλής του σχολείου κρεμούσαμε σχοινιά και φτιάχναμε αυτοσχέδιες κούνιες. Τα παιχνίδια μας στα διαλείμματα ήταν οι "κούνιες", το "κουτσό", το "τσιλίκι". Στο χώρο της αυλής γίνονταν και οι γυμναστικές επιδείξεις και τα παιχνίδια, όπως οι " τσουβαλοδρομίες", στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς. Θυμάμαι με ιδιαίτερη συγκίνηση τη βοήθεια που προσφέραμε στο ορφανοτροφείο ως σχολείο. Κάθε χρόνο βγαίναμε όλη η τάξη, υπό την καθοδήγηση του δασκάλου μας, και λέγαμε τα κάλαντα. Τα χρήματα που συγκεντρώναμε τα πηγαίναμε στο ορφανοτροφείο. Για το σκοπό αυτό ετοιμάζαμε και μια σύντομη παράσταση, που παρουσιάζαμε στο χώρο του ορφανοτροφείου. Δυστυχώς εκείνη την εποχή  πολλά παιδιά σταματούσαν το σχολείο, συνήθως από ντροπή γιατί έμεναν στην ίδια τάξη. Ακόμη, κάθε άνοιξη, για τον μήνα που γινόταν οι γεωργικές εργασίες - η "τσάπα" - οι περισσότεροι γονείς δεν έστελναν τα αγόρια τους στο σχολείο.  Πολλά ήταν και τα παιδιά που δούλευαν στα φασόλια για μεροκάματο.       

       Κάπως έτσι κυλούσαν τότε τα πράγματα για τους μικρούς μαθητές της Νέας Καρυάς..                                                                                                                                                                                                                    Αναστασία Δημητριάδου