Αναμνήσεις - Τσακνιάρη Ελένη

ΣΧΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1965 – 1971

Αναμνήσεις πάρα πολλές! Στην τάξη παιδιά 48, κάθε πρωί γέμιζε το προαύλιο φωνές, γέλια αλλά και φοβισμένα πρόσωπα γεμάτα με απορίες, βλέπετε στα δικά μας χρόνια δεν υπήρχε αυτό που σήμερα λέμε προσχολική περίοδος (παιδικός σταθμός, Νηπιαγωγείο). Φοβισμένοι ήδη από τους γονείς μας, επιρροές από τα μεγαλύτερα αδέρφια μας ότι το σχολείο είναι πολύ κακό και ότι εκεί οι δάσκαλοι δέρνουν πιο πολύ απ’ τους γονείς! Κάθε πρωί (τουλάχιστον εγώ) με το ζόρι στο σχολείο.

  Το κτήριο τραγικό! Αίθουσες 4. Παιδιά συνολικά περίπου 300! Αν θυμάμαι καλά! Βλέπετε τώρα που το σκέφτομαι δεν πέρασαν και λίγα χρόνια. Κάναμε και απογευματινά. Οι Δάσκαλοι ήταν πράγματι πολύ αυστηροί! Ξύλο; Άφθονο! Σεβασμός απέναντί τους; Δεν ξέρω πόσο μπορείς να σεβαστείς κάποιον που ασκεί βία επάνω σου; Να έχεις και τους γονείς σου να σου λένε καλά σ’ έκανε ο Δάσκαλος! Σίγουρα έφταιγες. Και....

... δώστου ξύλο και απ’ αυτούς! Δύσκολα χρόνια! Το πολύ τραγικό της ιστορίας όμως ήταν ο ψυχολογικός πόλεμος που ασκούσαν επάνω μας! Η περιβόητη βέργα. Ποιός απ’ την γενιά μας δεν την δοκίμασε άραγε, κανείς. Και αυτή την βέργα έπρεπε να την πάμε εμείς. Θυμάμαι ότι γυρνούσα όλο το χωριό για να βρω ποιό δέντρο ήταν καλό για την τέλεια βέργα η οποία τη επόμενη μέρα θα έσπαγε επάνω μου! Γυρνούσα σπίτι με πρησμένα χέρια. Πρησμένα αυτά τα χέρια των παιδιών που την άλλη μέρα έπρεπε να κουβαλήσουν απ’ τα σπίτια τους και τα ξύλα της τάξης τους! Το περιβόητο υπόγειο; Αν δεν ακούτε εκεί μέσα θα σας κλείσουμε! Το υπόγειο είχε τεράστια ποντίκια. Τα βλέπαμε όταν πηγαίναμε εκεί τα ξύλα. Μια μέρα τάξη Δ’, κλείσανε τον Αγγελή εκεί μέσα. Ο λόγος; Δεν ήξερε να απαντήσει σωστά. Ακόμα ακούω τις φωνές του. Βγάλτε με από δω! Βοήθεια! Τα παιδιά φοβισμένα δεν μπορούσαμε να βοηθήσουμε. Οι Δάσκαλοι; Απαθείς! Ο Αγγελής έπρεπε να τιμωρηθεί! Ήταν φυσικό μετά ο Αγγελής να γίνει ο χειρότερος μαθητής της τάξης. Δεν διάβαζε ποτέ! Δεν τον ξαναβάλανε όμως ποτέ στο υπόγειο. Δεν ξέραμε γιατί. Κακές αναμνήσεις ε; Υπήρχαν όμως και καλές στιγμές. Γυμναστικές επιδείξεις, θεατρικές παραστάσεις, εκδρομές, θέατρο στον κινηματογράφο του Αρβανίτης, όλο το χωριό εκεί. Και εμείς τέλειοι ηθοποιοί. Μπράβο από τους δασκάλους, φιλιά, αγκαλιές. Νιώθαμε ότι ήμασταν σπουδαίοι και εμείς! Μας χειροκροτούσαν όλοι. Δάσκαλοι, γονείς, όλος ο κόσμος! Αξίζαμε τελικά κάτι!

Πόσο περιμέναμε αυτές τις Εθνικές εορτές, αλήθεια! Η τέλεια μέρα για μας όμως ήταν όταν μας πηγαίνανε εκδρομή στο Χρυσοχώρι. Γυρνούσαμε πίσω δαρμένα όλα. Δεν ξέρω γιατί αλλά πολύ μίσος μ’ αυτό το σχολείο. Παρ’όλα αυτά όμως, εκείνα τα δύσκολα χρόνια υπήρχε ένας πραγματικός Δάσκαλος! Ένας δάσκαλος που δεν μας χτύπησε ποτέ. Ήξερε να μας ακούει. Εμένα προσωπικά μου δόθηκε η ευκαιρία να τον τιμήσουμε όλα τα παιδιά της γενιάς μας στο δημοτικό σχολείο του χωριού μας.

(Εκδήλωση Γονέων και κηδεμόνων, σχολική χρονιά 2007-8) Αναφέρομαι στον ΔΑΣΚΑΛΟ κύριο ΦΑΝΗ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ. ΔΑΣΚΑΛΕ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.

ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΚΝΙΑΡΗ