Αναμνήσεις - Καζάκης Βασίλης

Στο σχολείο πρωτοπήγα τη σχολική χρονιά 1983-84, στο καινούριο σχολείο. Στην Α΄ τάξη δασκάλα είχα την κυρία Μουράτη Έλλη, αδερφή της Μαρίας, νηπιαγωγού (σύζυγος του κ. Τσακαλίδη, μετέπειτα δημάρχου Ορεινού). Ήμασταν 22 παιδιά, 11 αγόρια και 11 κορίτσια, αφού κάποιοι Ρομά μαθητές είχαν εγκαταλείψει το σχολείο.  Αυτό που μου έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου ήταν που έφαγα ξύλο, γιατί είχα κάνει λάθος στα μαθηματικά. Μου είχε φανεί πολύ παράξενο που δέχθηκα αυτή την ποινή (τιμωρία).

Θυμάμαι ότι πήγα μόνο μια χρονιά νηπιαγωγείο, δεν πήγα προνήπια, γιατί η μητέρα μου δούλευε στον Παιδικό Σταθμό στη Χρυσούπολη. Πήγα 3 χρόνια εκεί κι  όταν ήρθα στο σχολείο του χωρίου δεν αντιμετώπισα προβλήματα προσαρμογής, όλα τα παιδιά με αποδέχθηκαν εύκολα.

Στη Β΄ τάξη είχα δασκάλα την κυρία Μανούκου Άννα, νέα εκπαιδευτικό, με πολλή όρεξη για δουλειά. Κάθε φορά που είχαμε μαθηματικά το κίνητρό μας ήταν κάποια σοκολάτα ως ανταμοιβή γι'  αυτόν που θα τελείωνε πρώτος και σωστά τις ασκήσεις και τα προβλήματα. Μπορεί να μην κατάφερα να κερδίσω ποτέ σοκολάτα, γιατί ήμουν αδύναμος στα μαθηματικά, αλλά η διαδικασία ήταν αξέχαστη και πολύ θετική, που έκανε όλους να προσπαθούν για το καλύτερο.  Η συμμαθήτρια μας Μαρία Χατζηιωαννίδου με τη οποία καθόμασταν μαζί στο ίδιο θρανίο, δεν άφησε σοκολάτα για σοκολάτα, ήταν αξεπέραστη στα μαθηματικά.  Στα θετικά θυμάμαι ότι καθόμασταν ανάμεικτα αγόρια - κορίτσια Τα αγόρια ήμασταν ζωηρά και ήταν κάτι καινοτόμο το να κάθονται ανάμεικτα τα παιδιά.

Στη Γ΄ τάξη είχα τον Μπακιρτζή Κωνσταντίνο από τις Σέρρες. Λίγο ακαταλαβίστικα τα μαθηματικά του γιατί ήμουν αδύναμος. Μας έβαζε αρκετές εργασίες για το σπίτι, επειδή όμως δεν μπορούσα να τις λύσω, μου τι ς έλυνε ο ξάδερφός μου μεγαλύτερος ο Μπάμπης, 11 χρόνια μεγαλύτερος από μένα, αφού έπρεπε την άλλη μέρα το πρωί να πάω σχολείο με τις ασκήσεις λυμένες.

Στην Δ΄ τάξη είχαμε τη Λαλίδου τη Στέλλα από την Καβάλα με καταγωγή από τη Νέα Καρυά. Είχε όρεξη για δουλειά, ήταν αξιαγάπητη, τα παιδιά πραγματικά την αγαπούσαν. Το μάθημα το έκανε τόσο φυσικά που μας έμεινε ανεξίτηλο στη  μνήμη μας. Τη γεωγραφία, την ιστορία, τα αγαπημένα μου μαθήματα, μας έμαθε να αγαπάμε τη χώρα μας την Ελλάδα και να ταξιδέψουμε πρώτα σε αυτή και μετά στο εξωτερικό για να έχουμε μέτρο σύγκρισης. Το θυμάμαι χαρακτηριστικά και το μεταφέρω και στα δικά μου παιδιά.

Στην Ε΄ τάξη ξεκινήσαμε με κάποιον Βασίλη για έναν μήνα περίπου. Έφυγε και στη θέση του ήρθε ο Ασημίδης Αργύρης. Ο Αργύρης, λόγω του νεαρού της ηλικίας του ήταν πιο κοντά στα παιδιά. Ήταν μοντέρνος ως δάσκαλος, συζητούσαμε μαζί για θέματα της επικαιρότητας, ότι αφορούσε τα ενδιαφέροντά μας. Δεν ήταν ιδιαίτερα αυστηρός, ήταν αγαπητός στα παιδιά.

Στη ΣΤ΄ τάξη είχαμε το διευθυντή του σχολείου, τον Σοφοκλή Κουσκουρά. Έλλειπε πολλές φορές, ήταν πολυάσχολος και τον αντικαθιστούσαν άλλοι δάσκαλοι στα δευτερεύοντα μαθήματα. Ήταν αυστηρός σε λογικά πλαίσια. Επειδή στις εκθέσεις μου έγραφα και για τα γεγονότα της επικαιρότητας, θυμάμαι, σχολίαζε και έλεγε πως πρέπει να γίνω δημοσιογράφος.

Γυμναστές είχαμε από τις πρώτες τάξεις (Β΄ ή Γ΄).  Θυμάμαι την Ελένη Βογιατζή, νεαρή, κοντά στα παιδιά με πολλή αγάπη για τον στίβο. Μας προέτρεπε να ασχολούμαστε με τον στίβο. Ήταν ο κυριότερος λόγος που αρκετά παιδιά ασχολήθηκαν με το στίβο και αναδείχθηκαν. Επίσης ήταν ο Γιάννης Μάγειρας, περισσότερο αυστηρός και επίσης με πολλή αγάπη για το στίβο.

Στην ΣΤ΄ τάξη κάναμε και την πιο μακρινή εκδρομή στον Σταυρό Θεσσαλονίκης, μ ε μια στάση στον αρχαιολογικό χώρο της Αμφίπολης. Πρώτη φορά είχα πάει εκεί. Θυμάμαι με δέος αντικρίσαμε τα τείχη, αλλά και απογοήτευση γιατί η πρόσβαση του ήταν δύσκολη.  Στην Ε΄ τάξη πήγαμε εκδρομή στον ζωολογικό κήπο στην Κομοτηνή, χωρίς όμως να είναι κάτι το συναρπαστικό. 'Άλλη εκδρομή στην Ξάνθη στην χαρτοποιία Diana (έχει κλείσει). Θυμάμαι ότι μας έδωσαν πολυσυσκευασίες χαρτομάντιλα. Άλλη μια σημαντική εκπαιδευτική επίσκεψη ήταν στη ΣΕΒΑΘ με τις τεράστιες εγκαταστάσεις και τον βιολογικό του σταθμό. Μου έμεινε αξέχαστη η ξενάγηση και η παρουσίαση όλων των σταδίων επεξεργασίας και κονσερβοποίησης της ντομάτας.

Το μοναδικό παράπονό μου είναι ότι απουσίαζαν από τις δράσεις του σχολείου πολιτιστικά και αθλητικά δρώμενα. Το σχολείο όμως ήταν σύγχρονο για την εποχή του με μεγάλες και ωραίες αίθουσες και αξιόλογους και αξιοπρεπείς δασκάλους.

Καζάκης Βασίλης

Νέα Καρυά 18-6-2019

Ο Καζάκης Βασίλης είναι εγγονός του κυρίου Χαράλαμπου Καζάκη, του γηραιότερου κατοίκου του χωριού κι ενός από τους πρώτους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Νέας Καρυάς.