Αγαπητό
παρελθόν,
Ακολουθώντας τη ροή του διαβατάρη χρόνου έφτασα από μαθήτρια να είμαι
καθηγήτρια. Απίστευτο μου φαίνεται! Γυρνώ πίσω… Αναμοχλεύω θύμησες και θυμάμαι.
Θυμάμαι , όταν πριν από 18 περίπου χρόνια ήμουν στο Δημοτικό Σχολείο. Μικρό
κοριτσάκι τότε, ανυπόμονο για το νέο ξεκίνημα, μα και φοβισμένο που θα πήγαινα
στην πρώτη τάξη. Κατά την πρώτη μέρα στο σχολείο: φόβος, αγωνία, ενθουσιασμός,
περηφάνια και ένα σωρό ερωτηματικά…
Η συγκίνησή μου μεγαλώνει και οι αναμνήσεις γίνονται πιο δυνατές. Τι να
πρωτοθυμηθώ; Τα μαθήματα, τα παιχνίδια στο προαύλιο, τις εκδρομές; Θυμάμαι,
όταν άνοιγα τα χέρια και έτρεχα. Νόμιζα πως πετούσα! Άλλα χρόνια τότε… Αγνά.
Τότε, η καρδιά φούσκωνε με το παιχνίδι. Πράγματι, έχω να θυμηθώ ατέλειωτα
παιχνίδια στο προαύλιο. Με τις μπάλες, τα στεφάνια, αλλά δεν θα ξεχάσω το
κυνηγητό ανάμεσα στα δέντρα από ελιές που ’χαμε στην πίσω αυλή του σχολείου
μας. Τρέχαμε ανάμεσα στα δέντρα και, θαρρείς, ο αέρας περνούσε στην ψυχή μας.
Στην Δ΄ τάξη, είχαμε τον κύριο Ιορδάνη. Ένας δάσκαλος αγαπητός, μεταδοτικός,
έξυπνος. Ήταν άνοιξη, θυμάμαι, και η φύση έξω έχει στήσει πανηγύρι. Εμείς, τα
παιδιά, δεν θέλαμε να κάνουμε μάθημα… Τότε , λοιπόν, ο κύριος Ιορδάνης επί μία
εβδομάδα μας έκανε μάθημα στο προαύλιο! Τον λατρέψαμε. Αυτό θα πει διαδραστική
μάθηση! Είχαμε καλούς δασκάλους, οφείλω να το ομολογήσω. Δασκάλους με επιμονή
και μεθοδικότητα. Στο Δημοτικό, βεβαίως, μάθαμε ανάγνωση, γραφή, γραμματική και
πολλά άλλα καλούδια. Διδαχθήκαμε όμως, τα σημαντικότερα ρήματα: αγαπώ, βοηθώ,
χρειάζομαι, ζω.
Σήμερα, στη θέση της καθηγήτριας, προσπαθώ να κάνω ό,τι κι
εκείνοι τότε. Να στηρίξω το μαθητή και με καθοδήγηση, με μόχθο και σαφώς
μεράκι, να ρίξω στις ψυχές των μικρών μου παιδιών το σπόρο της γνώσης και της
αρετής. Έγραψα μεράκι… Συνειδητοποιώ πως αυτό είναι το κλειδί της γνώσης,
είτε είσαι ο διδασκόμενος είτε ο διδάσκων. Το μεράκι!
Μαζεύω το μεγάλο κουβάρι των αναμνήσεων, γεμάτη χαμόγελο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου