Αναμνήσεις - Καψάλης Ιωάννης (Β΄ μέρος)

Είμαι το πρώτο παιδί που γεννήθηκα  στο σημερινό  νέο χωριό Νέα  Καρυά το Μάιο του 1947,το νέο χωριό  χτίστηκε τρία χιλιόμετρα δυτικότερα του παλαιού, που παρασύρθηκε από τον ποταμό Νέστο το 1945.

Στο δημοτικό σχολείο πήγα στην πρώτη τάξη τη σχολική χρονιά 1953-1954.Το σχολείο μας ήταν από τα καλύτερα για τη εποχή εκείνη στην Επαρχία Νέστου. Το σχολείο κτισμένο με τούβλα κεραμοσκεπή και θεμέλια πέτρινα ύψος  από το έδαφος ενός μέτρου, με εγκατάσταση αλεξικέραυνου συστήματος για προστασία από κεραυνούς. Αποτελούνταν από  τρεις μεγάλες αίθουσες, στην ανατολική αίθουσα έκανε μάθημα η πρώτη τάξη, στη μεσαία η πέμπτη και έκτη τάξη και στην δυτική αίθουσα η τρίτη και τετάρτη τάξη, η δε δευτέρα τάξη στεγαζόταν εκτός του σχολικού συγκροτήματος σε ένα οίκημα αριστερά της  κοινότητας, στο σχολείο  βορειοανατολικά ήταν το γραφείο των δασκάλων, έξω από το γραφείο των δασκάλων στη βόρεια ακραία πλευρά υπήρχε μεγάλος διάδρομος που είχαν πρόσβαση όλες οι αίθουσες,  τις βροχερές ημέρες ήταν χώρος συνάθροισης μαθητών στα διαλείμματα . 

Ανάμεσα στην ανατολική αίθουσα της πρώτης τάξης και τη μεσαία αίθουσα της πέμπτης και έκτης τάξης υπήρχε ξύλινο διαχωριστικό (τέσσερα φύλλα πόρτας ενωμένα με μεντεσέδες)που τα άνοιγαν μαζεύοντας  τα δύο αριστερά και της άλλα δύο δεξιά στους τοίχους,  όπου δημιουργούνταν μια μεγάλη αίθουσα, όπου την χρησιμοποιούσαν τις εθνικές γιορτές,  κατασκεύαζαν πρόχειρη εξέδρα και σκηνικό για θεατρικά έργα ,όπου οι μαθητές απαγγείλουν ποιήματα και παίζανε θεατρικές παραστάσεις (Σκετς )στο υπόλοιπο μέρος της αίθουσας τοποθετούσαν καρέκλες για τους θεατές γονείς και συγγενείς των μαθητών, επίσης στο κέντρο του δυτικού προαύλιο χώρο του σχολείου τοποθετούσε η διεύθυνση του σχολείου μας το προκατασκευασμένο ξύλινο Ηρώο πεσόντων που ήταν ένας  ξύλινος οβελίσκος όπου ήταν επενδυμένος με μπλε και άσπρο ύφασμα, εκεί ο ιερέας του χωριού τελούσε επιμνημόσυνο δέηση για τους πεσόντες υπέρ της πατρίδος στρατιώτες  της Μικρασιατικής εκστρατείας (καταστροφή)  1922, του Αλβανικού έπους 1940 , της Εθνικής Αντίστασης 1941-1945 και του Εμφυλίου 1946-1949,μετά γινόταν καταθέσεις στεφάνων από της τότε αρχές του χωριού στις εθνικές επετείους 25 Μαρτίου και 28 Οκτωβρίου εκάστου έτους, έπειτα ακολουθούσε η  μαθητική παρέλαση του σχολείου μας που έκλεινε την γιορτή .
 Ο σχολικός αυλόγυρος αρκετά μεγάλος σε έκταση, υπήρχαν βρύσες για να πίνουν νερό οι μαθητές και στο μέσον του ανατολικού αυλόγυρου υπήρχαν οι τουαλέτες ,υπήρχε πέτρινη περίφραξη  ύψος ενός μέτρου και ανά  μικρά διαστήματα πέτρινες κολώνες επάνω στην περίφραξη του αυλόγυρου  . Στο  νοτιοανατολικό μέρος του αυλόγυρου υπήρχαν εκπαιδευτικοί κήποι οπωροκηπευτικών.  Στο δυτικό μέρος του αυλόγυρου υπήρχε μόνιμο Σκάμμα (άλματα εις μήκος και ύψος),  ο υπόλοιπος χώρος γέμιζε από μαθητές στα διαλείμματα, στο μέσον του νότιου περίφρακτου αυλόγυρου, υπήρχε η κεντρική είσοδος στον  αυλόγυρου του σχολείου, όπου στις δύο άκρες του διαδρόμου υπήρχαν δύο πέτρινα τοιχία ύψος σαράντα εκατοστών και πλάτους τριάντα εκατοστών και μήκους είκοσι περίπου μέτρων και πλάτος διαδρόμου εισόδου ανάμεσα στα τοιχία δύο μέτρα όπου επάνω στα τοιχία σε καθημερινή βάση κάθε πρωί  όλοι οι μαθητές αυθόρμητα ανεβαίναμε επάνω στα πέτρινα τοιχία από την αριστερή και δεξιά πλευρά του διαδρόμου  λέγοντας καλημέρα τους δασκάλους, επίσης υπήρχε και μία δεύτερη είσοδος στον αυλόγυρο στο μέσον της βορινής πλευράς του αυλόγυρου.  

Λειτουργία του σχολείου: Το χειμώνα κάθε πρωί όλοι οι μαθητές πηγαίναμε με ένα καυσόξυλο στο χέρι για θέρμανση στην κάθε αίθουσα. Όταν χτυπούσε  το  κουδούνι κάθε πρωί παρατασσόμασταν η κάθε τάξη κατά τριάδες, για τη προσευχή ,μετά  η διευθύντρια του σχολείου μας ανακοίνωνε αν είχε κάτι σημαντικό να μας πει (εκδρομή η παραίνεση ),αμέσως όλοι τρέχαμε στις αίθουσες γιατί άρχιζε αμέσως το μάθημα.  Στην  πρώτη τάξη είχαμε δασκάλα την κυρία Τούλα από την Τρίπολη αξιόλογη εκπαιδευτικός ήρεμη και   υπομονετική  μας δίδασκε με αγάπη. Στην δευτέρα τάξη είχαμε ένα κοινοτικό δάσκαλο απόφοιτο του τότε γυμνασίου τον κύριο Σασάκη, ήταν πολύ σκληρός και μπορώ να πω είχε κακή συμπεριφορά απέναντι των μαθητών , αν δεν ήξερες μάθημα η έκανες καμιά αταξία σαν παιδί σε σκαμπίλιζε  ή σε χτυπούσε στις ανοικτές παλάμες των χεριών με βέργα, κακές αναμνήσεις μας άφησε και μας γέμιζε με φοβία, οι γονείς ήταν υποχρεωμένοι να τον ταΐζουν με φαγητό και να τον πηγαίνουν και καυσόξυλα για θέρμανση σε καθημερινή βάση εν' αλλάξει με την σειρά έκαστος γονιός.  

 Στην τρίτη και τετάρτη τάξη είχαμε την κυρία Πόπη, που ήταν και διευθύντρια του σχολείου ,η οποία κατά την ώρα του μαθήματος  έπλεκε ενώ διαβάζαμε ανάγνωση όλοι οι μαθητές με την σειρά ένας- μετά τον άλλον φώναζε η κυρία Πόπη άλλος -άλλος χωρίς να βλέπει,  αν άκουγε να μην διαβάζουμε σωστά το μάθημα ή αν μιλούσαμε πετούσε την βέργα και σε όπιο κεφάλι έπεφτε, αλλά είχε και θετικά (καλλιτεχνικές χάρες),είχε πρωτεύοντα ρόλο στα θεατρικά (Σκετς) που οργάνωνε στις εθνικές γιορτές στο σχολείο. Στην πέμπτη έκτη τάξη είχαμε δάσκαλο ένα εξαίρετο εκπαιδευτικό τον κύριο Χρήστο  Καρυοφύλλη που καταγόταν από την Νεμέα της Κορινθίας, απ' αυτόν το δάσκαλο μάθαμε πολλά διότι αγαπούσε την εκπαίδευση, αλλά όποιος δεν ήταν διαβασμένος η φώναζε στην τάξη είχε τέσσερις με πέντε ξυλιές, με βέργα από κρανιά που την προμηθεύαμε εμείς οι μαθητές ,στην ανοικτή παλάμη και των δύο χεριών .Μάθημα στο σχολείο είχαμε  και κάθε Σάββατο έως της δώδεκα το μεσημέρι (τρεις ώρες), όπου μία ώρα  είχαμε ερμηνεία του ευαγγελίου της Κυριακής και στο μάθημα της έκθεσης δύο ώρες, το ένα Σάββατο γράφαμε και το επόμενο είχαμε μάθημα, διόρθωση λαθών.

Μαθήματα που διδασκόμασταν στο σχολείο:1. Ανάγνωση 2. Γραμματική 3.'Εκθεση  4.  Αριθμητική 5. Ιστορία 6. Γεωγραφία 7.Θρησκευτικά 8.Χειροτεχνία(κόντρα πλακέ), κέντημα 9.Φυτολογία και  10.Ωδική. 

Εκδρομές σχολείου ολόκληρη την σχολική χρονιά: Ήταν πεζοπορικές, τακτικά πηγαίναμε στο γήπεδο ποδοσφαίρου του χωριού, στα γύρω χωριά: Χρυσοχώρι, Πηγές , Αγίασμα , Χαϊδευτό, Κεραμωτή και στο παλαιό χωριό,  προμηθευόμασταν μαζί μας φαγητό (ξηρά τροφή) από τα σπίτια μας,  απ'  όλες τις εκδρομές επιστροφή γινόταν το μεσημέρι, στο τέλος της κάθε χρονιάς γινόταν μια διήμερη εκδρομή για τις μεγάλες τάξεις  πέμπτη και έκτη,  στις  γύρω πόλεις της ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης  Π.Χ. Μία βραδιά όλοι οι μαθητές φιλοξενηθήκαμε από οικογένειες του χωριού Μαΐστρος το οποίο βρίσκεται πέντε χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Αλεξανδρούπολης αρκετοί από τους κατοίκους της Μαΐστρου έχουν μακρινές συγγένειες στη  Νέα Καρυά, διότι οι κάτοικοι του κατάγονται από την Ανατολική Θράκη.  Κάθε Κυριακή ήταν υποχρεωτικός ο εκκλησιασμός, συμπληρωνόταν απουσιολόγιο.    Στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς επιστέγασμα ήταν οι γυμναστικές επιδείξεις και  μία εβδομάδα πριν απ´ ότι θυμάμαι την προτελευταία  Κυριακή  συνήθως της κάθε σχολικής περιόδου, γινόταν αγώνες στίβου μεταξύ των μαθητών των κάτωθι  έξι (6) χωριών:1. Νέα  Καρυά 2. Αγίασμα  3. Πηγές  4. Χαϊδευτό 5. Μοναστηράκι  6. Κεραμωτή, όπου  διακρινόταν τα ταλέντα μαθητές στον κλασικό αθλητισμό, οι καλύτεροι αθλητές του σχολείου μας εκείνη την εποχή  (που φέρναν μετάλλια στο σχολείο μας )  ήταν δύο: 1. Ο μαθητής Χρήστος Αντωνίου  στο άλμα τριπλούν και στο άλμα εις μήκος  και   2. Η μαθήτρια Ελένη  Τσατσαλού στο άλμα εις ύψος και στο τρέξιμο. Συμπέρασμα οι τότε εκπαιδευτικοί μερικοί από τους οποίους ήταν  κοινοτικοί, (μόνο απόφοιτοι του τότε γυμνασίου χωρίς  ειδικές γνώσεις στην εκπαίδευση μαθητών) Π.Χ. Σασάκης  ο οποίος είχε άσχημη συμπεριφορά απέναντί μας  (με σκαμπίλια και ξυλιές),υπήρχαν και εξαιρέσεις εκπαιδευτικών, που πραγματικά μας μάθαιναν  γράμματα και  ήθος, αλλά τις ξυλιές στα χέρια τις υλοποιούσαν όλοι οι τότε δάσκαλοι.