Αναμνήσεις - Αδαμίδου Δήμητρα

    Γεννήθηκα το 1931 στο παλιό χωριό. Εμείς δεν είχαμε σπίτι του εποικισμού. Ο πατέρας μου φοβόταν το χρέος κι έτσι κάναμε ένα χαμηλό, πρόχειρο με πλιθιά.

    Στο σχολείο πήγα το 1937. Δασκάλους είχα τον Ξηροτύρη, το Χριστόφορο και τελευταία πριν τον πόλεμο είχε έρθει η κυρία Πόπη. Στην Δ΄ τάξη το 1940 το σχολείο λειτούργησε ένα μόνο μήνα περίπου. Ξέσπασε  ο πόλεμος. Οι δάσκαλοι επιστρατεύτηκαν, τα σχολεία έκλεισαν.

    Ήρθαν πρώτα οι Γερμανοί και μετά οι Βούλγαροι. Νομίζαμε ότι ο πόλεμος θα έφτανε στο χωριό. Φορτώσαμε τα πράγματα στα κάρα και φεύγαμε. Δεν ξέραμε που πηγαίναμε, έρχονταν οι Γερμανοί. Θέλαμε να γλιτώσουμε. Πηγαίναμε μάλλον προς Θεσσαλονίκη, όταν ο στρατός μας σταμάτησε στην Καβάλα και επιστρέψαμε στο χωριό. Ο κόσμος πέθαινε νέος. Κυρίως από γρίπη. Δεν υπήρχαν γιατροί ούτε φάρμακα.

    Δεν συνέχισα το σχολείο, γιατί όταν άνοιξε μετά τον πόλεμο, ήμουν πια μεγάλη. Το 1945 πήγα για ένα μικρό διάστημα στο νυχτερινό σχολείο, αλλά ήταν σκοτεινά όταν επέστρεφα αργά τη νύχτα και σταμάτησα.

    Οι σχολικές γιορτές γινόταν μπροστά στην κοινότητα. η παρέλαση της 25ης Μαρτίου στην πλατεία στο κέντρο του χωριού. Στη μέση της πλατείας υπήρχε ένα περίπτερο, του Ζαμάνη, και ένας μεγάλος πλάτανος. δε θυμάμαι να φορούσαμε ποδιές. Θυμάμαι όμως πως στις γιορτές βάζαμε άσπρες κορδέλες με φιόγκο. Το σχολείο είχε πολλά παιδιά, οι τάξεις ήταν γεμάτες.

    Το σπίτι μας ήταν από τα πρώτα που πήρε ο Νέστος. Το 1945 κάναμε ένα πρόχειρο σπίτι στη θέση πεντακόσια και αργότερα ήρθαμε στα χίλια ( σημερινό οικισμό)  όταν χαράχτηκαν τα οικόπεδα.