Αναμνήσεις - Καμίλης Αλέκος ( Μαθητής και δάσκαλος)

    Γεννήθηκα το 1931 στην παλιά Καρυά (παλιό χωριό). Ο πατέρας μου ήταν από τη Μαΐστρο και η μητέρα μου από την Αμυγδαλιά της Ανατολικής Θράκης. Ήρθαν εδώ στην περιοχή το 1923 αφού πρώτα πέρασαν κάποιους μήνες στη Μαΐστρο της Αλεξανδρούπολης.

     Μέχρι την τρίτη τάξη ως μαθητής δεν θυμάμαι κάτι ιδιαίτερο. Όμως στην τετάρτη τάξη θυμάμαι ζωντανά το γεγονός της επιστράτευσης της 28ης Οκτωβρίου 1940, όταν μας κήρυξαν οι Ιταλοί τον πόλεμο. Δεν είχαμε συμπληρώσει ένα μήνα μαθημάτων.

  Είχαμε ένα ωραιότατο σχολείο, το καλύτερο της περιφέρεια στη Νέα Καρυά. Είχε πρόσοψη προς ανατολάς. Ήταν στο κέντρο του χωριού. Χτυπούσε η καμπάνα της εκκλησίας για να πάμε στο σχολείο, αλλά για να μπούμε μέσα για μάθημα, χτυπούσε το κουδούνι. 

    Την 28η Οκτωβρίου 1940, αυτή την ιστορική ημέρα, ημέρα Δευτέρα, καθυστέρησε να χτυπήσει το κουδούνι. Παίζαμε εμείς τα παιδιά και λέγαμε γιατί καθυστερεί και χαιρόμασταν. Καταλαβαίνετε τι χαρές είχαν τα παιδιά  όταν καθυστερούν να μπουν στην τάξη. Καμιά φορά χτυπάει το κουδούνι και μπαίνουμε μέσα. Τι γινόταν όμως; Οι δάσκαλοι; Οι αίθουσες του σχολείου τότε ήταν χωρισμένες με ξύλινες πόρτες που ανοιγοκλείνανε. Μπαίνουμε όλοι μέσα και μας βάζουν σε μια αίθουσα μεγάλη. Έρχεται ένας δάσκαλος, ονόματι Γιάννης Δημόπουλος, το θυμάμαι σαν να το βλέπω τώρα. "Παιδιά, αργήσαμε να χτυπήσουμε το κουδούνι γιατί τα σχολεία κλείνουν σήμερα. Οι Ιταλοί μας κήρυξαν τον πόλεμο. Ζήτησαν χωρίς πόλεμο να μπουν μέσα στην Ελλάδα κι εμείς είπαμε ΟΧΙ. Τα σχολεία κλείνουν. Να πάτε στα σπίτια σας, οι γονείς σας θα επιστρατευτούν, θα πάνε να γίνουν στρατιώτες να υπερασπιστούν την ελληνική γη. Γεια σας παιδιά και με τη νίκη". Αυτά ήταν τα λόγια του. Ύστερα πήγαμε στα σπίτια μας. Άλλοι κλαίγανε, άλλοι γελάγανε γιατί δε θα έχουμε μαθήματα. Από εκεί και ύστερα άρχισαν τα βάσανα.

Πριν τον πόλεμο άλλοι δάσκαλοι στο χωριό ήταν η Πόπη Ερμείδου και ο Ξηροτύρης. Αυτός ήταν πολύ αυστηρός.  Αν δεν ξέραμε μάθημα, μας χτυπούσε στα χέρια με κάτι κλειδιά που κρατούσε πάντα. Τον είχα δάσκαλο στην τρίτη τάξη.

    Μετά τη λήξη του πολέμου το 1944 πήγα κατευθείαν στην πέμπτη τάξη. Είχα δάσκαλο τον Παπατσώτσο, το γέρο, από τη Γραβούνα. Για  λίγους μήνες  πήγα στην έκτη και το 1945 τελείωσα το δημοτικό. Πήγα στο γυμνάσιο στις 16 Νοεμβρίου 1946, στη Χρυσούπολη. Πήγα μια χρονιά αργότερα γιατί για ένα χρόνο ήμουν στη Μαΐστρο στην Αλεξανδρούπολη. Τελείωσα το γυμνάσιο τον Ιούνιο του 1952.

19-3-1953 Από το βιβλίο Σχολικής Εφορείας

    Επειδή στα δημοτικά σχολεία είχαν έλλειψη διδακτικού προσωπικού, βρέθηκαν στην ανάγκη να προσλάβουν κοινοτικούς δασκάλους, νομαρχιακούς τους έλεγαν, με σύμβαση. Έτσι το 1953 για έξι μήνες δούλεψα ως δάσκαλος  στο Δημοτικό Σχολείο Νέας Καρυάς, στο νέο χωριό πια. Δεν είχα πάει ακόμη φαντάρος. Με κάλεσαν τότε από την κοινότητα και μου είπαν θα κάνεις το δάσκαλο στη δευτέρα τάξη. Μάθημα έκανα στου Σκορδά το σπίτι. Είχα πάνω από τριάντα μαθητές. Οι άλλες τάξεις ήταν στο σχολικό κτίριο. Δεν ήμουν αυστηρός, τα παιδιά πάντα με το καλό. Βέργα βεβαίως υπήρχε, αλλά μόνο για τα μάτια. Κοίταζα να βρω πάντα μια σωστή λύση. Επέμενα πολύ στα μαθηματικά.

     Δάσκαλοι της εποχής εκείνης η κυρία Πόπη, διευθύντρια, η Τούλα η Κατσίγιαννη και ο Χρήστος ο Καρυοφύλλης. Ο Καρυοφύλλης ήταν από το Βέλο της Κορινθίας. Καλός δάσκαλος, αγαπούσε τα παιδιά. Ως  άνθρωπος ήταν εξαιρετικός. Οι μαθητές του τον λάτρευαν. Ο μαθητής είναι ο πιο τίμιος κριτής.

    Όνειρο ζωής ήταν να γίνω δάσκαλος, δεν ήρθαν όμως τα πράγματα βολικά έτσι όπως τα ήθελα.