Αναμνήσεις - Βογιατζή Κορίνα (δασκάλα)

    Τέλη Αυγούστου 2002. Μετά από ένα καλοκαίρι αναμονής και αγωνίας,η απόσπαση για τον Νομό Καβάλας είναι γεγονός! Ανάμεικτα συναισθήματα, όπως πάντα, κάθε αρχή της σχολικής χρονιάς.  Ένας κόμπος στο λαιμό για τα παιδιά και το γνώριμο που αφήνεις πίσω σου, αγωνία γι’ αυτό που θα ακολουθήσει. Νέος τόπος, νέα πρόσωπα, νέες συγκινήσεις...

«Τοποθετηθήκατε στο Δημοτικό Σχολείο Νέας Καρυάς», μου ανακοινώνει η φωνή στην άλλη άκρη του τηλεφώνου. «Αύριο πρέπει να παρουσιαστείτε!».Στη στιγμή κλειδιά και χάρτης ανά χείρας, πού GPS εκείνη την εποχή, και φύγαμε για την πρώτη αναγνωριστική διαδρομή μέχρι το σχολείο που θα με φιλοξενήσει μια ολόκληρη χρονιά... ή μήπως περισσότερο;

Ακολουθώντας τη γνωστή συνταγή, αλάνθαστη χρόνια τώρα, εντοπίζω το καμπαναριό που με οδηγεί στην εκκλησία του χωριού. Στοίχημα ότι εκεί θα βρω την πλατεία και κάπου τριγύρω το σχολείο... Διάνα και αυτή τη φορά! Ακριβώς απέναντι από την Κοίμηση της Θεοτόκου και την πλατεία, ξεκουράζεται ένα μικρό, ισόγειο, χρωματιστό σχολείο, απολαμβάνοντας τις τελευταίες στιγμές ηρεμίας πριν το κουδούνι ταράξει τη γαλήνη του.

    1^η Σεπτέμβρη. Χαρούμενες φωνές και έντονες συζητήσεις  από το γραφείο των δασκάλων πλημμυρίζουν τους άδειους διαδρόμους. Ο διευθυντής σηκώνεται από το γραφείο του για να υποδεχτεί τη νεοφερμένη με κάθε επισημότητα. «Θανάσης Σμάλης» μου συστήνεται και ακολουθεί το καλωσόρισμα από τους υπόλοιπους συναδέλφους. Με ανακούφιση διαπιστώνω το ευχάριστο κλίμα. Πάντα το θεωρούσα βασικό συστατικό της δημιουργικότητας! Ο διευθυντής με ξεναγεί στους χώρους του σχολείου και με ενημερώνει σύντομα για τη λειτουργία του. Το άγχος μου μαζεύεται επιτέλους στη γωνιά του κρυφοκοιτάζοντας τις καινούριες ιδέες που κατακλύζουν σαν θύελλα το μυαλό μου! Διαισθάνομαι ότι πολλά και σημαντικά θα ακολουθήσουν σ’ αυτόν τον τόπο…

Φεβρουάριος 2016. Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά κι όμως θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια κάθε μέρα από τα τέσσερα υπέροχα χρόνια που δίδαξα στο σχολείο της Ν. Καρυάς! Τις τάξεις μου, τους μαθητές και τις μαθήτριές μου. Χάρη δε στην τεχνολογία που τόσο αγαπώ, έχω την τύχη και τη χαρά να επικοινωνώ με πολλούς από αυτούς, να μαθαίνω νέα τους, να καμαρώνω την εξέλιξή τους και τις επιτυχίες τους, να συμπάσχω με τις λύπες τους. Και κάπου εκεί είναι που αναρωτιέμαι αν σε όσα διαμόρφωσαν αυτές τις υπέροχες προσωπικότητες βάλαμε κι εμείς οι δάσκαλοί τους ένα απειροελάχιστο λιθαράκι. Ματαιοδοξία; Μπορεί. Εγώ θα το έλεγα καλύτερα, αγάπη για τον άνθρωπο!

Ένα είναι σίγουρο. Το πέρασμά μου από το συγκεκριμένο σχολείο, τη δεδομένη περίοδο και με τους συγκεκριμένους ανθρώπους, άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του στη δική μου προσωπικότητα και στη μετέπειτα πορεία μου ως εκπαιδευτικού. Με βοήθησε να ανακαλύψω άγνωστες πτυχές του εαυτού μου και να αναδείξω δεξιότητες που δε γνώριζα ότι είχα. Τότε ήταν που το παιδικό θέατρο ως εκπαιδευτικό εργαλείο μπήκε στη ζωή μου και αποτελεί σύμμαχο και συνοδοιπόρο μου μέχρι σήμερα στην προσπάθεια για ένα σχολείο πιο χαρούμενο, πιο ευφάνταστο, πιο δημιουργικό.

Δε θα ξεχάσω ποτέ μια από εκείνες τις Κυριακές που είχαμε μαζευτεί στο σχολείο για πρόβα. Θα ανεβάζαμε «Τα καινούρια ρούχα του Αυτοκράτορα» και τα παιδιά με πολύ ενθουσιασμό αφιέρωναν πολύ από τον ελεύθερο χρόνο τους, τα απογεύματα και τα σαββατοκύριακα. Εκείνη την Κυριακή, λοιπόν, ήταν προγραμματισμένο να γίνει πρόβα κάποιων σκηνών και των τραγουδιών της παράστασης. Η συνάδελφος μουσικός Σοφία Αγγελίδου είχε έρθει από Θεσσαλονίκη να μας βοηθήσει, παρόλο που είχε πάρει απόσπαση σε άλλο σχολείο εκεί. Αφού τελειώσαμε με τις σκηνές ήρθε η σειρά για τα τραγούδια των κοριτσιών και ενώ η διαδικασία ήταν  σε εξέλιξη, βλέπω έναν μαθητή μου, τον Κώστα Ζ. να παίρνει ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη και να κάθεται ήσυχα σε μια γωνιά της αίθουσας για να διαβάσει. Τον πλησιάζω λοιπόν και του λέω πως η δική του πρόβα τελείωσε και πως ήταν ελεύθερος να φύγει. Η απάντησή του με ξάφνιασε ευχάριστα: «Γιατί να φύγω, Κυρία; Μου αρέσει να διαβάζω εδώ ακούγοντας τη χορωδία! Οπουδήποτε αλλού δε θα περάσω το ίδιο καλά!».

Αυτό ήταν! Τα είχαμε καταφέρει! Το σχολείο είχε γίνει πλέον αγαπημένος χώρος των παιδιών ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο τους. Όχι γιατί περνούσαν την ώρα τους αδιάφορα και χωρίς να κοπιάζουν. Το ακριβώς αντίθετο! Αυτά στα οποία κλήθηκαν να ανταποκριθούν απαιτούσαν το σύνολο των δυνατοτήτων τους, τη μέγιστη προσπάθεια από μέρους τους, πολλές δεξιότητες και ακόμα πιο πολύ μεράκι! Ναι, το μεράκι ήταν που ξεχείλιζε στο συγκεκριμένο σχολείο! Και γι’ αυτό γίνονται ακόμα σπουδαία πράγματα, ουσιαστικά!

Τα παιδιά μου από τη Ν. Καρυά έγιναν,  χωρίς να το γνωρίζουν, πηγή έμπνευσης και πρότυπο για επόμενες γενιές μαθητών μου και το σχολείο της Ν. Καρυάς στάθηκε αρωγός όποτε κι αν χρειάστηκα τη συνδρομή του στη μετέπειτα πορεία μου. Συνάδελφοι έγιναν φίλοι αδελφικοί που πάντα έχω την έννοια τους παρά τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν.

Το σχολείο της Νέας Καρυάς το κουβαλώ μέσα μου, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του εαυτού μου και είναι μεγάλη μου τιμή που υπήρξα ένα μικρό κομμάτι της  μακρόχρονης ιστορίας του.

Με μεγάλη νοσταλγία,

Κορίνα Βογιατζή