Αναμνήσεις - Ελευθεράκης Ιορδάνης

Ονομάζομαι Ελευθεράκης Ιορδάνης του Απόστολου, γεννήθηκα στην Νέα Καρυά το 1950. Οι γονείς  μου Απόστολος από την Νέα Καρυά, το Παλιό χωριό. Η μητέρα μου, Κωνσταντινία Βαλλιάνου με καταγωγή από τη Θάσο κατοικούσε στο Μοναστηράκι. Ο παππούς μου Ελευθεράκης Γεώργιος ήταν από την Ντογανκιοϊ της Ανατολικής Θράκης. Θυμάμαι μικρός τις διηγήσεις του ότι το 1919 νεαρός τότε για να αποφύγει τη στράτευση στον τούρκικο στρατό μαζί με άλλους δεκαοχτώ συγχωριανούς του πέρασαν μέσα στο καταχείμωνο την Μαρίτσα (Έβρο) και κατέφυγαν στην Φιλιππούπολη  στη Βουλγαρία. Προτίμησαν να διακινδυνέψουν να πνιγούν στο ποτάμι παρά να γίνουν έρμαιο στις βουλές των Νεότουρκων.

 Επέστρεψε μετά έξι χρόνια στη Νέα Καρυά (Παλιό Χωριό). Δεν τον περίμεναν, τους αιφνιδίασε γιατί τον θεωρούσαν νεκρό.

Εκεί έμαθε καλά τα βουλγάρικα, τα οποία πολύ αργότερα, την περίοδο της Βουλγαρικής κατοχής (1941 - 1944) του έσωσαν τη ζωή.  Ήταν τροφοδότης των ανταρτών του Κοτζά Ορμάν όπως και πολλοί άλλοι Καρυώτες. Στο κοτέτσι είχε κρύψει σφαίρες των ανταρτών. Για κάποιον λόγο είχε πάρει φωτιά και άρχισαν μικροεκρήξεις. Έγινε αντιληπτό από τους Βούλγαρους στρατιώτες και κατέφθασαν με άγριες διαθέσεις. Άρχισαν να τον ξυλοκοπούν αλύπητα. Προκάλεσαν πολλούς μώλωπες και κάτι τον ψέλλισε στα βουλγάρικα και έτσι τον άφησαν ημιθανή και σώθηκε. Για να αποκατασταθούν τα τραύματα έσφαξαν ένα κριάρι, αφαίρεσαν τα εντόσθια, τον τύλιγαν και έτσι σε λίγες μέρες απορροφήθηκαν οι μώλωπες.

 Οι δικοί μου κατοικούσαν στον κάτω  συνοικισμό στους Καραμπιώτες και μετά τις πλημμύρες, αν και δεν καταστράφηκε το σπίτι τους, μετακόμισαν στο νέο χωριό. Εγώ θυμάμαι, αν και γεννήθηκα εδώ στο παλιό μας σπίτι κάποια μισογκρεμισμένα ντουβάρια. Το 1964 ο πατέρας μου φεύγει μετανάστης στη Γερμανία την επόμενη χρονιά φεύγει και η μητέρα μου. Εγώ τελειώνω τότε την 3^η τάξη Γυμνασίου στη Χρυσούπολη (πηγαινοερχόμουν όπως και πολλοί άλλοι καθημερινά με το πολήλατο) και συνεχίζω στην Καβάλα. Εκεί ο πατέρας μου είχε τέσσερις αδερφές παντρεμένες, όπου έμενα. Τελειώνοντας το Γυμνάσιο πήγα στην Ιταλία στο Μιλάνο, όπου σπούδασα Αρχιτέκτονας.

Σχολείο πήγα το 1956. Το κτίριο ήταν νεόδμητο με συμπαγές τούβλο, ανεπίχριστο, με προσανατολισμό Ανατολή – Δύση με ορθογωνικό σχήμα. Από τους δασκάλους θυμάμαι τον κ. Χρήστο (Καρυοφύλλη). Με είχε μεγάλη αδυναμία. Όταν με έβλεπε με ρωτούσε: «Τι θα γίνεις;».  «Κομμωτής», του είπα. Από τότε με έλεγε «Καλώς τον Ιορδάνη τον κομμωτή».  Ήταν καλός δάσκαλος το μάθημα το έκανε με διάλογο και μας άρεσε.

Θυμάμαι επίσης την κυρία Καίτη (Ασημακοπούλου) και την τελευταία χρονιά τον Κατσιδήμα (Σταύρο) ένας απλός Σπαρτιάτης στην καταγωγή (επαίρονταν για την καταγωγή του).

Φυσικά θυμάμαι και την κυρία Πόπη (σύζυγο του γραμματέα Ερμείδη) δ/ντρια του σχολείου. Ήταν αυστηρή. Έναν μαθητή του πέταξε το ξύλο που φέρναμε καθημερινά στη μασχάλη για τη σόμπα.

Όταν έβλεπε παρεκτροπή ήταν πολύ αυστηρή. Ο Κατσιδήμας μοίραζε σφαλιάρες αρκετές.

Ήταν άλλα χρόνια τότε….

Οι γυμναστικές επιδείξεις ήταν σημαντικός θεσμός της εποχής. Κάθε μαθητής επιδεικνύει τις ικανότητές του. Οι επιδείξεις γενικά ήταν αγκαλιασμένες από τον κόσμο. Έρχονταν πολλοί για να καμαρώσουν τα παιδιά τους. Ο Χρήστος Αντωνίου θυμάμαι ήταν εξαιρετικός αθλητής στο άλμα εις ύψος. Στα σημερινά χρόνια θα είχε πετύχει σπουδαία πράγματα. Ο Φώτης ο Λίτσος ήταν πολύ καλός στο τριπλούν. Ήταν ψηλός με μεγάλο διασκελισμό.

Εγώ ήμουν αρκετά καλός μαθητής, στη συνέχεια όμως έγινα καλύτερος. Θυμάμαι ότι δεν είχαμε ελεύθερο χρόνο γιατί όταν γυρίζαμε από το σχολείο βοηθούσαμε στα ζώα, είχαμε ζωντανά. Όλο το καλοκαίρι φυλούσαμε τα ζώα.

Νέα Καρυά 7-12-2018

ΕΛΕΥΘΕΡΑΚΗΣ ΙΟΡΔΑΝΗΣ