Αναμνήσεις - Δημητριάδου - Χρυσαλίδου Δημητρούλα

    Ονομάζομαι Δημητριάδου (Χρυσαλίδου) Δημητρούλα και γεννήθηκα το έτος 1933 στο παλιό χωριό. Μέναμε στον μαχαλά των Καρυωτών. Μέναμε μακριά από το κέντρο και την εκκλησία, προς το βορρά, κοντά στου Μηνά του Πουλουκτσή το σπίτι, δίπλα δίπλα. Ένας δρόμος μας χώριζε. Μέναμε στο σπίτι του παππού Δρακόπουλου για δέκα χρόνια. Έπειτα μας έδωσαν οικόπεδο και κάναμε ένα καλύβι. 

    Ο πατέρας μου Αυγερινός καταγόταν από την Ανατολική Θράκη και γεννήθηκε μάλλον το 1908. Η μητέρα μου Γιαννούλα γεννήθηκε κι αυτή το 1908, καταγόταν από την Καρυά της Ανατολικής Θράκης. Το 1912 έφυγαν με την οικογένειά της και πήγαν στη Θεσσαλονίκη, στην Ανάληψη και σε διάφορα μέρη. Οι Τούρκοι τους έδιωχναν. Πρέπει να γύρισαν πίσω το 1920. Πάλι το 1922 βγήκαν στη γέφυρα στην Αλεξανδρούπολη και πήγανε στον Πολύσιτο Ξάνθης. Η αδερφή της μητέρας μου, λεγόταν Δέσποινα, γεννήθηκε εκεί στις 25 Μαρτίου του 1923. Την βάφτισε η μάνα μου, δηλαδή η αδερφή της, γιατί πίστευαν ότι θα πεθάνει. Τη μεσοβάπτισε, είδε ο παπάς ότι δεν πεθαίνει και δεν συνέχισε το αεροβάπτισμα. Εδώ ήρθαν γρήγορα, δεν κάθισαν πολύ στον Πολύσιτο. Όλο το χωριό ήρθε εδώ. Στο μισό χωριό, στη μεριά προς το Χρυσοχώρι, ήταν οι Καρυώτες. Οι άλλοι, του κάτω μαχαλά, ήταν από άλλα μέρη της Ανατολικής Θράκης και πήραν το όνομά τους από τον Τούρκο τσιφλικά Καρά-Μπέη.

    Στην Α’ τάξη πήγα το 1940. Το 1944 πήγα ξανά σχολείο και θυμάμαι καλά ότι τη Γ’ και τη Δ’ τάξη τις πέρασα σε μία χρονιά. Ήμασταν στο Αγίασμα. Το ποτάμι είχε πάρει το σπίτι μας και φύγαμε. Το Μάιο του ’46 γυρίσαμε στα πεντακόσια και συνέχισα το σχολείο. Δάσκαλο είχαμε τον Γανίτη τον Αριστείδη, γαμπρός του παπά- Απόστολου Πουλουκτσή από την Καβάλα, κοινοτικός δάσκαλος. Πήγα ως την Ε’ τάξη, ως τους διαγωνισμούς. Επειδή δεν ήμουν διαβασμένη, δεν πήγα να γράψω. Πήγα στο χωράφι κι έτσι παράτησα το σχολείο. Σε μεγάλη ηλικία πήγα στο εδώ χωριό, στο νυχτερινό, για λίγο καιρό, αλλά τα παράτησα (στο σχολείο με τα πλοκάδια). Από δασκάλους θυμάμαι την Πόπη και την Αθηνά (κι εκεί κι εδώ). Στο παλιό σχολείο, στον παλιό οικισμό, μετά τον πόλεμο, θυμάμαι τον Παπατσώτσο(Παπατσιότσιος).

    Κάθε Κυριακή έπρεπε να είμαστε υποχρεωτικά στην εκκλησία. Όποιος απουσίαζε, από την επόμενη ημέρα είχε τιμωρία. Στο παλιό χωριό θυμάμαι τα συσσίτια, το πρωί γάλα και το μεσημέρι σούπα. Μαθήματα είχαμε πρωί – απόγευμα. Φορούσαμε τις μπλε ποδιές με το άσπρο γιακαδάκι. Τα αγόρια φορούσανε καπέλο. Γράφαμε με πένα, με μελάνι. Είχα ένα βιβλίο το "Απασύσλι" (ΑΠΑΣΑ ΥΛΗ) , το είχα πάρει από τη θεία μου και διάβαζα από εκεί.

Πλημμύρες

Κάθε μέρα το ποτάμι έπαιρνε και κάποιο σπίτι. Πριν αλλάξει πορεία το ποτάμι, πήγαιναν και το φυλούσαν, το κοίταζαν, και ειδοποιούσαν από πού κινδυνεύει να πλημμυρίσει. Κάθε σπίτι είχε χαντάκι, κυρίως αυτά που ήταν δίπλα στο δρόμο, για να φύγει το νερό από εκεί. Οι αυλές γέμιζαν νερό. Βάζαμε σανίδια για να πατήσουμε και να μπούμε σπίτι. Το μισό χωριό από τους Καραμπιώτες δεν τους πάτησε το ποτάμι.

Νέα Καρυά 29-1-2016