Αναμνήσεις - Καφετζοπούλου Λουλούδα

Αν και δασκάλα τώρα πια, μάλλον ήρθε η ώρα να πάρω ξανά για λίγο το ρόλο της μαθήτριας και να θυμηθώ όμορφα χρόνια που ο καθένας τα θυμάται για διαφορετικούς λόγους.
  Το σχολείο μας ήταν πάντα κέντρο δραστηριοτήτων. Έτσι, όταν μου ζητήθηκε να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι στο blog αυτό, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το πλήθος των δραστηριοτήτων με τις οποίες ασχολούμασταν. Από όλες αυτές ξεχωρίζω δύο.

Η πρώτη είναι τα θεατρικά έργα που ανεβάζαμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν ούσα ακόμα στις μικρές τάξεις του σχολείου ανυπομονούσα να γίνω μαθήτρια της Ε’ και της ΣΤ’ για να συμμετέχω κι εγώ στις θεατρικές παραστάσεις. Οι πρόβες ήταν αναρίθμητες. Μαζευόμασταν σχεδόν καθημερινά στην, τότε, Κοινότητα του χωριού και μαζί με τους δασκάλους μας δουλεύαμε για ώρες. Το αποτέλεσμα μας δικαίωνε καθώς ήμασταν πολύ καλά προετοιμασμένοι.

Η δεύτερη δραστηριότητα που θυμάμαι είναι το μαθητικό μας περιοδικό (του οποίου το όνομα μου διαφεύγει τώρα λόγω και των χρόνων που πέρασαν!) και που όπως διαβάζω και στο blog του σχολείου κυκλοφορεί και την τρέχουσα χρονιά. Βέβαια, πλέον, κυκλοφορεί σε πιο προηγμένη μορφή και κυρίως ηλεκτρονική! Καθένας από εμάς, μόλις μαθαίναμε ότι θα φτιάξουμε το περιοδικός ΜΑΣ, αναλάμβανε να γράψει ένα άρθρο για ένα ή περισσότερα θέματα. Μάλιστα, αναλαμβάναμε εμείς οι ίδιοι και την εικονογράφηση και στολίζαμε το περιοδικό από την αρχή ως το τέλος με ζωγραφιές και σχέδιά μας!

Μπορεί τώρα πια η τεχνολογία να έχει προχωρήσει πολύ, να υπάρχουν νέες μορφές διδασκαλίας, νέες χρήσεις των πολυμέσων, αλλά αυτό που κρατώ και που θυμάμαι πάντα είναι πως, αν ο δάσκαλος έχει διάθεση να προσφέρει και να δημιουργήσει, τη διάθεση αυτή είναι πολύ εύκολο να τη μεταδώσει και στους μαθητές του.