Αναμνήσεις - Αρβανιτίδης Θεόδωρος

    Γεννήθηκα στο Παλαιοχώρι στις 2-3-1926. Ορφάνεψα πολύ μικρός και υιοθετήθηκα στην Νέα Καρυά  το 1930. Οι θετοί μου γονείς ήταν από την Καρυά της Ανατολικής Θράκης.

Θυμάμαι το παλιό χωριό, είχε δύο μαχαλάδες. Τον επάνω με τους Καρυώτες και τον κάτω με τους Καραμπιώτες. Οι Καρυώτες προέρχονταν από το ίδιο χωριό, την Καρυά, ενώ οι Καραμπιώτες από διάφορα χωριά της Ανατολικής Θράκης, κυρίως από την περιοχή Κεσσάνης και Μαλγάρων. Μεταξύ των κατοίκων των δύο μαχαλάδων υπήρχε διχόνοια, δεν χωνεύονταν.    Ούτε αρραβώνες  ούτε γάμοι γίνονταν, ακόμη και τα καφενεία ήταν χωρισμένα. Τα περισσότερα επαγγέλματα, όπως το μύλο, τα είχαν οι Καρυώτες.

Το παλιό μας σπίτι ήταν δίπλα στην εκκλησία, δεν το πήρε το ποτάμι. Μεταφερθήκαμε όμως στο νέο οικισμό το 1946. Χαλάσαμε μόνοι μας το σπίτι, πήραμε τα υλικά και φτιάξαμε το νέο στο σημερινό χωριό.

    Από το παλιό χωριό θυμάμαι  την πλατεία όπου υπήρχε ένας μεγάλος πλάτανος και γύρω γύρω τα καφενεία. Εκεί γινόταν ένα τρικούβερτο πανηγύρι. Υπήρχε επίσης μια τουλούμπα που πήγαιναν οι κάτοικοι και έπαιρναν νερό για τα σπίτια τους.

    Στο σχολείο πήγα το 1932 στο καινούριο διδακτήριο που μόλις είχε ολοκληρωθεί. Στην Α΄ και Β΄ τάξη είχα την κυρία Τερψιθέα. Στις επόμενες τάξεις, απ' ότι θυμάμαι τον κ. Ξηροτύρη, τον κ. Σπάνο και στις τελευταίες τάξεις τον κ. Χριστόφορο που ήταν πολύ αυστηρός. Με τον κ. Χριστόφορο θυμάμαι ένα περιστατικό, όταν ήμουν στη ΣΤ΄ τάξη και ήρθε ο επιθεωρητής. ο δάσκαλος έκανε έλεγχο για την καθαριότητα των χεριών και των νυχιών. Τα δικά μου καθώς ήταν βρώμικα, μου κούνησε απειλητικά το κεφάλι. Ευτυχώς όμως την γλίτωσα. Ο επιθεωρητής ρώτησε τι είναι έκλειψη και κανείς δεν σήκωσε χέρι. Ο μόνος που το ήξερα ήμουν εγώ. "Μακρό προ μακρού, φεύγει το μακρό της πρώτης λέξης..¨ απάντησα. Αυτό με απάλλαξε από τις φοβερές συνέπειες των βρώμικων νυχιών!!!

    Από τα μαθητικά μου χρόνια ακόμη θυμάμαι τα θεατράκια που κάναμε, τις εκδρομές έξω από το χωριό, κοντά στο Νέστο, σε μια τοποθεσία Καβάκια ή Γερμανός ( εκεί είχε σκοτωθεί κάποιος Γερμανός). Υπήρχαν μαθητές που ήταν πολύ ζωηροί. Όταν τους μάλωναν οι δάσκαλοι κάποιοι από αυτούς πηδούσαν από τα παράθυρα του σχολείου. Ήταν χαμηλό το σχολείο.

    Ήμουν καλός μαθητής, αγαπούσα τα γράμματα. Οι δάσκαλοι κάλεσαν τους γονείς μου και τους είπαν να με στείλουν γυμνάσιο στην Καβάλα. Στην Χρυσούπολη δεν υπήρχε. Κατάφερα και πήγα οικότροφος για 2 χρόνια στην Καβάλα στο γυμνάσιο. Μετά έγινε ο πόλεμος και σταμάτησα.

    Και κάτι τελευταίο. Μας έκαναν και κάτι καλό οι πλημμύρες του Νέστου. Μας κατέστρεψαν βέβαια, αλλά μας "έφερε" προς τα εδώ σε πιο κεντρική τοποθεσία, στην πιάτσα. Πάντα ένα κακό συνήθως συνοδεύεται και με ένα καλό. Το ηλεκτρικό ρεύμα ήρθε πιο νωρίς, γιατί ήμασταν πια πάνω στον οδικό άξονα Χρυσούπολης - Κεραμωτής, ενώ στο Μοναστηράκι πήγε χρόνια αργότερα. το μεγαλύτερο όμως καλό ήταν πως με τη διανομή των οικοπέδων "ανακατεύτηκε" ο κόσμος και έπαψε πια η διχόνοια των κατοίκων.