Αναμνήσεις - Καμμένος Νίκος (Β΄ μέρος)

Παραθέτω κάποια επιπλέον στοιχεία για την καθημερινότητα μας ως μαθητές, αλλά  και για τα μαθήματα που κάναμε τότε στο σχολείο του χωριού μου.

Το πρωί οι μαθητές περιμέναμε με λαχτάρα τον ερχομό των δασκάλων μας. Όταν ο δάσκαλος έφτανε στην είσοδο του αυλόγυρου, γινόταν αμέσως αντιληπτός και τότε οι μαθητές τρέχανε όλοι μαζί κοντά του, καλημερίζοντάς τον και δημιουργώντας ένα  διάδρομο δεξιά και αριστερά του, τον συνοδεύαμε σχεδόν μέχρι την είσοδο του σχολείου (απόσταση περίπου 50  μέτρων).

Στις 8:00 χτυπούσε στο κουδούνι και οι μαθητές σχημάτιζαν τριάδες για την καθιερωμένη προσευχή.

Οι πρωινές ώρες διδασκαλίας ήταν 5, κάποιες μέρες 6, και σχολούσαμε το αργότερο μέχρι τις 14:00. Στον πρωινό κύκλο διδασκόμασταν όλα τα βασικά μαθήματα (Ανάγνωση, Ορθογραφία, Μαθηματικά, Ιστορία, Γεωγραφία, Φυσική, Γεωμετρία…).

Το σχολείο λειτουργούσε και το απόγευμα για 2 ώρες (17:00 – 19:00) για τη διδασκαλία της::

 Χειροτεχνίας. (Οι μαθητές πάνω σε ένα κοινό θέμα δημιουργούσαν κατασκευές από κόντρα πλακέ, σκληρό χαρτόνι, πανί και κλωστές. Θυμάμαι ότι είχα κάνει ένα πολύ ωραίο σπουργίτι.) 
       Κατασκευής Φυτολόγιου. (Κάναμε συλλογή φύλλων σε ένα ειδικό τετράδιο, αλλά και φυτεύαμε σπόρους σε μικρά κύπελλα και βαζάκια, για να μελετήσουμε πώς μεγαλώνουν.)

 Καλλιγραφίας. (Γράφαμε στο ειδικό τετράδιο με κονδυλοφόρο με πένα και μελανοδοχείο, χρησιμοποιώντας στυπόχαρτο, και, με ωραία γράμματα, το κείμενο που μας έδινε ο δάσκαλος. Στη φαρδιά σειρά έμπαινε ο «κορμός» του γράμματος και στη στενή η «ουρά» του, όπως λέγαμε τότε.)

Ωδικής (Μαθαίναμε να τραγουδάμε, αλλά και να απαγγέλουμε ποιήματα..)   

Κηπουρικής (Είχαμε στην αυλή του σχολείου μας κήπο, όπου σπέρναμε και καλλιεργούσαμε λουλούδια και κηπευτικά.)   

Σχολείο πηγαίναμε και το πρωί του Σαββάτου για 3 ώρες, με ένα διάλλειμα. Σχολούσαμε στις 12:00. Την πρώτη ώρα διδασκόμασταν το Ευαγγέλιο της Κυριακής (είχαμε ειδικό σχολικό βιβλίο που λεγότανε «Ευαγγέλιο»). Μετά το διάλλειμα της πρώτης ώρας ακολουθούσε το μάθημα της Έκθεσης, που ήταν δίωρο. Το ένα Σάββατο γράφαμε την έκθεσή μας και το άλλο τη διορθώναμε μαζί με το δάσκαλό μας.

Ο εκκλησιασμός της Κυριακής ήταν υποχρεωτικός. Την απουσία των μαθητών έπρεπε να τη δικαιολογήσουν οι γονείς τους αυτοπροσώπως στον διευθυντή.

Τη μονοτονία της καθημερινότητας έσπαγαν οι εκδρομές (στο γήπεδο του χωριού και σπανιότερα σε διπλανά χωριά), κάποιο κουκλοθέατρο, ο ¨Καραγκιόζης», οι πρόβες για την παρέλαση, οι θεατρικές παραστάσεις και οι πρόβες τους (θυμάμαι χρόνια έκανα τον Αλή Πασά και, οι γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος της σχολικής χρονιάς (όπου συμμετείχαν οι περισσότεροι μαθητές με πολύ χαρά).

Ευχαριστώ όλους τους δασκάλους που φροντίζουν οι μαθητές να μάθουν γράμματα, γιατί γνωρίζουν την αξία της μόρφωσης, κάτι που οι μαθητές με το παιδικό μυαλό τους δεν μπορούν να κατανοήσουν, ιδιαίτερα τότε στην εποχή μου.